Polityka gospodarcza Gierka, zwana także "nową polityką ekonomiczną" (NPE), była próbą naprawy zaniedbanego i zdeformowanego systemu gospodarczego PRL. Miała ona na celu modernizację gospodarki, poprawę warunków życia ludności i zwiększenie jej zadowolenia z życia. Najważniejszym celem NPE było zwiększenie efektywności i wydajności gospodarki, co miało się przełożyć na zwiększenie dochodu narodowego oraz poprawę standardów życia.
W ramach NPE wprowadzono wiele reform, takich jak:
1. Reforma cenowa – wprowadzenie cen rynkowych oraz stopniowe znoszenie dotacji dla przedsiębiorstw państwowych.
2. Reforma walutowa – złoty został przewalutowany z kursu sztywnego na kurs wymienny, co miało na celu zwiększenie konkurencyjności polskich produktów na rynkach zagranicznych.
3. Reforma bankowa – przeprowadzono reorganizację sektora bankowego, w tym m.in. zwiększono autonomię banków i wprowadzono nowe instrumenty finansowe.
4. Reforma rolna – polegała na zmianie polityki wobec rolnictwa, poprzez zwiększenie samodzielności gospodarstw rolnych i umożliwienie rolnikom korzystania z nowoczesnych technologii.
Polityka Gierka przyniosła początkowo widoczne efekty. W latach 70. PKB wzrosło o ponad 60%, a inwestycje wzrosły o około 90%. Wprowadzono też wiele nowoczesnych technologii, co pozwoliło na zwiększenie produkcji w niektórych sektorach gospodarki. Gospodarka wydawała się być na dobrej drodze do modernizacji.
Jednakże, w latach 80. polityka Gierka zaczęła tracić na skuteczności. Wzrost PKB i inwestycji spowolnił, a inflacja i deficyt budżetowy znacznie wzrosły. Polityka Gierka przyczyniła się do powstania długu zagranicznego i problemów związanych z handlem zagranicznym, co doprowadziło w końcu do kryzysu gospodarczego w latach 80. W efekcie, polityka Gierka została porzucona i zastąpiona przez kolejne próby naprawy gospodarki, takie jak program Balcerowicza w latach 90. XX wieku.
Polityka gospodarcza Gierka, zwana także "nową polityką ekonomiczną" (NPE), była próbą naprawy zaniedbanego i zdeformowanego systemu gospodarczego PRL. Miała ona na celu modernizację gospodarki, poprawę warunków życia ludności i zwiększenie jej zadowolenia z życia. Najważniejszym celem NPE było zwiększenie efektywności i wydajności gospodarki, co miało się przełożyć na zwiększenie dochodu narodowego oraz poprawę standardów życia.
W ramach NPE wprowadzono wiele reform, takich jak:
1. Reforma cenowa – wprowadzenie cen rynkowych oraz stopniowe znoszenie dotacji dla przedsiębiorstw państwowych.
2. Reforma walutowa – złoty został przewalutowany z kursu sztywnego na kurs wymienny, co miało na celu zwiększenie konkurencyjności polskich produktów na rynkach zagranicznych.
3. Reforma bankowa – przeprowadzono reorganizację sektora bankowego, w tym m.in. zwiększono autonomię banków i wprowadzono nowe instrumenty finansowe.
4. Reforma rolna – polegała na zmianie polityki wobec rolnictwa, poprzez zwiększenie samodzielności gospodarstw rolnych i umożliwienie rolnikom korzystania z nowoczesnych technologii.
Polityka Gierka przyniosła początkowo widoczne efekty. W latach 70. PKB wzrosło o ponad 60%, a inwestycje wzrosły o około 90%. Wprowadzono też wiele nowoczesnych technologii, co pozwoliło na zwiększenie produkcji w niektórych sektorach gospodarki. Gospodarka wydawała się być na dobrej drodze do modernizacji.
Jednakże, w latach 80. polityka Gierka zaczęła tracić na skuteczności. Wzrost PKB i inwestycji spowolnił, a inflacja i deficyt budżetowy znacznie wzrosły. Polityka Gierka przyczyniła się do powstania długu zagranicznego i problemów związanych z handlem zagranicznym, co doprowadziło w końcu do kryzysu gospodarczego w latach 80. W efekcie, polityka Gierka została porzucona i zastąpiona przez kolejne próby naprawy gospodarki, takie jak program Balcerowicza w latach 90. XX wieku.