Promieniowanie elektromagnetyczne (fala elektromagnetyczna) – rozchodzące się w przestrzeni zaburzeniepola elektromagnetycznego.
Składowa elektryczna i magnetyczna fali indukują się wzajemnie – zmieniające się pole elektryczne wytwarza zmieniające się pole magnetyczne, a z kolei zmieniające się pole magnetyczne wytwarza zmienne pole elektryczne.
Właściwości fal elektromagnetycznych zależą od długości fali. Promieniowaniem elektromagnetycznym o różnej długości fali, są fale radiowe, mikrofale, podczerwień, światło, ultrafiolet, promieniowanie rentgenowskie ipromieniowanie gamma.
W opisie kwantowym promieniowanie elektromagnetyczne jest traktowane jako strumień nie posiadających masy cząstek elementarnych zwanych fotonami. Energia każdego fotonu zależy od długości fali.
W roku 1800 William Herschel odkrył promieniowanie cieplne (podczerwone) i stwierdził, że podobnie jak światło ulega ono odbiciu i załamaniu. Pole elektryczne i magnetyczne w płaskiej falielektromagnetycznej o długości λ. Interferencja fal światła - rysunek Younga z 1803 roku. W latach 1801-1803 Thomas Young zaproponował falową teorię światła. W 1801 Wilhelm Johann Ritter odkrył promieniowanie ultrafioletowe. W latach 1815-1818 Augustin Jean Fresnel rozwinął falową teorię światła i za jej pomocą wyjaśnił wiele zjawisk optycznych. W 1820 Hans Christian Ørsted odkrył, że prąd elektryczny wytwarza pole magnetyczne, wykazując w ten sposób związek między elektrycznością i magnetyzmem. W 1832 Michael Faraday odkrył, że zmienne pole magnetyczne wytwarza pole elektryczne. W 1838 James Forbes stwierdził, że zarówno widzialne, jak i niewidzialne promieniowanie słoneczne ulega polaryzacji. W latach 1849-1850 Armand Fizeau oraz Jean Bernard Léon Foucault wykonali pomiary prędkości światła w powietrzu i innych ośrodkach przezroczystych. James Clerk Maxwell w roku 1861 zebrał prawa elektrodynamiki w cztery równania, które opisują również falę elektromagnetyczną. Zasugerował też, że zjawiska elektromagnetyczne i światło mają wspólną naturę. W 1875 Hendrik Antoon Lorentz wyeliminował koncepcję eteru i nadał równaniom Maxwella sens, jaki znamy dzisiaj. Pierwszej emisji i odbioru fal elektromagnetycznych (w zakresie fal radiowych) dokonał Heinrich Hertz w roku 1886. W roku 1895 Wilhelm Conrad Röntgen odkrył promieniowanie, nazwane później rentgenowskim, za co w 1901 otrzymał pierwszą nagrodę Nobla. W 1896 Antoine Henri Becquerel odkrył promieniowanie jądrowe. W 1900 Paul Villard wykrył w promieniowaniu jądrowym promieniowanie gamma. W 1900 Max Planck analizując widmo promieniowania elektromagnetycznego ciała doskonale czarnego doszedł do wniosku, że energia tego promieniowania jest skwantowana. Za to osiągnięcie otrzymał w 1918 nagrodę Nobla. W 1905 Albert Einstein analizując zjawisko fotoemisji doszedł do wniosku, że energia tego promieniowania jest zależna od częstotliwości fali. Za to osiągnięcie otrzymał w 1921 nagrodę Nobla. 1922 Arthur Compton ogłosił wyniki doświadczeń, w których promieniowanie rentgenowskie oddziałuje z elektronami i spełnia prawa zderzenia. W roku 1927 otrzymał ze tę pracę Nagrodę Nobla.
Elektromagnetyzm, dział fizyki badający współzależności zjawisk magnetycznych i elektrycznych (powstawanie pola magnetycznego wywołane przepływem prądu elektrycznego, indukcja elektromagnetyczna, zachowanie się przewodników w polu magnetycznym itp.). Początek elektromagnetyzmowi dały prace H.Ch. Oersteda (odkrycie powstawania pola magnetycznego wokół przewodnika, przez który płynie prąd elektryczny, 1820), J.B. Biota i F. Savarta. Dalsze etapy jego rozwoju wyznaczają m.in. badania A.M. Ampère'a, M. Faradaya i J.C. Maxwella. Elektryczność i magnetyzm są ze sobą silnie związane, ale ten fakt znany jest nauce dopiero od 1819 roku, kiedy to duński profesor fizyki Hans Oersted (1777-1851)zademonstrował pewien eksperyment. Oersted zauważył, że przepływ prądu przez drut powoduje odchylenie umieszczonej w pobliżu drutu igły magnetycznej. Tym samym odkrył wtedy, że przepływający prąd elektryczny wytwarza pole magnetyczne. Natomiast inni naukowcy odkryli, że aby zwiększyć pole magnetyczne należy zwinąć przewodnik w kształcie cylindrycznym, a w środek włożyć żelazny rdzeń (zbudować tzn. elektromagnes). W początku XIX wieku zaczął tworzyć się nowy dział fizyki - elektromagnetyzm. Po latach badania nad elektromagnetyzmem przyniosły owoce w postaci upowszechnienia energii elektrycznej. Jednym z największych odkrywców w dziedzinie elektromagnetyzmu był Michael Faraday (1791-1867), który wykazał związek między elektrycznością a magnetyzmem, np. zjawisko indukcji elektromagnetycznej (transformator), zbudował silnik elektryczny, zbadał zjawisko elektrolizy.
