I wojna północna (1563-1570) zwana też wojną siedmioletnią – konflikt zbrojny pomiędzy Rzecząpospolitą (do 1569 Koroną Królestwa Polskiego i Wielkim Księstwem Litewskim), Szwecją, Carstwem Rosyjskim, Danią i Lubeką o podział Inflant oraz hegemonię na Morzu Bałtyckim, tzw. Dominium Maris Baltici.
W 1558 wybuchła wojna litewsko-rosyjska. Sojusz polsko-duński był odpowiedzią na porozumienia rosyjsko-szwedzkie. Rezultatem wojny było przyłączenie części Inflant do Rzeczypospolitej oraz zachowanie Księstwa Kurlandii i Semigalii, sekularyzowanego państwa zakonu kawalerów mieczowych jako lenna polskiego.
Pierwszym świeckim władcą Kurlandii został Gotthard Kettler, ostatni wielki mistrz zakonu kawalerów mieczowych, który na podstawie umowy zawartej z Zygmuntem Augustem zrzucił szatę zakonną i sekularyzował swoje państwo. W 1561 złożył mu hołd lenny w Wilnie. Dorpat przypadł Moskwie, Estonia Szwecji, a wyspy Ozylia i Dagö objęła w posiadanie Dania. W roku 1563 Szwedzi zdołali opanować Dagö, skąd dokonywali wypadów na Ozylię.
W trakcie trwania tych zmagań doszło do poważnego zatargu między królem Zygmuntem Augustem, a Radą Miejską Gdańska, który nie chciał zaakceptować działalności kaprów królewskich i Komisji Morskiej. W roku 1568 władze miasta uwięziły, a następnie skazały na śmierć i kazały ściąć 11 kaprów, co Zygmunt August uznał za obrazę majestatu, tym bardziej, że komisarze królewscy, przybyli dla przeprowadzenia śledztwa, nie zostali do miasta wpuszczeni. W odpowiedzi król nakazał uwięzienie gdańskich burmistrzów i wysłał do Gdańska drugą komisję, która potraktowała miasto dość ostro.
W 1570 Dania i Szwecja zawarły pokój w Szczecinie, a Polska i państwo Moskiewskie podpisały w Moskwie rozejm. Tym samym nie rozstrzygnięto definitywnie sporu o Dominium Maris Baltici. Po śmierci króla Zygmunta Augusta w roku 1572 Rzeczpospolita przestała się w tym sporze na wiele lat liczyć.
I wojna północna (1563-1570) zwana też wojną siedmioletnią – konflikt zbrojny pomiędzy Rzecząpospolitą (do 1569 Koroną Królestwa Polskiego i Wielkim Księstwem Litewskim), Szwecją, Carstwem Rosyjskim, Danią i Lubeką o podział Inflant oraz hegemonię na Morzu Bałtyckim, tzw. Dominium Maris Baltici.
W 1558 wybuchła wojna litewsko-rosyjska. Sojusz polsko-duński był odpowiedzią na porozumienia rosyjsko-szwedzkie. Rezultatem wojny było przyłączenie części Inflant do Rzeczypospolitej oraz zachowanie Księstwa Kurlandii i Semigalii, sekularyzowanego państwa zakonu kawalerów mieczowych jako lenna polskiego.
Pierwszym świeckim władcą Kurlandii został Gotthard Kettler, ostatni wielki mistrz zakonu kawalerów mieczowych, który na podstawie umowy zawartej z Zygmuntem Augustem zrzucił szatę zakonną i sekularyzował swoje państwo. W 1561 złożył mu hołd lenny w Wilnie. Dorpat przypadł Moskwie, Estonia Szwecji, a wyspy Ozylia i Dagö objęła w posiadanie Dania. W roku 1563 Szwedzi zdołali opanować Dagö, skąd dokonywali wypadów na Ozylię.
W trakcie trwania tych zmagań doszło do poważnego zatargu między królem Zygmuntem Augustem, a Radą Miejską Gdańska, który nie chciał zaakceptować działalności kaprów królewskich i Komisji Morskiej. W roku 1568 władze miasta uwięziły, a następnie skazały na śmierć i kazały ściąć 11 kaprów, co Zygmunt August uznał za obrazę majestatu, tym bardziej, że komisarze królewscy, przybyli dla przeprowadzenia śledztwa, nie zostali do miasta wpuszczeni. W odpowiedzi król nakazał uwięzienie gdańskich burmistrzów i wysłał do Gdańska drugą komisję, która potraktowała miasto dość ostro.
W 1570 Dania i Szwecja zawarły pokój w Szczecinie, a Polska i państwo Moskiewskie podpisały w Moskwie rozejm. Tym samym nie rozstrzygnięto definitywnie sporu o Dominium Maris Baltici. Po śmierci króla Zygmunta Augusta w roku 1572 Rzeczpospolita przestała się w tym sporze na wiele lat liczyć.