Adam Mickiewicz po ukończeniu szkół dominikańskich w Nowogródku wstąpił w 1815 roku na uniwersytet w Wilnie, gdzie uzyskał znakomite wykształcenie w zakresie filologii klasycznej, literatury ojczystej i historii. Od września 1819 r. pracował jako nauczyciel w szkole średniej w Kownie, należąc w tym okresie do Towarzystwa Filomatów i Filaretów. W 1839 roku objął w Lozannie katedrę profesora literatury rzymskiej, a w latach 1840 – 1844 piastował urząd profesora w katedrze literatur słowiańskich, utworzonej w College de France. Zetknął się tam z Tobiańskim, który przybył do Paryża z Litwy. W lutym 1848 roku przebywał w Rzymie, gdzie zorganizował ochotniczy legion polski. Poeta wrócił do Paryża, aby podjąć kolejną akcję polityczną. Wraz z grupą przedstawicieli różnych narodowości założył dziennik „Trybuna Ludów”. W ogłaszanych tam artykułach wykładał radykalno – rewolucyjny program społeczny i polityczny, budowany na fundamencie idei socjalizmu. Następnie trafił pod nadzór policji, zostając ostatecznie zwolnionym ze stanowiska profesora w College de France. We wrześniu 1855 roku wyjechał do Konstantynopola zamierzając tworzyć oddziały polskie, które miały walczyć przeciwko Rosji. Zmarł tam nagle, prawdopodobnie na cholerę.
„Księgi narodu polskiego i Księgi pielgrzymstwa polskiego” opublikowane w 1832 roku w Paryżu zostały napisane prozą poetycką wzorowaną na ewangeliach. Mają charakter dzieła historiozoficznego i politycznego, które opisywało niezwykłą rolę narodu polskiego w dziejach ludzkości oraz wyjątkowy charakter i posłannictwo polskiej emigracji.
Adam Mickiewicz po ukończeniu szkół dominikańskich w Nowogródku wstąpił w 1815 roku na uniwersytet w Wilnie, gdzie uzyskał znakomite wykształcenie w zakresie filologii klasycznej, literatury ojczystej i historii. Od września 1819 r. pracował jako nauczyciel w szkole średniej w Kownie, należąc w tym okresie do Towarzystwa Filomatów i Filaretów. W 1839 roku objął w Lozannie katedrę profesora literatury rzymskiej, a w latach 1840 – 1844 piastował urząd profesora w katedrze literatur słowiańskich, utworzonej w College de France. Zetknął się tam z Tobiańskim, który przybył do Paryża z Litwy. W lutym 1848 roku przebywał w Rzymie, gdzie zorganizował ochotniczy legion polski. Poeta wrócił do Paryża, aby podjąć kolejną akcję polityczną. Wraz z grupą przedstawicieli różnych narodowości założył dziennik „Trybuna Ludów”. W ogłaszanych tam artykułach wykładał radykalno – rewolucyjny program społeczny i polityczny, budowany na fundamencie idei socjalizmu. Następnie trafił pod nadzór policji, zostając ostatecznie zwolnionym ze stanowiska profesora w College de France. We wrześniu 1855 roku wyjechał do Konstantynopola zamierzając tworzyć oddziały polskie, które miały walczyć przeciwko Rosji. Zmarł tam nagle, prawdopodobnie na cholerę.
„Księgi narodu polskiego i Księgi pielgrzymstwa polskiego” opublikowane w 1832 roku w Paryżu zostały napisane prozą poetycką wzorowaną na ewangeliach. Mają charakter dzieła historiozoficznego i politycznego, które opisywało niezwykłą rolę narodu polskiego w dziejach ludzkości oraz wyjątkowy charakter i posłannictwo polskiej emigracji.