Wśród mieszczan, zwłaszcza w pierwszej połowie XVII w., choć używane już od drugiej połowy wieku XVIII, popularne były czamary. To wierzchnie okrycie, zbliżone do kontusza, ale z kołnierzem i rękawami bez rozcięć, zapinane na szereg pasmanteryjnych guzików z pętlicami stało się mundurem powstańców W połowie wieku i w latach czamara noszona była przez studentów, symbolizowała gotowość do walki o wolność. Jak podaje suknia perska zwierzchnia, z guzikami do zapinania się pod szyjĄ.
Za polski strój narodowy XVII w. uchodził żupan, na który nakładano kontusz, z charakterystycznymi, występującymi od końca XVII w., zarzucanymi na plecy rozciętymi rękawami z tzw. wylotami (rozcięciami). Początkowo strój kontuszowy był typowym strojem polskiego szlachcica - Sarmaty, w czasach późniejszych stał się oznaką patriotyzmu, był kostiumem narodowym zakładanym z okazji szczególnych uroczystości państwowych, rodzinnych (zaślubin, pogrzebów, wyjazdów zagranicznych), balów kostiumowych, aż do chwili odzyskania niepodległości, kiedy to potrzeba podkreślenia poprzez ubiór narodowej odrębności stopniowo zaczęła zanikać.
Wśród mieszczan, zwłaszcza w pierwszej połowie XVII w., choć używane już od drugiej połowy wieku XVIII, popularne były czamary. To wierzchnie okrycie, zbliżone do kontusza, ale z kołnierzem i rękawami bez rozcięć, zapinane na szereg pasmanteryjnych guzików z pętlicami stało się mundurem powstańców
W połowie wieku i w latach czamara noszona była przez studentów, symbolizowała gotowość do walki o wolność. Jak podaje suknia perska zwierzchnia, z guzikami do zapinania się pod szyjĄ.
Za polski strój narodowy XVII w. uchodził żupan, na który nakładano kontusz, z charakterystycznymi, występującymi od końca XVII w., zarzucanymi na plecy rozciętymi rękawami z tzw. wylotami (rozcięciami). Początkowo strój kontuszowy był typowym strojem polskiego szlachcica - Sarmaty, w czasach późniejszych stał się oznaką patriotyzmu, był kostiumem narodowym zakładanym z okazji szczególnych uroczystości państwowych, rodzinnych (zaślubin, pogrzebów, wyjazdów zagranicznych), balów kostiumowych, aż do chwili odzyskania niepodległości, kiedy to potrzeba podkreślenia poprzez ubiór narodowej odrębności stopniowo zaczęła zanikać.