Question

Opisz krutko grzyba jadalnego i nie jadalnego

Answer 1

Zazwyczaj u grzybów jadalnych nie występuje blaszka, ale pod kapeluszem jest tzw. "gąbka" z rurek. Grzyb jadalny nie jest gorzki. Grzyby niejadalne mają pod spodem blaszkę - po tym można je poznać. W smaku są gorzkie. Zjedzenie prowadzi do śmierci lub ciężkiej choroby.

Answer 2

Podgrzybek złotawy (Xerocomus chrysenteron  )  

Kapelusz: średnica 3-7 cm ,ochrowooliwkowy, szarooliwkowy lub brązowooliwkowy, skórka sucha, matowa, zamszowata, u starszych popękana na drobne poletka, zwłaszcza na brzegu kapelusza, a powstałe rysy barwy cielistej z odcieniem różowym, poduszkowato wypukły. 
Rurki: u młodych owocników kremowożółte, u starych zielonkawe, ciemnooliwkowe, zieleniejące po przekrojeniu przyrośnięte do trzonu , pory: podobnie zabarwione jak rurki, po dotknięciu sinieją - duże, nierównej wielkości, kanciaste
Trzon: wysokość 3-6 cm, średnica około 1 cm , ochrowy, żółty, żółtobrązowy, nabiegły od karminowoczerwonego do buraczkowo-czerwonego ,równogruby, cylindryczny, prosty lub wygięty gładki.w trzonie nieco włóknisty.
Miąższ: kremowy, pod skórką kremoworóżowy, błękitnieje na przekroju , mięsisty, miękki 
Występowanie: od lipca do listopada ,na obrzeżach lasu, przy drogach, na niewielkich polanach ,tworzy mikoryzę z różnymi gatunkami drzew liściastych i iglastych ,pojedynczo lub w niewielkich grupach 
Spożywanie: jadalny, drugorzędnej jakości ,mało odporny na dłuższy transport ,stare owocniki są miękkie, gąbczaste, szybko i intensywnie atakowane przez owady, a także opanowywane przez pleśnie 

 

Borowik ponury

Morfologia: Kapelusz o średnicy 5-25 cm, za młodu półkulisty lub wypukły, później rozpostarty, bardzo rzadko spłaszczony. Powierzchnię ma filcowatozamszową w kolorze mniej więcej oliwkowobrunatnym lub skórzastożółtawym: często odcienie te mieszają się ze sobą; przy ucisku powstają ciemne plamy. Podczas wilgotnej pogody lekko kleisty, poza tym suchy. Rurki bladooliwkowożółte, później żółtozielone lub brudnooliwkowe, przy złamaniu siniejące. Dobrą cechą rozpoznawczą, choć nie zawsze stałą, jest czerwone podłoże rurek, które przy przecięciu wygląda jak warstwa czerwonego pigmentu między miąższem kapelusza a rurkami. Pory za młodu żółtawe, bardzo szybko jednak czerwonawo podbarwione i wreszcie żywoczerwone. Początkowo wybrzuszony trzon później mniej lub bardziej wyciągnięty, wysokości 4-20 cm, grubości 1,5-5 cm. Na jasnożółtym lub pomarańczowożółtym tle pokryty jest wyraźnie czerwoną, rozciągniętą wzdłuż, przeważnie wypukłą siateczką. Łagodny, twardy miąższ jest bladożółty, nabiega czerwono zwykle u podstawy trzonu, często i przy wierzchołku, a szczególnie w chodnikach wygryzionych przez larwy owadów: nie przebarwia się tam tak intensywnie na niebiesko jak w pozostałych częściach.