Gatunek ten występuje w odległych rejonach górskich środkowej Azji, od Afganistanu do jeziora Bajkał, we wschodnim Tybecie i w zachodnich Chinach. Ten wielki kot zamieszkuje lasy rododendronowe w wyższych partiach Himalajów oraz tereny skaliste powyżej granicy lasu do wysokości 6000 m n.p.m. zimą irbis schodzi do wysokości 1500 m n.p.m. Przyjmuje się, że na świecie żyje zaledwie kilka tysięcy osobników na wolności i około 500 kotów przebywa w ogrodach zoologicznych. Irbisy są zabijane z powodu cennego futra oraz dlatego, że czasami ich łupem padają zwierzęta domowe, np. bydło lub owce. Również wytępienie gatunków, na które polował ten drapieżnik, spowodowało doprowadzenie go do krawędzi zagłady. Od roku 1952 irbis znajduje się pod ścisłą ochroną w Indiach. Pomimo to, na te wielkie koty polują ciągle kłusownicy.
Irbis, czyli pantera śnieżna, należy do dużych kotów, do których zaliczają się też tygrys, lew, lampart, jaguar i pantera mglista. Jednak zwierze nie ryczy, jak jego kuzyni, a pomrukuje jak kot domowy. Jego wspaniałe futro, gęste jak u żadnego innego kota, oraz to, że na obszarze swojego występowania znajduje niewiele pożywienia i atakuje zwierzęta gospodarskie, spowodowały, że jako gatunek jest bliski wymarcia.
Irbis lubi żyć w samotności samotnikiem, jedynie grupkach można spotkać samice z młodymi. Dewizą życia tego drapieżnika jest samotnie żyć i polować. Obecnie kot ten całymi tygodniami nie jest w stanie znaleźć ulubionych ofiar, gdyż zostały one przetrzebione przez ludzi. Zmuszony jest więc do atakowania zwierząt domowych.
Okres rozrodczy irbisów przypada na długą zimę. Ruja u samic odbywa się dwukrotnie . Po raz pierwszytrwa tylko dwa tygodnie, a kiedy niedojdzie dozapłodnienia, następna ruja odbywa się przez 70 dni. Jest to również wyrazem przystosowania do samotniczego trybu życia i ogromnych rewirów utrzymywanych przez te drapieżniki, kiedy nie tak łatwo znaleźć partnera.
Po 14 tygodniach ciąży, wczesną wiosną na świat przychodzą 2- 3 młode ibiski, które mają ciemniejszą sierść niż rodzice . Taki kamuflaż ułatwia im ukrycie się wśród skał. Dopiero wieku około jednego roku ich sierść zmienia ubarwienie dorosłą. Jasne, piękne cętkowane futro chroni panterę śnieżną przed gorącem w lecie i przed lodowatym chłodem w czasie śnieżnej zimy.
Środowisko życia irbisa jest pozbawione jakichkolwiek dróg i nie nadaje się do zagospodarowania. Jego rewiry są ogromne. Obecnie osobnik ten stał się tak rzadki, że zamiast zwierzęcia spotykane są jedynie jego tropy. Jednak wszystkie organizacje zajmujące się ochroną zwierząt, a przede wszystkim rządy państw, są ciągle dalekie od podjęcia jakichkolwiek zdecydowanych kroków, gdyż rewiry tego gatunku nierzadko wykraczają poza granice jednego kraju. Powoduje to, że koordynacja działań ochronnych jest bardzo utrudniona.
Gatunek ten występuje w odległych rejonach górskich środkowej Azji, od Afganistanu do jeziora Bajkał, we wschodnim Tybecie i w zachodnich Chinach. Ten wielki kot zamieszkuje lasy rododendronowe w wyższych partiach Himalajów oraz tereny skaliste powyżej granicy lasu do wysokości 6000 m n.p.m. zimą irbis schodzi do wysokości 1500 m n.p.m. Przyjmuje się, że na świecie żyje zaledwie kilka tysięcy osobników na wolności i około 500 kotów przebywa w ogrodach zoologicznych. Irbisy są zabijane z powodu cennego futra oraz dlatego, że czasami ich łupem padają zwierzęta domowe, np. bydło lub owce. Również wytępienie gatunków, na które polował ten drapieżnik, spowodowało doprowadzenie go do krawędzi zagłady. Od roku 1952 irbis znajduje się pod ścisłą ochroną w Indiach. Pomimo to, na te wielkie koty polują ciągle kłusownicy.
Irbis, czyli pantera śnieżna, należy do dużych kotów, do których zaliczają się też tygrys, lew, lampart, jaguar i pantera mglista. Jednak zwierze nie ryczy, jak jego kuzyni, a pomrukuje jak kot domowy. Jego wspaniałe futro, gęste jak u żadnego innego kota, oraz to, że na obszarze swojego występowania znajduje niewiele pożywienia i atakuje zwierzęta gospodarskie, spowodowały, że jako gatunek jest bliski wymarcia.
Irbis lubi żyć w samotności samotnikiem, jedynie grupkach można spotkać samice z młodymi. Dewizą życia tego drapieżnika jest samotnie żyć i polować. Obecnie kot ten całymi tygodniami nie jest w stanie znaleźć ulubionych ofiar, gdyż zostały one przetrzebione przez ludzi. Zmuszony jest więc do atakowania zwierząt domowych.
Okres rozrodczy irbisów przypada na długą zimę. Ruja u samic odbywa się dwukrotnie . Po raz pierwszy trwa tylko dwa tygodnie, a kiedy niedojdzie do zapłodnienia, następna ruja odbywa się przez 70 dni. Jest to również wyrazem przystosowania do samotniczego trybu życia i ogromnych rewirów utrzymywanych przez te drapieżniki, kiedy nie tak łatwo znaleźć partnera.
Po 14 tygodniach ciąży, wczesną wiosną na świat przychodzą 2- 3 młode ibiski, które mają ciemniejszą sierść niż rodzice . Taki kamuflaż ułatwia im ukrycie się wśród skał. Dopiero wieku około jednego roku ich sierść zmienia ubarwienie dorosłą. Jasne, piękne cętkowane futro chroni panterę śnieżną przed gorącem w lecie i przed lodowatym chłodem w czasie śnieżnej zimy.
Środowisko życia irbisa jest pozbawione jakichkolwiek dróg i nie nadaje się do zagospodarowania. Jego rewiry są ogromne. Obecnie osobnik ten stał się tak rzadki, że zamiast zwierzęcia spotykane są jedynie jego tropy. Jednak wszystkie organizacje zajmujące się ochroną zwierząt, a przede wszystkim rządy państw, są ciągle dalekie od podjęcia jakichkolwiek zdecydowanych kroków, gdyż rewiry tego gatunku nierzadko wykraczają poza granice jednego kraju. Powoduje to, że koordynacja działań ochronnych jest bardzo utrudniona.