Opisz jakiś koscioł z okresu renesansu : materiał użyty do budowy, budowa dachu, wierze i ich znaczenie, ksztalt i wielkosc okien, plan budowli, wejscie do świątyni, wnetrze i przestrzen wszystko ma byc opisane
W dziedzinie budownictwa pałacowego nastąpiło wielkie ożywienie. W samej Florencji w drugiej połowie XV w. zbudowano ponad trzydzieści okazałych rezydencji. Tradycyjny typ domu o charakterze obronnym zwarty na zewnątrz nie od razu przestał obowiązywać. Większą swobodę pozostawiono architektom w kształtowaniu dziedzińca pałacu. Otaczały go dookoła podcienia arkadowe, zaś na środku znajdowała się studnia lub fontanna. Elewacja frontowa od ulicy miała układ osiowy, który akcentowało wejście główne i otwory okienne. Poziome podziały całości podkreślały pośrednie gzymsy między kondygnacjami. Plac św. Marka w Wenecji
Okładzina ścian od grubej rustyki w parterze poprzez coraz delikatniejszy rysunek drugiej i trzeciej kondygnacji wydobywała kolejno coraz lżejszy charakter ścian w miarę zbliżania się do wieńczącego całość wspaniałego gzymsu. Do czołowych przykładów architektury pałacowej należy zaliczyć pałace Riccardi oraz Strozzi we Florencji i pałac Farnese w Rzymie. Nowym elementem w elewacjach pałacowych były pionowe podziały uzyskane za pomocą pilastrów z najbardziej nowatorskim układem piętrzących się porządków we wzorowanym na Colosseum pałacu Cancelleria w Rzymie Kaplica Pazzich we Florencji
Urbanistyka
W wieku XV rozpowszechnia się w technice militarnej artyleria, szczególnie skuteczna przy obleganiu miast. Mury średniowieczne przestały stanowić dostateczne zabezpieczenie. W roku 1453 pada najpotężniej ufortyfikowane ówczesne miasto - Konstantynopol; potrójne jego mury okazały się bowiem zbyt słabe. Prace nad planowaniem fortyfikacji miały na celu zabezpieczenie umocnień przed ogniem artylerii oraz uzyskanie miejsc, z których działa obrońców mogłyby najskuteczniej razić nieprzyjaciela. Osiągnięto to budując fortyfikacje ziemne z wysuniętymi naprzód bastionami, w których umieszczano działa. Ten typ umocnień rozpowszechnił się w XVI wieku, a stosowano go przez następne stulecia. Kopuła Katedry Santa Maria del Fiore
Od końca XV wieku rozpoczęto także prace nad poszukiwaniem nowych układów przestrzennych zabudowy miast. Duży wpływ odegrał i w tym wypadku traktat Witruwiusza, w którym omówiony był również ten problem. W XV i XVI wieku powstaje wiele planów teoretycznych. Są one w znacznej większości rozwiązywane jako układy centralne z ulicami promieniście zbiegającymi się na głównym placu. Obrys zewnętrzny terenów zabudowanych stanowią wieloboki lub nawet koła. Kościół San Pietro in Montorio w Rzymie Kościół św. Piotra w Rzymie
W roku 1593 rozpoczyna się realizacja pierwszego włoskiego miasta o planie renesansowym - Palma Nuova. Była to twierdza, która miała stanowić ochronę Wenecji przed Turkami.
W okresie rozkwitu renesansu ważnym ośrodkiem twórczości była Wenecja. Działało tam wielu wybitnych artystów, którzy związali się z tym niezwykłym miastem. Jedną z najpiękniejszych kompozycji urbanistycznych świata jest wenecki plac Św. Marka, który powstawał przez wiele wieków. W okresie renesansu został on ostatecznie ukształtowany dzięki rozbudowie, która stworzyła odpowiednią oprawę dla istniejących tu takich dzieł architektury jak: kościół Św. Marka, pałac Dożów czy dzwonnica Campanilla. Plac składa się z dwóch wnętrz spiętych potężną bryłą Campanilli, z których mniejsze - Piazetta - otwarte jest na morze.
Budowle sakralne
W budownictwie kościołów występują poszukiwania nowych rozwiązań dotyczące zarówno planu, jak też konstrukcji, układu elewacji czy sposobu dekorowania. Układy centralne zostają uznane za najdoskonalsze i są stosowane nie tylko przy wznoszeniu kościołów, lecz także jako plany towarzyszących im zakrystii i kaplic. Centralny punkt planu i ukształtowania budowli podkreślała wysoko osadzona kopuła. Układ taki pozwolił osiągnąć dobrze oświetlone wnętrze o znacznych wysokościach.
1 votes Thanks 0
Zgłoś nadużycie!
