Question

Opisz krótko powstanie Spartakusa i wojnę domową w Rzymie.

POTRZEBNE NA JUTRO.

Answer 1

73-71 p.n.e.) było największym powstaniem przeciwko Rzymowi w I w. p.n.e. W ciągu dwóch lat siły Spartakusa, składające się z tysięcy niewolników, gladiatorów i biednych wieśniaków, wznieciły powstanie na terenie niemalże całej Italii. Kres powstaniu położyły nieporozumienia w szeregach przywódców powstania oraz krwawa bitwa nad rzeką Silarus, w której zginął Spartakus.

 

 Do przyczyn powstania można zaliczyć dwie zasadnicze kwestie:
wyzysk niewolników w latyfundiach
pozycja społeczna gladiatorów

Powstania wybuchały już wcześniej, ale były szybko tłumione przez armię rzymską. Tym razem jednak siły powstańców miały być zdecydowanie potężniejsze. Spartakus, prawdopodobnie z pochodzenia Trak, zawiązał spisek w Kapui. Na początku, wraz ze swoimi towarzyszami, ukrywali się na zboczach Wezuwiusza, skąd dokonywali napadów rabunkowych i walk z armią rzymską. Powodzenie w tych walkach doprowadziło do rozszerzenia powstania na Kampanię i Lukanię. Istotnym problemem był brak jedności w armii niewolników. W roku 72 p.n.e. odłączone plemiona celtycko-germańskie, pod dowództwem Kriksosa, zostały rozbite pod Apulią.

Jednak Spartakus rozbił w tym czasie obie armie konsularne. Udał się na północ, gdzie chciał opuścić Italię, jednak przekonano go, żeby zawrócił. Postanowił więc połączyć się z oddziałami na Sycylii, jednak korsarze nie dostarczyli obiecanych wcześniej statków. W międzyczasie Rzym zebrał armię pod przywództwem Krassusa i ostatecznie rozgromił Spartakusa pod Silarus. Od tej pory rola niewolników w państwie rzymskim zaczęła się stopniowo zmniejszać.

Ku przestrodze, ukrzyżowano wzdłuż głównej drogi prowadzącej do Rzymu około sześć tysięcy niewolników, którzy ocaleli z przegranej bitwy.

 

 

 W I w. p.n.e. kilkakrotnie dochodziło w Rzymie do wojen domowych.

Po pokonaniu Numidii rozgorzał spór pomiędzy dwoma wybitnymi politykami Gajuszem Mariuszem, przywódcą popularów reprezentującym kierunek demokratyczny, oraz arystokratą rządów senackich Sullą. Walki polityczne doprowadziły w końcu do wojny domowej. W roku 88 p.n.e. ugrupowanie Mariusza wystąpiło przeciwko powierzeniu Sulli namiestnictwa w Azji. W 83 p.n.e., po śmierci Mariusza, Sulla powrócił do Italii, gdzie został dyktatorem. Dwa lata później wysłał on do Afryki Gnejusza Pompejusza do walk z Numidyjczykami.

Kolejne walki wewnętrzne wybuchły w roku 49 p.n.e. między Juliuszem Cezarem a Pompejuszem. Cezar pobił Pompejusza pod Farsalos w roku 48 p.n.e. a następnie wrócił do Italii gdzie mianowano go dyktatorem. Następne walki wybuchły w Afryce gdzie pod Thapsus w roku 46 p.n.e. Cezar ponownie pokonał pompejan.

 

 

powodzenia życze.Mam bardzo dobre oceny z historii chociaż jestem w podstawówce i mam to w książce. dokładnie jestem w 5 klasie.

 

Answer 2

Powstanie Spartakusa (73-71 p.n.e.) było największym powstaniem przeciwko Rzymowi w I w. p.n.e. W ciągu dwóch lat siły Spartakusa, składające się z tysięcy niewolników, gladiatorów i biednych wieśniaków, wznieciły powstanie na terenie niemalże całej Italii. Kres powstaniu położyły nieporozumienia w szeregach przywódców powstania oraz krwawa bitwa nad rzeką Silarus, w której zginął Spartakus.

 

W I w. p.n.e. kilkakrotnie dochodziło w Rzymie do wojen domowych.
Po pokonaniu Numidii rozgorzał spór pomiędzy dwoma wybitnymi politykami Gajuszem Mariuszem, przywódcą popularów reprezentującym kierunek demokratyczny, oraz arystokratą rządów senackich Sullą. Walki polityczne doprowadziły w końcu do wojny domowej. W roku 88 p.n.e. ugrupowanie Mariusza wystąpiło przeciwko powierzeniu Sulli namiestnictwa w Azji. W 83 p.n.e., po śmierci Mariusza, Sulla powrócił do Italii, gdzie został dyktatorem. Dwa lata później wysłał on do Afryki Gnejusza Pompejusza do walk z Numidyjczykami.
Kolejne walki wewnętrzne wybuchły w roku 49 p.n.e. między Juliuszem Cezarem a Pompejuszem. Cezar pobił Pompejusza pod Farsalos w roku 48 p.n.e. a następnie wrócił do Italii gdzie mianowano go dyktatorem. Następne walki wybuchły w Afryce gdzie pod Thapsus w roku 46 p.n.e. Cezar ponownie pokonał pompejan.