Janko z Czarnkowa ur. około 1320 w Czarnkowie, zm. pomiędzy 26 grudnia 1386 a 24 kwietnia 1387 w Gnieźnie, polski kronikarz, podkanclerzy koronny, archidiakon gnieźnieński.
Syn Bogumiła, starosty czarnkowskiego, komendanta straży broniącej ludność przed ciągłymi najazdami margrabiów brandenburskich. Prawdopodobnie pochodził z drobnego rycerstwa Wielkopolski lub klienteli monarszej. Studiował prawo, określano go jako iuris peritus. W roku 1352 rozpoczął karierę jako kanclerz biskupa szweryńskiego, Andrzeja z Wiślicy, w którego imieniu w roku 1355 posłował na dwór papieski do Awinionu. Osiągał kolejno godności kościelne począwszy od probostwa w Tarnowie, kanonii w Bützowie (Meklemburgia), później gnieźnieńskiej, włocławskiej, poznańskiej, krakowskiej a wreszcie w roku 1368 archidiakonat gnieźnieński. Uzyskał też liczne beneficja związane głównie z kapitułą gnieźnieńską i wrocławską
Janko z Czarnkowa ur. około 1320 w Czarnkowie, zm. pomiędzy 26 grudnia 1386 a 24 kwietnia 1387 w Gnieźnie, polski kronikarz, podkanclerzy koronny, archidiakon gnieźnieński.
Syn Bogumiła, starosty czarnkowskiego, komendanta straży broniącej ludność przed ciągłymi najazdami margrabiów brandenburskich. Prawdopodobnie pochodził z drobnego rycerstwa Wielkopolski lub klienteli monarszej. Studiował prawo, określano go jako iuris peritus. W roku 1352 rozpoczął karierę jako kanclerz biskupa szweryńskiego, Andrzeja z Wiślicy, w którego imieniu w roku 1355 posłował na dwór papieski do Awinionu. Osiągał kolejno godności kościelne począwszy od probostwa w Tarnowie, kanonii w Bützowie (Meklemburgia), później gnieźnieńskiej, włocławskiej, poznańskiej, krakowskiej a wreszcie w roku 1368 archidiakonat gnieźnieński. Uzyskał też liczne beneficja związane głównie z kapitułą gnieźnieńską i wrocławską