Na początku lat pięćdziesiątych XX wieku rockandrollowi artyści nagrywający melodyjne piosenki zapoczątkowali szaleństwo muzyki popularnej. Odpowiedzieli w ten sposób na zapotrzebowanie rynku muzycznego na atrakcyjne, łatwo wpadające w ucho melodie.
Niezwykle trudno dokonać jednolitej syntezy pop music (od ang. popular = popularny). Ten termin określa właściwie każdy gatunek, nurt i styl muzyki według wspólnego kryterium – popularności wśród odbiorców i powszechnej jej akceptacji. Do popu zalicza się utwory melodyjne, łatwe w odbiorze dzięki tanecznej rytmiczności, prostej instrumentacji i nieskomplikowanemu wykonawstwu. Tym mianem można więc określić praktycznie wszystkie kompozycje spełniające powyższe warunki, od jazzu do rocka, a w przeszłości również dziewiętnastowieczne ludowe utwory europejskich kompozytorów. Niekiedy termin „pop” funkcjonuje jako określenie pejoratywne, sugerujące utwory komercyjne, małowartościowe. Nie jest to jednaj ocena sprawiedliwa, bo mimo nieskomplikowania popu trudno znaleźć drugi taki gatunek, który doczekałby się równie wielkiego grona słuchaczy, był reprezentowany przez tak pokaźną listę przebojów i budził podobny sentyment i nostalgię.
Współczesny pop pojawił się dopiero po II wojnie światowej w kręgu anglo-amerykańskiej muzyki rozrywkowej jako synteza różnych nurtów popularnej twórczości białych i czarnych. Został ukształtowany przez folk songs (czyli „piosenki ludowe” białych Amerykanów), rhythm and blues Uproszczony, skomercjalizowany jazz tradycyjny), bebop i europejskie ballady, wzbogacone nowoczesnym instrumentarium i atrakcyjnymi aranżami.
Na początku lat pięćdziesiątych XX wieku rockandrollowi artyści nagrywający melodyjne piosenki zapoczątkowali szaleństwo muzyki popularnej. Odpowiedzieli w ten sposób na zapotrzebowanie rynku muzycznego na atrakcyjne, łatwo wpadające w ucho melodie.
Niezwykle trudno dokonać jednolitej syntezy pop music (od ang. popular = popularny). Ten termin określa właściwie każdy gatunek, nurt i styl muzyki według wspólnego kryterium – popularności wśród odbiorców i powszechnej jej akceptacji. Do popu zalicza się utwory melodyjne, łatwe w odbiorze dzięki tanecznej rytmiczności, prostej instrumentacji i nieskomplikowanemu wykonawstwu. Tym mianem można więc określić praktycznie wszystkie kompozycje spełniające powyższe warunki, od jazzu do rocka, a w przeszłości również dziewiętnastowieczne ludowe utwory europejskich kompozytorów. Niekiedy termin „pop” funkcjonuje jako określenie pejoratywne, sugerujące utwory komercyjne, małowartościowe. Nie jest to jednaj ocena sprawiedliwa, bo mimo nieskomplikowania popu trudno znaleźć drugi taki gatunek, który doczekałby się równie wielkiego grona słuchaczy, był reprezentowany przez tak pokaźną listę przebojów i budził podobny sentyment i nostalgię.
Współczesny pop pojawił się dopiero po II wojnie światowej w kręgu anglo-amerykańskiej muzyki rozrywkowej jako synteza różnych nurtów popularnej twórczości białych i czarnych. Został ukształtowany przez folk songs (czyli „piosenki ludowe” białych Amerykanów), rhythm and blues Uproszczony, skomercjalizowany jazz tradycyjny), bebop i europejskie ballady, wzbogacone nowoczesnym instrumentarium i atrakcyjnymi aranżami.