Question

Opisz jeden dowolny instrument z grupy strunowych. Minimum 6 zdań.

Answer 1

Skrzypce powstały około 1550 roku, a za ich ojczyznę powszechnie uważa się Włochy. Posiadają cztery struny strojone kwintami: g, d1, a1, e2. N skrzypcach gra się układając instrument na ramieniu.

Najwybitniejszym skrzypkiem wszechczasów, znany z legendarnej gry na tym instrumencie, jest Włoch żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku – Nicolo Paganini. W Polsce najbardziej znanymi skrzypkami byli Henryk Wieniawski, Karol Lipiński w XIX wieku i Wanda Wiłkomirska, Konstanty Andrzej Kulka w XX wieku.

 

Skrzypce należą do grupy instrumentów strunowych – chordofonów, na których gra się smyczkiem. Rodzinie tych instrumentów dały początek różne typy wiol. Wszystkie, mimo że różnią się rozmiarami, mają podobną budowę, podobne kształty i wykonane są z podobnych materiałów. Ich korpus stanowi podłużne, drewniane pudło rezonansowe składające się z dwóch uwypuklonych płyt – górnej i dolnej oraz boczków. Charakterystyczne dla tych instrumentów są boczne wcięcia. By dźwięk powstały przez pociągnięcie struny mógł wydostać się na zewnątrz, na wierzchu wycięto dwa otwory w kształcie litery „f”. Ważnym elementem konstrukcyjnym jest mały kołeczek zwany duszą, który - umieszczony wewnątrz - łączy dwie ściany pudła rezonansowego, przenosząc drgania strun z podstawka na płytę dolną. Na środku płyty pomiędzy otworami tkwi podstawek  two rzący podparcie dla strun. Na górnej części korpusu przytwierdzono szyjkę, którą wieńczy główka w kształcie ślimaka wraz z mechanizmem kołkowym. Na nim napięte są struny. Każdy z tych czterech instrumentów ma cztery struny.

 

 

lub:

 

 

Gitara należy do grupy instrumentów strunowych - szarpanych. To stary arabski instrument muzyczny. Jednak szczegółową historię znamy od XVII w. Na początku XVII w. gitara posiadała tylko cztery podwójne struny w stroju c f a d1 lub f h d g1. Madryckiemu gitarzyście Vincente Espinelowi, przypisuje się dodanie piątej, dolnej pary strun. W porównaniu z instrumentem współczesnym, korpus gitary ówczesnej był węższy i głębszy, a talia mniej zaznaczona i umieszczona wyżej. Otwór rezonansowy pokrywała rozeta, a główka posiadała zarys czworoboczny. Struny przewiązywano przez otwory w poprzecznej listwie, spełniającej funkcję strunociągu. W XVII w. hiszpańsko-włoska gitara zaczęła upowszechniać się wśród francuskiej arystokracji. Jednak, gitara przechodząc w ręce amatorów, została uproszczona. Sześć pojedynczych strun E A d g h e1 (w pisowni o oktawę wyżej) zastąpiło dotychczasowych pięć par. Wydłużono też, odpowiednio poszerzono i spłycono korpus, przeciwdziałając tym sposobem osłabieniu brzmienia. Zaniechano również pokrywania otworu rezonansowego rozetą. Nowa forma gitary ułatwiła grę i zapewniła pełniejsze brzmienie. Do dawniejszego typu była w takim samym stosunku jak para instrumentów: wiolonczela do dawnej gamby. W XIX wieku, dzięki wprowadzeniu śrub zastępujących dawne kołki, jeszcze bardziej uproszczono posługiwanie się instrumentem.

Swój renesans przeżyła w II połowie XX wieku. Obecnie pudło rezonansowe gitary klasycznej ma kształt owalny, w środku jest zwężone. W środkowej części płyty wierzchniej znajduje się okrągły otwór rezonansowy. Długa szyjka zaopatrzona jest w metalowe progi. 6 strun stroi się w kwartach z tercją między struną 4 a 5: E, A, d, g, h, e1. Grający skraca struny lewą ręką.

Obecnie używa się gitary głównie jako instrument solowy, akompaniujący do śpiewu oraz w zespołach jazzowych, dla których budowana jest w kilku odmianach.

Gitara hawajska nie różni się budową od klasycznej, struny przyciska się w niej jednak nie palcami, lecz specjalnym suwakiem umożliwiającym uzyskanie wibracji i glissanda.

Gitara elektryczna wyposażona jest w przetwornik elektromechaniczny, zmieniający drgania strun w drgania elektryczne, które po wzmocnieniu przekazywane są przez głośnik w postaci dźwięku.

Gitara basowa posiada cztery struny w stroju takim samym jak kontrabas.

 

Pozdrawiam.