ada2461
Literatura Pierwsze przejawy klasycyzmu w literaturze europejskiej były w XVI w. Początkiem tej epoki był renesans - zwrot do wzorców literatury antycznej i łączące się z nim przekonanie o ich wartości uniwersalnej. Klasycyzm opierał się na poglądach filozoficznych, głoszących istnienie w świecie niezmiennych praw ładu, przyznających rozumowi możność poznania natury i jej naślado-wania w dziełach człowieka. Literaturze przypisywano funkcje dydaktyczno – moralizatorskie. Do bar-dziej szczegółowych założeń estetyki klasycyzmu należały postulaty prawdo-podobieństwa, harmonii, jasności, kunsztu języka, prostoty, miary, jednorod-ności estetyki gatunkowej i stylistycznej. Do podstawowego kanonu gatunków literackich należały główne formy o proweniencji antycznej, zwłaszcza trage-dia, epos, poemat opisowy, oda, list poetycki, satyra i bajka.
Wspomniane wcześniej główne kategorie estetyki, określały podstawowe cele twórczości, a warunkiem ich osiągnięcia była doskonałość artystyczna (utrwalona zwłaszcza w dziełach antycznych), zgodność utworu z naturą. Naśladując naturę twórca miał się kierować zasadami dobrego smaku i przyjętymi normami obyczajowymi, a jego dzieło musiało spełniać warunek stosowności. W literaturze polskiej klasycyzm był dominującym kierunkiem w epoce oświecenia (klasycyzm stanisławowski, klasycyzm postanisławowski). To tradycji klasycyzmu nawiązują w XX wieku orientacje poetyckie określane mianem klasycyzmu nowoczesnego lub neoklasycyzmu (T. S. Eliot, P. Valry, w Polsce – Z. Herbert, Cz. Miłosz, J. M. Rymkiewicz, z krytyków literackich – J. Stempowski, R. Przybylski).
Pierwsze przejawy klasycyzmu w literaturze europejskiej były w XVI w. Początkiem tej epoki był renesans - zwrot do wzorców literatury antycznej i łączące się z nim przekonanie o ich wartości uniwersalnej. Klasycyzm opierał się na poglądach filozoficznych, głoszących istnienie w świecie niezmiennych praw ładu, przyznających rozumowi możność poznania natury i jej naślado-wania w dziełach człowieka.
Literaturze przypisywano funkcje dydaktyczno – moralizatorskie. Do bar-dziej szczegółowych założeń estetyki klasycyzmu należały postulaty prawdo-podobieństwa, harmonii, jasności, kunsztu języka, prostoty, miary, jednorod-ności estetyki gatunkowej i stylistycznej. Do podstawowego kanonu gatunków literackich należały główne formy o proweniencji antycznej, zwłaszcza trage-dia, epos, poemat opisowy, oda, list poetycki, satyra i bajka.
Wspomniane wcześniej główne kategorie estetyki, określały podstawowe cele twórczości, a warunkiem ich osiągnięcia była doskonałość artystyczna (utrwalona zwłaszcza w dziełach antycznych), zgodność utworu z naturą. Naśladując naturę twórca miał się kierować zasadami dobrego smaku i przyjętymi normami obyczajowymi, a jego dzieło musiało spełniać warunek stosowności.
W literaturze polskiej klasycyzm był dominującym kierunkiem w epoce oświecenia (klasycyzm stanisławowski, klasycyzm postanisławowski). To tradycji klasycyzmu nawiązują w XX wieku orientacje poetyckie określane mianem klasycyzmu nowoczesnego lub neoklasycyzmu (T. S. Eliot, P. Valry, w Polsce – Z. Herbert, Cz. Miłosz, J. M. Rymkiewicz, z krytyków literackich – J. Stempowski, R. Przybylski).