Promieniowanie elektromagnetyczne (fala elektromagnetyczna) – rozchodzące się w przestrzeni zaburzeniepola elektromagnetycznego.
Składowa elektryczna i magnetyczna fali indukują się wzajemnie – zmieniające się pole elektryczne wytwarza zmieniające się pole magnetyczne, a z kolei zmieniające się pole magnetyczne wytwarza zmienne pole elektryczne.
Właściwości fal elektromagnetycznych zależą od długości fali. Promieniowaniem elektromagnetycznym o różnej długości fali, są fale radiowe, mikrofale, podczerwień, światło, ultrafiolet, promieniowanie rentgenowskie ipromieniowanie gamma.
W opisie kwantowym promieniowanie elektromagnetyczne jest traktowane jako strumień nie posiadających masy cząstek elementarnych zwanych fotonami. Energia każdego fotonu zależy od długości fali.
W roku 1800 William Herschel odkrył promieniowanie cieplne (podczerwone) i stwierdził, że podobnie jak światło ulega ono odbiciu i załamaniu. Pole elektryczne i magnetyczne w płaskiej falielektromagnetycznej o długości λ. Interferencja fal światła - rysunek Younga z 1803 roku. W latach 1801-1803 Thomas Young zaproponował falową teorię światła. W 1801 Wilhelm Johann Ritter odkrył promieniowanie ultrafioletowe. W latach 1815-1818 Augustin Jean Fresnel rozwinął falową teorię światła i za jej pomocą wyjaśnił wiele zjawisk optycznych. W 1820 Hans Christian Ørsted odkrył, że prąd elektryczny wytwarza pole magnetyczne, wykazując w ten sposób związek między elektrycznością i magnetyzmem. W 1832 Michael Faraday odkrył, że zmienne pole magnetyczne wytwarza pole elektryczne. W 1838 James Forbes stwierdził, że zarówno widzialne, jak i niewidzialne promieniowanie słoneczne ulega polaryzacji. W latach 1849-1850 Armand Fizeau oraz Jean Bernard Léon Foucault wykonali pomiary prędkości światła w powietrzu i innych ośrodkach przezroczystych. James Clerk Maxwell w roku 1861 zebrał prawa elektrodynamiki w cztery równania, które opisują również falę elektromagnetyczną. Zasugerował też, że zjawiska elektromagnetyczne i światło mają wspólną naturę. W 1875 Hendrik Antoon Lorentz wyeliminował koncepcję eteru i nadał równaniom Maxwella sens, jaki znamy dzisiaj. Pierwszej emisji i odbioru fal elektromagnetycznych (w zakresie fal radiowych) dokonał Heinrich Hertz w roku 1886. W roku 1895 Wilhelm Conrad Röntgen odkrył promieniowanie, nazwane później rentgenowskim, za co w 1901 otrzymał pierwszą nagrodę Nobla. W 1896 Antoine Henri Becquerel odkrył promieniowanie jądrowe. W 1900 Paul Villard wykrył w promieniowaniu jądrowym promieniowanie gamma. W 1900 Max Planck analizując widmo promieniowania elektromagnetycznego ciała doskonale czarnego doszedł do wniosku, że energia tego promieniowania jest skwantowana. Za to osiągnięcie otrzymał w 1918 nagrodę Nobla. W 1905 Albert Einstein analizując zjawisko fotoemisji doszedł do wniosku, że energia tego promieniowania jest zależna od częstotliwości fali. Za to osiągnięcie otrzymał w 1921 nagrodę Nobla. 1922 Arthur Compton ogłosił wyniki doświadczeń, w których promieniowanie rentgenowskie oddziałuje z elektronami i spełnia prawa zderzenia. W roku 1927 otrzymał ze tę pracę Nagrodę Nobla.Elektromagnetyzm, dział fizyki badający współzależności zjawisk magnetycznych i elektrycznych (powstawanie pola magnetycznego wywołane przepływem prądu elektrycznego, indukcja elektromagnetyczna, zachowanie się przewodników w polu magnetycznym itp.).
Początek elektromagnetyzmowi dały prace H.Ch. Oersteda (odkrycie powstawania pola magnetycznego wokół przewodnika, przez który płynie prąd elektryczny, 1820), J.B. Biota i F. Savarta. Dalsze etapy jego rozwoju wyznaczają m.in. badania A.M. Ampère'a, M. Faradaya i J.C. Maxwella.
Elektryczność i magnetyzm są ze sobą silnie związane, ale ten fakt znany jest nauce dopiero od 1819 roku, kiedy to duński profesor fizyki Hans Oersted (1777-1851)zademonstrował pewien eksperyment. Oersted zauważył, że przepływ prądu przez drut powoduje odchylenie umieszczonej w pobliżu drutu igły magnetycznej. Tym samym odkrył wtedy, że przepływający prąd elektryczny wytwarza pole magnetyczne. Natomiast inni naukowcy odkryli, że aby zwiększyć pole magnetyczne należy zwinąć przewodnik w kształcie cylindrycznym, a w środek włożyć żelazny rdzeń (zbudować tzn. elektromagnes).
W początku XIX wieku zaczął tworzyć się nowy dział fizyki - elektromagnetyzm. Po latach badania nad elektromagnetyzmem przyniosły owoce w postaci upowszechnienia energii elektrycznej. Jednym z największych odkrywców w dziedzinie elektromagnetyzmu był Michael Faraday (1791-1867), który wykazał związek między elektrycznością a magnetyzmem, np. zjawisko indukcji elektromagnetycznej (transformator), zbudował silnik elektryczny, zbadał zjawisko elektrolizy.