Muzyka chińska odznacza się wyjątkową odrębnością, co wynika w znacznym stopniu z jej związku z religią i filozofią, które narzuciły niezmienne normy, miary, zakazy i nakazy. Wiara w nadprzyrodzoną siłę, oddziaływanie społeczne i wychowawcze muzyki przyczyniły się do otoczenia jej kultem. Stąd ogromny rozkwit muzyki starożytnych Chin, typowe dla niej ograniczenia, kultywowanie tylko pewnych gatunków, rodzajów opracowania, instrumentów, jej rygorystyczny konserwatyzm i archaizm. Pomimo nieprzerwanie ciągłej tradycji można wyróżnić w muzyce chińskiej dwie fazy rozwojowe: od zamierzchłych początków do 220 po Chrystusie(dynastie: od ok. 1125 przed Chrystusem do 206 przed Chrystusem – Chou, od 206 przed Chrystusem do 220 po Chrystusie – Han) i od 220 do okresu nowożytnych przemian i socjalistycznej rewolucji (m.in. dynastie Tang 618-907, Sung 960-1279, Jűan 1280 – 1368, Ming 1368 – 1644, Cing 1644 – 1911).
Pentatoniczny system tonalny uważa się za jedną z najistotniejszych przyczyn odrębności muzyki chińskiej. Wyznacza on zwroty melodyczne oraz interwały harmoniczne. Eksperymenty pomiarowe na instrumentach, rozpowszechnione już w starożytności oprowadziły do rozwoju teorii. Próby ustalenia kamertonu przeprowadzono na dzwonkach i piszczałkach.
Muzykę chińską najogólniej można podzielić na 5 gatunków: kultową, lirykę wokalną, operową, kameralną i ludową (zbadaną dopiero w niewielkim stopniu). Instrumenty chińskie obejmują 4 grupy: idiofony, membranofony, areofony i chordofony.
Po 1912 r., a zwłaszcza po rewolucji 1949 r., nastąpiły w muzyce chińskiej radykalne zmiany. Zdezaktualizowały się dawne normy i zakazy, powiększyła się znacznie liczba uprawianych gatunków i używanych instrumentów, wzrósł wpływ muzyki europejskiej. Do wybitnych kompozytorów chińskich należą m.in. Si Sing-haj (1905-45), Nin Er (1912-35), Ma Sitson (ur. 1913). Wybitnym pianistą chińskim jest Yim Cheng-tsung (ur.1941).
Muzyka japońska odznacza się odrębnością, której korzenie sięgają epoki poprzedzającej r. 600 przed Chrystusem. W muzyce japońskiej ścierają się następujące nurty: autochtoniczny (związany z kulturą Ajnów), chiński (występujący również w Korei, Tybecie i wielu krajach Dalekiego Wschodu), tungski i pramongolski. Ponadto wraz z religią buddyjską dotarły do Japonii elementy indyjskie, nie brak też nawiązań do kultury muzycznej Indonezji. Słaba znajomość muzyki Azji Pn. i Środk. Nie pozwala dziś ściśle przedstawić rozwoju muzyki japońskiej. Przypuszcza się, że niektóre jej cechy wspólne z muzyka chińską (pentatonika) niekoniecznie muszą świadczyć o wpływach chińskich. Rdzenne japońskie są tradycje pantomimy, widoczne w tańcach bugaku lub nawet w muzyce dramatycznej. Niektóre właściwości tonalne (pentatonika diatoniczna oraz tetrachordy złożone z tercji wielkiej i półtonu, spotykane również w muzyce Korei i Tybetu), a także specyficzne formy wielogłosowości, polegające na zamierzonym niezsynchronizowaniu partii wokalnej i akompaniamentu oraz wykorzystaniu efektu wybrzmiewania w utworach o wolnym tempie, uważane są za specyficznie japońskie. Zwykle muzykę japońską dzieli się na 5 dziedzin: muzyka kultowa, dworska buddyjska, dramatyczna, kameralna. W muzyce ludowej do dziś utrzymują się festiwale, w szczególności związane ze świętem kwitnącej wiśni, istotną ich część stanowią przedstawienia i widowiska. Muzyka europejska przeniknęła do Japonii w II poł. XIX wieku.
Muzyka koreańska wykazuje silny wpływ muzyki chińskiej, zwłaszcza w zakresie muzyki kultowej, która rozwinęła się w XII – XIV w. Muzyka świecka (dworska, popularna, ludowa) jest odrębna (cechuje ją przewaga metrum trójmiarowego). Zwraca uwagę występowanie tetrachordów diatonicznych (złożonych z tercji wielkiej i sekundy małej), podobnie jak w muzyce japońskiej i tybetańskiej. Obecnie w Korei pd. zaznacza się silne oddziaływanie muzyki europejskiej i amerykańskiej. . W Korei Pd. wykształciły się nowe gatunki (pieśń masowa, żołnierska). Charakterystyczne jest tam jednoczesne występowanie dwu nurtów: muzyki europejskiej i rodzimej.
