Muzyka chińska - ogół tradycji muzycznych chińskiego kręgu kulturowego, silnie oddziałujących również na inne kraje Azji, od Turkiestanu poJaponię i wyspy Indonezji. Wpływy widoczne są zwłaszcza w wykorzystaniu instrumentów strunowych szarpanych, takich jak różne odmianylutni. Pewne elementy dawnej muzyki chińskiej, pomimo że zanikły w samych Chinach, zachowały się w takich krajach jak Japonia, Korea czyWietnam.
Muzyka chińska odznacza się wyjątkową odrębnością, co wynika w znacznym stopniu z jej związku z religią i filozofią, które narzuciły niezmienne normy, miary, zakazy i nakazy. Wiara w nadprzyrodzoną siłę, oddziaływanie społeczne i wychowawcze muzyki przyczyniły się do otoczenia jej kultem. Stąd ogromny rozkwit muzyki starożytnych Chin, typowe dla niej ograniczenia, kultywowanie tylko pewnych gatunków, rodzajów opracowania, instrumentów, jej rygorystyczny konserwatyzm i archaizm. Pomimo nieprzerwanie ciągłej tradycji można wyróżnić w muzyce chińskiej dwie fazy rozwojowe: od zamierzchłych początków do 220 po Chrystusie(dynastie: od ok. 1125 przed Chrystusem do 206 przed Chrystusem – Chou, od 206 przed Chrystusem do 220 po Chrystusie – Han) i od 220 do okresu nowożytnych przemian i socjalistycznej rewolucji (m.in. dynastie Tang 618-907, Sung 960-1279, Jűan 1280 – 1368, Ming 1368 – 1644, Cing 1644 – 1911).
Pentatoniczny system tonalny uważa się za jedną z najistotniejszych przyczyn odrębności muzyki chińskiej. Wyznacza on zwroty melodyczne oraz interwały harmoniczne. Eksperymenty pomiarowe na instrumentach, rozpowszechnione już w starożytności oprowadziły do rozwoju teorii. Próby ustalenia kamertonu przeprowadzono na dzwonkach i piszczałkach.
Muzykę chińską najogólniej można podzielić na 5 gatunków: kultową, lirykę wokalną, operową, kameralną i ludową (zbadaną dopiero w niewielkim stopniu). Instrumenty chińskie obejmują 4 grupy: idiofony, membranofony, areofony i chordofony.
Po 1912 r., a zwłaszcza po rewolucji 1949 r., nastąpiły w muzyce chińskiej radykalne zmiany. Zdezaktualizowały się dawne normy i zakazy, powiększyła się znacznie liczba uprawianych gatunków i używanych instrumentów, wzrósł wpływ muzyki europejskiej. Do wybitnych kompozytorów chińskich należą m.in. Si Sing-haj (1905-45), Nin Er (1912-35), Ma Sitson (ur. 1913). Wybitnym pianistą chińskim jest Yim Cheng-tsung (ur.1941).
Muzyka chińska - ogół tradycji muzycznych chińskiego kręgu kulturowego, silnie oddziałujących również na inne kraje Azji, od Turkiestanu poJaponię i wyspy Indonezji. Wpływy widoczne są zwłaszcza w wykorzystaniu instrumentów strunowych szarpanych, takich jak różne odmianylutni. Pewne elementy dawnej muzyki chińskiej, pomimo że zanikły w samych Chinach, zachowały się w takich krajach jak Japonia, Korea czyWietnam.
Muzyka chińska odznacza się wyjątkową odrębnością, co wynika w znacznym stopniu z jej związku z religią i filozofią, które narzuciły niezmienne normy, miary, zakazy i nakazy. Wiara w nadprzyrodzoną siłę, oddziaływanie społeczne i wychowawcze muzyki przyczyniły się do otoczenia jej kultem. Stąd ogromny rozkwit muzyki starożytnych Chin, typowe dla niej ograniczenia, kultywowanie tylko pewnych gatunków, rodzajów opracowania, instrumentów, jej rygorystyczny konserwatyzm i archaizm. Pomimo nieprzerwanie ciągłej tradycji można wyróżnić w muzyce chińskiej dwie fazy rozwojowe: od zamierzchłych początków do 220 po Chrystusie(dynastie: od ok. 1125 przed Chrystusem do 206 przed Chrystusem – Chou, od 206 przed Chrystusem do 220 po Chrystusie – Han) i od 220 do okresu nowożytnych przemian i socjalistycznej rewolucji (m.in. dynastie Tang 618-907, Sung 960-1279, Jűan 1280 – 1368, Ming 1368 – 1644, Cing 1644 – 1911).
Pentatoniczny system tonalny uważa się za jedną z najistotniejszych przyczyn odrębności muzyki chińskiej. Wyznacza on zwroty melodyczne oraz interwały harmoniczne. Eksperymenty pomiarowe na instrumentach, rozpowszechnione już w starożytności oprowadziły do rozwoju teorii. Próby ustalenia kamertonu przeprowadzono na dzwonkach i piszczałkach.
Muzykę chińską najogólniej można podzielić na 5 gatunków: kultową, lirykę wokalną, operową, kameralną i ludową (zbadaną dopiero w niewielkim stopniu). Instrumenty chińskie obejmują 4 grupy: idiofony, membranofony, areofony i chordofony.
Po 1912 r., a zwłaszcza po rewolucji 1949 r., nastąpiły w muzyce chińskiej radykalne zmiany. Zdezaktualizowały się dawne normy i zakazy, powiększyła się znacznie liczba uprawianych gatunków i używanych instrumentów, wzrósł wpływ muzyki europejskiej. Do wybitnych kompozytorów chińskich należą m.in. Si Sing-haj (1905-45), Nin Er (1912-35), Ma Sitson (ur. 1913). Wybitnym pianistą chińskim jest Yim Cheng-tsung (ur.1941).