Wychowanie spartańskie – system wychowawczy, obowiązujący w Sparcie według tradycji, od czasów Likurga. Podlegały mu formalnie przede wszystkim dzieci płci męskiej w wieku od 7 do 30 lat, czyli w okresie agoge. Ponieważ w Sparcie praktycznie nie było czegoś, co dziś nazwalibyśmy życiem prywatnym, wychowanie spartańskie trwało przez całe życie. Kolejne jego etapy jedynie przygotowywały do pełnienia nowych funkcji w państwie i zawsze był ktoś stojący wyżej, kto obserwował, kontrolował lub nakazywał. Przepisy państwowe oraz obyczaje regulowały każdy szczegół życia i za każde odstępstwo wymierzały surowe kary. Mówiąc o wychowaniu spartańskim, zwykle pomija się ten jego aspekt, mając jedynie na myśli olbrzymi patriotyzm i poświęcenie dla własnego państwa, współobywateli oraz skuteczność i bohaterstwo w boju.
Wojsko spartańskie dzieliło się na kilka jednostek. Największą jednostką wojska Sparty była mora złożona z 512 żołnierzy. Początkowo w skład całej armii wchodziło 3072 wojowników. Później liczba ta wzrosła i wahała się w granicach 5-6 tys. żołnierzy. Spartanie toczyli wojny, stosując szyk bojowy zwany falangą. Miał on kształt linii i cechował się zwartością. Tworzyli go hoplici - ciężkozbrojna piechota. Szerokość takiej falangi wynosiła nawet ponad jeden kilometr. System taki zapewniał wojsku bardzo dużą siłę uderzenia i odporność na ciosy nieprzyjaciela. Zniszczony pierwszy szereg był bowiem zastępowany przez drugi itd. Najsłabszym i najczęściej atakowanym miejscem całej falangi była prawa strona szyku (żołnierze tam stojący byli częściowo odsłonięci) Podstawą skuteczności falangi była sprawna koordynacja ruchów poszczególnych szeregów, dlatego liczyła się przede wszystkim dyscyplina i poczucie solidarności.
Wychowanie spartańskie – system wychowawczy, obowiązujący w Sparcie według tradycji, od czasów Likurga. Podlegały mu formalnie przede wszystkim dzieci płci męskiej w wieku od 7 do 30 lat, czyli w okresie agoge. Ponieważ w Sparcie praktycznie nie było czegoś, co dziś nazwalibyśmy życiem prywatnym, wychowanie spartańskie trwało przez całe życie. Kolejne jego etapy jedynie przygotowywały do pełnienia nowych funkcji w państwie i zawsze był ktoś stojący wyżej, kto obserwował, kontrolował lub nakazywał. Przepisy państwowe oraz obyczaje regulowały każdy szczegół życia i za każde odstępstwo wymierzały surowe kary. Mówiąc o wychowaniu spartańskim, zwykle pomija się ten jego aspekt, mając jedynie na myśli olbrzymi patriotyzm i poświęcenie dla własnego państwa, współobywateli oraz skuteczność i bohaterstwo w boju.
Wojsko spartańskie dzieliło się na kilka jednostek. Największą jednostką wojska Sparty była mora złożona z 512 żołnierzy. Początkowo w skład całej armii wchodziło 3072 wojowników. Później liczba ta wzrosła i wahała się w granicach 5-6 tys. żołnierzy. Spartanie toczyli wojny, stosując szyk bojowy zwany falangą. Miał on kształt linii i cechował się zwartością. Tworzyli go hoplici - ciężkozbrojna piechota. Szerokość takiej falangi wynosiła nawet ponad jeden kilometr. System taki zapewniał wojsku bardzo dużą siłę uderzenia i odporność na ciosy nieprzyjaciela. Zniszczony pierwszy szereg był bowiem zastępowany przez drugi itd. Najsłabszym i najczęściej atakowanym miejscem całej falangi była prawa strona szyku (żołnierze tam stojący byli częściowo odsłonięci) Podstawą skuteczności falangi była sprawna koordynacja ruchów poszczególnych szeregów, dlatego liczyła się przede wszystkim dyscyplina i poczucie solidarności.