Muzyka izraelska – kultura żydowska jest niewspółmiernie trwalsza i aktywniejsza od innych kultur Wschodu. Od najdawniejszych czasów rola Żydów, którzy asymilowali wysoko rozwinięte cywilizacje, polegała na pośrednictwie kulturowym pomiędzy Egiptem a Mezopotamią, Grecją a Egiptem, Arabią a Zach. Europą. Brak źródeł utrudnia odtworzenie dawnej muzyki żydowskiej, sięgającej 3 tys. lat przed Chrystusem. Pierwszych źródeł dostarcza ikonografia i literatura. Wiadomości o czasach najdawniejszych maja charakter hipotetyczny. Można przypuszczać, że dominowała wtedy muzyka wokalna o melodyce wąskozakresowej, którą charakteryzowało stałe powtarzanie kilku formuł melodycznych, śpiewy te wykonywały kobiety.
Od 1881 r. rozpoczęła się reemigracja Żydów do Palestyny. Po 1948 r. w nowo proklamowanym państwie Izrael zaczęła się rozwijać muzyka łącząca różnorodne nurty. Potrzeba nadania jej charakteru narodowego spowodowała nawiązanie do dawnych żydowskich tradycji, jak również rozwój badań nad folklorem. Nałożyły się na to elementy muzyki różnych środowisk żydowskich diaspory, głównie przybyszów z Europy Środ. I Azji. Pierwsze lata przyniosły rozkwit pieśni o charakterze patriotycznym i masowym, a w czasie wojny izraelsko- arabskiej – także pieśni wojskowej. Kompozytorzy tego okresu kształcili się za granicą: M. Kopytman (ur. 1929), I. Sadai (ur. 1935) M. Barolsky (ur. 1947). Życie muzyczne w Izraelu skupia się wokół centrow w Jerozolimie i Tea Awiwie.
Zagadnienia, które są podane w zadaniu są dość szerokie. Ja w tej notatce podałam tylko niektóre, istotne elementy, cechy danej muzyki. Oczywiście nie wyczerpują one tematu, choć i tak zabrały mi dużo czasu, bo wszystko pisałam oczywiście ręcznie. Pozdrawiam.
Muzyka chińska odznacza się wyjątkową odrębnością, co wynika w znacznym stopniu z jej związku z religią i filozofią, które narzuciły niezmienne normy, miary, zakazy i nakazy. Wiara w nadprzyrodzoną siłę, oddziaływanie społeczne i wychowawcze muzyki przyczyniły się do otoczenia jej kultem. Stąd ogromny rozkwit muzyki starożytnych Chin, typowe dla niej ograniczenia, kultywowanie tylko pewnych gatunków, rodzajów opracowania, instrumentów, jej rygorystyczny konserwatyzm i archaizm. Pomimo nieprzerwanie ciągłej tradycji można wyróżnić w muzyce chińskiej dwie fazy rozwojowe: od zamierzchłych początków do 220 po Chrystusie(dynastie: od ok. 1125 przed Chrystusem do 206 przed Chrystusem – Chou, od 206 przed Chrystusem do 220 po Chrystusie – Han) i od 220 do okresu nowożytnych przemian i socjalistycznej rewolucji (m.in. dynastie Tang 618-907, Sung 960-1279, Jűan 1280 – 1368, Ming 1368 – 1644, Cing 1644 – 1911).
Pentatoniczny system tonalny uważa się za jedną z najistotniejszych przyczyn odrębności muzyki chińskiej. Wyznacza on zwroty melodyczne oraz interwały harmoniczne. Eksperymenty pomiarowe na instrumentach, rozpowszechnione już w starożytności oprowadziły do rozwoju teorii. Próby ustalenia kamertonu przeprowadzono na dzwonkach i piszczałkach.
Muzykę chińską najogólniej można podzielić na 5 gatunków: kultową, lirykę wokalną, operową, kameralną i ludową (zbadaną dopiero w niewielkim stopniu). Instrumenty chińskie obejmują 4 grupy: idiofony, membranofony, areofony i chordofony.
Po 1912 r., a zwłaszcza po rewolucji 1949 r., nastąpiły w muzyce chińskiej radykalne zmiany. Zdezaktualizowały się dawne normy i zakazy, powiększyła się znacznie liczba uprawianych gatunków i używanych instrumentów, wzrósł wpływ muzyki europejskiej. Do wybitnych kompozytorów chińskich należą m.in. Si Sing-haj (1905-45), Nin Er (1912-35), Ma Sitson (ur. 1913). Wybitnym pianistą chińskim jest Yim Cheng-tsung (ur.1941).
