Question

opisz rzadko spotykanego owada

Answer 1

Pachnica dębowa (Osmoderma eremita Scopoli) jest zaliczana do rodziny żukowatych z podrzędu chrząszczy wielożernych. Zamieszkuje świetliste lasy liściaste oraz zadrzewienia Europy, od północnej Hiszpanii po środkową część europejskiej Rosji i od Włoch po południową Szwecję. Zasiedla drzewa z dobrze wykształconymi dziuplami i próchnowiskami, gdzie larwy odżywiają się murszem wypełniającym dziuple.
Owad ten osiąga długość ciała ok. 30 mm. Samica składa ok. 30 jaj. Larwy żerują przez 3-4 lata, osiągając do 10 cm długości ciała. Dorosłe samce przebywające w słoneczne dni na pniach drzew wydzielają charakterystyczny zapach, od którego powstała nazwa gatunkowa

DDlaczego pachnica debowa jest tak wazna ?
Aleje przydrożne w krajobrazie rolniczym pełnią rolę ważnych korytarzy i siedlisk dla innych gatunków, zwłaszcza owadów, ptaków i nietoperzy. Zadrzewienia stają się jednak coraz rzadszym elementem w krajobrazach kulturowych, mimo że pełnią ważną rolę w zachowaniu różnorodności biologicznej oraz walorów estetycznych i użytkowych przestrzeni otaczającej człowieka. Strategia ochrony tego rodzaju zadrzewień w UE przejawia się min. poprzez otoczenie rygorystyczną ochroną w ramach Dyrektywy Siedliskowej pewnych organizmów pełniących rolę gatunków parasolowych, a zarazem wskaźników miejsc przyrodniczo cennych.  Jednym z nich jest pachnica dębowa (Osmoderma eremita Scopoli). Pachnica zasiedla wyłącznie dziuplaste drzewa z obszernymi próchnowiskami. Głównym miejscem występowania pachnicy są w warunkach Polski drzewa w alejach przydrożnych, gdzie stwierdzono większość współczesnych stanowisk. Aleje zanikają na większości obszaru Polski w bardzo szybkim tempie, gdyż są one wycinane w trakcie modernizacji dróg i z reguły nie są odtwarzane. Powoduje to zmniejszenie liczby drzew dostępnych dla pachnicy, a także postępującą fragmentację pozostałych środowisk tego gatunku. Wzrost izolacji stanowisk jest dla pachnicy szczególnie niekorzystny, gdyż gatunek ten odznacza się ograniczonymi zdolnościami dyspersyjnymi (tzn. rozprzestrzeniania się), szacowanymi na kilkaset metrów. 

Pachnica w skali całego zasięgu jest uważana za gatunek zanikający. Pierwotnie był on związany lasami naturalnymi, obfitującymi w stare, dziuplaste drzewa rosnące w dobrze nasłonecznionych lukach.  W dzisiejszym kulturowym krajobrazie Europy Środkowej, zdominowanym przez ziemie uprawne, lasy gospodarcze i osiedla, jedyną szansą na utrzymanie spójności wewnętrznej areału występowania pachnicy dębowej jest zagwarantowanie istnienia zróżnicowanych wiekowo i gatunkowo zadrzewień przydrożnych. Aleje i szpalery są niezastąpione jako korytarze łączące odosobnione stanowiska i subpopulacje pachnicy (zadrzewienia typu parkowego też są ważne, one jednak ze względu na punktowy charakter, nie mogą pełnić roli korytarzy ekologicznych ułatwiających dyspersję). tych owadów.

 

 

Answer 2

Mieniak tęczowiec (Apatura iris) Ten płochliwy i raczej rzadko występujący motyl, upodobał sobie drzewostany liściaste, raczej mocno prześwietlone, luki w drzewostanach oraz cieniste obrzeża lasów. Jego lot jest charakterystyczny i polega na naprzemiennym wznoszeniu się i opadaniu tuż nad powierzchnią ziemi. Czasami siada na mokrych miejscach i pije wodę. Podczas południowych upałów, chętnie odpoczywa na korze sosny. Występowanie tego motyla, jest ściśle związane z określonym gatunkiem drzewa - wierzbą iwą. Na liściach wierzb samica składa jaja. Gąsienice lęgną się w sierpniu i do jesieni żerują. Zimują w oprzędach utworzonych w spękaniach kory lub w rozwidleniach gałązek. Wiosną znów podejmują żer i przepoczwarczają się w czerwcu. Przepoczwarczenie następuje na spodniej części liści wierzby iwy i trwa około 2 do 3 tygodni. Pożywienie, motyl ten pobiera z ran na drzewach (soki) i gnijącej materii. Przebywa głównie w koronach drzew, szczególnie samice, rzadko sfruwa na ziemię. Motyle mieniaków nigdy nie siadają na kwiatach. Na terenie WPN spotykany rzadko, lecz na całym obszarze lądowym.