Question

Opisz sprawę Inflant(z datami), opis ma zajmować od 1 do 2 stron w zeszycie. Opisy nieprawidłowe kasuję

Answer 1

Inflant to nazwa krainy historycznej nad Dźwiną i Zatoką Ryską powstałej w średniowieczu w obrębie posiadłości zakonu kawalerów mieczowych, a zamieszkanej przez plemiona bałtyckie i ugrofińskie, na których kulturę od najdawniejszych czasów wpływała kultura niemiecka i skandynawska. Dawne Inflanty obejmują terytoria dzisiejszej Estonii i Łotwy.
Od XII wieku były terenem ekspansji Niemców i Duńczyków, a od XIII wieku zostały podbite przez zakon kawalerów mieczowych. W roku 1561 wielki mistrz Zakonu Gotthard Kettler poddał ziemie Inflant Zygmuntowi Augustowi (zobacz: wojny inflanckie). Inflanty stały się trzecią obok Korony Królestwa Polskiego i Litwy częścią składową Rzeczypospolitej będąc wspólną własnością Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Gotthard Kettler, będąc lennikiem Polski, otrzymał Księstwo Kurlandii i Semigalii wydzielone z Inflant. Polskie panowanie na Inflantach umocnił Stefan Batory. W tamtym czasie Inflanty były podzielone na województwa (1598):
wendeńskie
parnawskie
dorpackie (derpskie)
W XVII wieku toczyły się walki polsko-szwedzkie o Inflanty, w wyniku których znaczna, północno-zachodnia część tego obszaru przypadła Szwecji, co zostało potwierdzone pokojem oliwskim (1660). Część południowo-wschodnia Inflant, która została przy Polsce, nazywano Inflantami Polskimi. W 1721 Szwedzi stracili swoją część Inflant na rzecz Rosji. Po pierwszym rozbiorze Polski w roku 1772 Inflanty Polskie przyłączono do Imperium Rosyjskiego.
Ludność autochtoniczna
Inflanty to nazwa historyczna krajów tworzących niemal ściśle dzisiejszą Łotwę i Estonię. Na początku XIII wieku Inflanty liczyły pół miliona mieszkańców, z których Łotysze, należący (tak jak Litwini) do grupy językowej bałtyckiej, zajmowali Inflanty południowe, Estończycy zaś, bardzo bliscy krewni Finów, przynależni językowo do grupy ugrofińskiej, zamieszkiwali Inflanty północne. Wśród Łotyszy osiedlili się bliscy etnicznie Estończykom Liwowie, z biegiem czasu zasymilowani przez ludność łotewską.
Germanizacja
Zwrotny punkt w historii Inflant nastąpił w chwili odkrycia ich przez kupców niemieckich, za którymi przybyło duchowieństwo niemieckie. Fakt ten zdecydował na długie wieki o losach kraju. Kiedy misja apostolska zakonnika holsztyńskiego, późniejszego biskupa Meinarda, nie doprowadziła do całkowitej chrystianizacji kraju, wyprawy krzyżowe rycerstwa niemieckiego dokonały nawrócenia pogan siłą (za biskupa Bartolda i jego następców). Proces chrystianizacji Inflant przybrał zdecydowane formy germanizacyjne za biskupa Alberta I Appeldern, który skutecznie ujarzmił Inflanty przy pomocy zorganizowanego przez siebie (w roku 1202) zakonu niemieckiego Kawalerów Mieczowych (Fratres militiae Christi), poddanych w 1237 r. władzy Krzyżaków, ich regule oraz wielkiemu mistrzowi. Liwom, Estom i Łotyszom zagroził los, jaki spotkał bezpośrednich poddanych Krzyżaków – Prusów, a mianowicie germanizacja. Od losu tego uchronił jednak ludność tubylczą osobliwy ustrój polityczny podbitych Inflant. Bowiem drogą historycznego rozwoju władza polityczna kraju podzielona została między trzy wzajemnie się zwalczające czynniki: arcybiskupa ryskiego i biskupów, rycerstwo mieczowe i mieszczaństwo. Rozterki wewnętrzne, wynikające z rywalizacji tych 3 czynników, wypełniają dzieje Inflant w XIV, XV i XVI wieku.
Osłabienie wpływów niemieckich
Klęski Krzyżaków, zdruzgotanych pod Grunwaldem w 1410 roku oraz w wojnie trzynastoletniej (1454-1466), wpłynęły na osłabienie wpływów niemieckich w Inflantach. Wreszcie w II poł. XVI wieku na terenie Inflant doszło do starcia trzech sąsiednich potęg: Polski, Szwecji i Moskwy. Jednak wpływy niemieckie na terytorium Łotwy i Estonii były bardzo silne i trwały, nawet gdy te kraje nie były już ziemiami niemieckimi, aż do I wojny światowej.
Wojny inflanckie
Osobne artykuły: Dominium Maris Baltici, Wojna litewsko-rosyjska 1558-1570, Wojna polsko-rosyjska 1577-1582.
Powód do walki dał zatarg wielkiego mistrza Fürstenberga z arcybiskupem ryskim Wilhelmem. Król polski Zygmunt II August wziął stronę arcybiskupa i zmusił wielkiego mistrza do uległości i do zawarcia z Polską traktatu zaczepno-odpornego. W odpowiedzi na to doszło do najazdu Carstwa Rosyjskiego na Inflanty oraz zajęcia przez Szwedów Estonii (1560). W 1561 roku doszło do sekularyzacji Zakonu Mieczowników. Na żądanie stanów inflanckich król polski ogłosił w 1561 roku wcielenie Inflant do Polski, z wyłączeniem ich południowej części, Kurlandii i Semigalii, oddanych w lenno polskie ostatniemu wielkiemu mistrzowi kawalerów mieczowych Gotthardowi Kettlerowi oraz części północnej Estonii, która pozostała przy Szwecji (Pakt wileński). Stan posiadania Polski w Inflantach został utrzymany w wojnach obronnych przeciw Moskwie dążącej za Zygmunta Augusta i Stefana Batorego z całą uporczywością do opanowania wybrzeży Bałtyku.
Wojny szwedzkie
Dzielnice ŁotwyPo pokoju z Rosją w 1582 roku Inflanty zostały podzielone na trzy województwa: dorpackie, wendeńskie i parnawskie. Po wojnach szwedzkich za Jana Kazimierza Polska traci na mocy pokoju oliwskiego w 1660 4/5 obszaru Inflant, odstąpionych Szwecji, a nazywanych odtąd Inflantami szwedzkimi. Reszta, zwana Inflantami polskimi, a stanowiąca obszar dawnego powiatu dyneburskiego, pozostała przy Polsce.
Inflanty polskie
Inflanty polskie postanowieniem sejmu z 1667 roku otrzymały tytuł księstwa, a ustrój województwa, dzieląc się administracyjnie na tzw. trakty: dyneburski, rzeżycki, lucyński i marienhauski. Miały trzy godności senatorskie: biskupa, wojewody i kasztelana. Miastem odbywania sejmów był Dyneburg (Dźwinów). Szlachta Inflant polskich, pochodząca z rodów rycerskich Kawalerów Mieczowych pochodzenia niemieckiego, związana licznymi węzłami cywilizacyjnymi z Polską, uległa gruntownej polonizacji, dostarczając szeregu zasłużonych Polsce rodów, w tym: Tyzenhausów, Grotusów, Rejtanów, Denhoffów, Korffów, Romerów, Mohlów, Weissenhoffów, Platerów, Manteufflów i innych.