Materiałem budowlanym w epoce renesansu był głównie granit. Popularna stał się kopuła ze smukłą latarnią. W zakończeniach okien panował półkulisty łuk. Był on również w arkadach. Kościół był często w kształcie krzyża.
Dalej już nie wiem ale mam nadzieję że pomogłam ;]
W dziedzinie budownictwa pałacowego nastąpiło wielkie ożywienie. W samej Florencji w drugiej połowie XV w. zbudowano ponad trzydzieści okazałych rezydencji. Tradycyjny typ domu o charakterze obronnym zwarty na zewnątrz nie od razu przestał obowiązywać. Większą swobodę pozostawiono architektom w kształtowaniu dziedzińca pałacu. Otaczały go dookoła podcienia arkadowe, zaś na środku znajdowała się studnia lub fontanna. Elewacja frontowa od ulicy miała układ osiowy, który akcentowało wejście główne i otwory okienne. Poziome podziały całości podkreślały pośrednie gzymsy między kondygnacjami.
Plac św. Marka w Wenecji
Okładzina ścian od grubej rustyki w parterze poprzez coraz delikatniejszy rysunek drugiej i trzeciej kondygnacji wydobywała kolejno coraz lżejszy charakter ścian w miarę zbliżania się do wieńczącego całość wspaniałego gzymsu. Do czołowych przykładów architektury pałacowej należy zaliczyć pałace Riccardi oraz Strozzi we Florencji i pałac Farnese w Rzymie. Nowym elementem w elewacjach pałacowych były pionowe podziały uzyskane za pomocą pilastrów z najbardziej nowatorskim układem piętrzących się porządków we wzorowanym na Colosseum pałacu Cancelleria w Rzymie Kaplica Pazzich we Florencji
Urbanistyka
W wieku XV rozpowszechnia się w technice militarnej artyleria, szczególnie skuteczna przy obleganiu miast. Mury średniowieczne przestały stanowić dostateczne zabezpieczenie. W roku 1453 pada najpotężniej ufortyfikowane ówczesne miasto - Konstantynopol; potrójne jego mury okazały się bowiem zbyt słabe. Prace nad planowaniem fortyfikacji miały na celu zabezpieczenie umocnień przed ogniem artylerii oraz uzyskanie miejsc, z których działa obrońców mogłyby najskuteczniej razić nieprzyjaciela. Osiągnięto to budując fortyfikacje ziemne z wysuniętymi naprzód bastionami, w których umieszczano działa. Ten typ umocnień rozpowszechnił się w XVI wieku, a stosowano go przez następne stulecia.
Kopuła Katedry Santa Maria del Fiore
Od końca XV wieku rozpoczęto także prace nad poszukiwaniem nowych układów przestrzennych zabudowy miast. Duży wpływ odegrał i w tym wypadku traktat Witruwiusza, w którym omówiony był również ten problem. W XV i XVI wieku powstaje wiele planów teoretycznych. Są one w znacznej większości rozwiązywane jako układy centralne z ulicami promieniście zbiegającymi się na głównym placu. Obrys zewnętrzny terenów zabudowanych stanowią wieloboki lub nawet koła.
Kościół San Pietro in Montorio w Rzymie
Kościół św. Piotra w Rzymie
W roku 1593 rozpoczyna się realizacja pierwszego włoskiego miasta o planie renesansowym - Palma Nuova. Była to twierdza, która miała stanowić ochronę Wenecji przed Turkami.
W okresie rozkwitu renesansu ważnym ośrodkiem twórczości była Wenecja. Działało tam wielu wybitnych artystów, którzy związali się z tym niezwykłym miastem. Jedną z najpiękniejszych kompozycji urbanistycznych świata jest wenecki plac Św. Marka, który powstawał przez wiele wieków. W okresie renesansu został on ostatecznie ukształtowany dzięki rozbudowie, która stworzyła odpowiednią oprawę dla istniejących tu takich dzieł architektury jak: kościół Św. Marka, pałac Dożów czy dzwonnica Campanilla. Plac składa się z dwóch wnętrz spiętych potężną bryłą Campanilli, z których mniejsze - Piazetta - otwarte jest na morze.
Budowle sakralne
W budownictwie kościołów występują poszukiwania nowych rozwiązań dotyczące zarówno planu, jak też konstrukcji, układu elewacji czy sposobu dekorowania. Układy centralne zostają uznane za najdoskonalsze i są stosowane nie tylko przy wznoszeniu kościołów, lecz także jako plany towarzyszących im zakrystii i kaplic. Centralny punkt planu i ukształtowania budowli podkreślała wysoko osadzona kopuła. Układ taki pozwolił osiągnąć dobrze oświetlone wnętrze o znacznych wysokościach.
Dalej już nie wiem ale mam nadzieję że pomogłam ;]