Muzyka japońska odznacza się odrębnością, której korzenie sięgają epoki poprzedzającej r. 600 przed Chrystusem. W muzyce japońskiej ścierają się następujące nurty: autochtoniczny (związany z kulturą Ajnów), chiński (występujący również w Korei, Tybecie i wielu krajach Dalekiego Wschodu), tungski i pramongolski. Ponadto wraz z religią buddyjską dotarły do Japonii elementy indyjskie, nie brak też nawiązań do kultury muzycznej Indonezji. Słaba znajomość muzyki Azji Pn. i Środk. Nie pozwala dziś ściśle przedstawić rozwoju muzyki japońskiej. Przypuszcza się, że niektóre jej cechy wspólne z muzyka chińską (pentatonika) niekoniecznie muszą świadczyć o wpływach chińskich. Rdzenne japońskie są tradycje pantomimy, widoczne w tańcach bugaku lub nawet w muzyce dramatycznej. Niektóre właściwości tonalne (pentatonika diatoniczna oraz tetrachordy złożone z tercji wielkiej i półtonu, spotykane również w muzyce Korei i Tybetu), a także specyficzne formy wielogłosowości, polegające na zamierzonym niezsynchronizowaniu partii wokalnej i akompaniamentu oraz wykorzystaniu efektu wybrzmiewania w utworach o wolnym tempie, uważane są za specyficznie japońskie. Zwykle muzykę japońską dzieli się na 5 dziedzin: muzyka kultowa, dworska buddyjska, dramatyczna, kameralna. W muzyce ludowej do dziś utrzymują się festiwale, w szczególności związane ze świętem kwitnącej wiśni, istotną ich część stanowią przedstawienia i widowiska. Muzyka europejska przeniknęła do Japonii w II poł. XIX wieku.
Muzyka koreańska wykazuje silny wpływ muzyki chińskiej, zwłaszcza w zakresie muzyki kultowej, która rozwinęła się w XII – XIV w. Muzyka świecka (dworska, popularna, ludowa) jest odrębna (cechuje ją przewaga metrum trójmiarowego). Zwraca uwagę występowanie tetrachordów diatonicznych (złożonych z tercji wielkiej i sekundy małej), podobnie jak w muzyce japońskiej i tybetańskiej. Obecnie w Korei pd. zaznacza się silne oddziaływanie muzyki europejskiej i amerykańskiej. . W Korei Pd. wykształciły się nowe gatunki (pieśń masowa, żołnierska). Charakterystyczne jest tam jednoczesne występowanie dwu nurtów: muzyki europejskiej i rodzimej.
Muzyka izraelska – kultura żydowska jest niewspółmiernie trwalsza i aktywniejsza od innych kultur Wschodu. Od najdawniejszych czasów rola Żydów, którzy asymilowali wysoko rozwinięte cywilizacje, polegała na pośrednictwie kulturowym pomiędzy Egiptem a Mezopotamią, Grecją a Egiptem, Arabią a Zach. Europą. Brak źródeł utrudnia odtworzenie dawnej muzyki żydowskiej, sięgającej 3 tys. lat przed Chrystusem. Pierwszych źródeł dostarcza ikonografia i literatura. Wiadomości o czasach najdawniejszych maja charakter hipotetyczny. Można przypuszczać, że dominowała wtedy muzyka wokalna o melodyce wąskozakresowej, którą charakteryzowało stałe powtarzanie kilku formuł melodycznych, śpiewy te wykonywały kobiety.
Od 1881 r. rozpoczęła się reemigracja Żydów do Palestyny. Po 1948 r. w nowo proklamowanym państwie Izrael zaczęła się rozwijać muzyka łącząca różnorodne nurty. Potrzeba nadania jej charakteru narodowego spowodowała nawiązanie do dawnych żydowskich tradycji, jak również rozwój badań nad folklorem. Nałożyły się na to elementy muzyki różnych środowisk żydowskich diaspory, głównie przybyszów z Europy Środ. I Azji. Pierwsze lata przyniosły rozkwit pieśni o charakterze patriotycznym i masowym, a w czasie wojny izraelsko- arabskiej – także pieśni wojskowej. Kompozytorzy tego okresu kształcili się za granicą: M. Kopytman (ur. 1929), I. Sadai (ur. 1935) M. Barolsky (ur. 1947). Życie muzyczne w Izraelu skupia się wokół centrow w Jerozolimie i Tea Awiwie.
Zagadnienia, które są podane w zadaniu są dość szerokie. Ja w tej notatce podałam tylko niektóre, istotne elementy, cechy danej muzyki. Oczywiście nie wyczerpują one tematu, choć i tak zabrały mi dużo czasu, bo wszystko pisałam oczywiście ręcznie. Pozdrawiam.