Answer 2

Inflanty, Livland, kraina historyczna pomiędzy rzeką Dźwiną na południu, Zatoką Ryską na zachodzie, Estonią na północy, Pskowem, Witebskiem i jeziorem Pejpus na wschodzie, której większa, południowa część z Rygą należy dziś do Łotwy, a północna do Estonii. Pierwotnymi mieszkańcami Inflantów byli Liwowie, wyparci i wchłonięci później przez różne plemiona bałtyckie, znane pod wspólną nazwą Łotyszan.

W XII w. Inflanty były terenem ekspansji Duńczyków i Niemców, w XIII i XIV w. podbite na skutek akcji misyjnej zakonu kawalerów mieczowych, w 1237 połączonego z zakonem krzyżackim. W 1347 król duński Waldemar IV sprzedał zakonowi Estonię. W XVI w. o wpływy w Inflantach rywalizowały Szwecja, Dania, Moskwa i Polska. W 1561 wielki mistrz zakonu, wobec napadu Iwana Groźnego, poddał się Polsce, jako lenno otrzymując Kurlandię. Pozostała część Inflant została wcielona do Polski. Panowanie polskie w Inflantach ugruntował Stefan Batory w latach 1578-1581.

W XVII w. toczyły się na terenie Inflantów wojny polsko-szwedzkie, zakończone pokojem oliwskim (1660), na mocy którego Szwecja otrzymała część Inflantów po Dźwinę, a reszta Inflantów pozostała przy Polsce (Inflanty Polskie) do I rozbioru. W 1772 przeszły pod panowanie Rosji, która w 1802 wcieliła je do guberni witebskiej. Inflanty Szwedzkie w 1721 w toku wojny północnej zdobył car Piotr I i odtąd dzieliły one losy nadbałtyckich prowincji Rosji.