Opisz jak wygląda las równikowy (PROSZE KRÓTKO) oraz wymień piętra lasów JAKIEGO PIĘTRA LASU NIE MA W LESIE RÓWNIKOWYM
Dominika11115
Wilgotny las równikowy – zbiorowisko roślin drzewiastych, krzewiastych, epifitów, lian, mchów, porostów, glonów oraz grzybów. Biom ten występuje w strefie równikowej, w trzech głównych obszarach: dorzecze Amazonki i Orinoko (Ameryka Południowa), przesmyk Ameryki Środkowej; dorzecze Kongo), Nigru i Zambezi (środkowa i zachodnia Afryka), częściowo na Madagaskarze; tereny w Indonezji, Malezji i Nowej Gwinei. Wilgotne lasy równikowe odznaczają się dużą różnorodnością flory. Decydują o tym obfite, całoroczne opady deszczu (pow. 2500 mm), silne nasłonecznienie, wysoka średnia roczna temperatura powietrza, niskie dzienne i roczne amplitudy temperatury, itp. Lasy równikowe odznaczają się piętrowością roślinności. Najwyższe stanowią wiecznie zielone drzewa, osiągające wysokość 30-50 m. Piętro średnie stanowią niższe drzewa, zaś poniżej nich (8-15 m) występuje zwarta warstwa koron drzew pokrytych epifitami, lianami, itp. Gęste korony drzew ograniczają dostęp światła słonecznego do dolnych partii, podszyt i runo stanowią rośliny zielne, czasami w ogóle nie występuje. Występuje również duże bogactwo gatunków świata zwierzęcego, wśród ssaków: małpy, także człekokształtne (na Madagaskarze małpiatki), słonie, hipopotamy, bawoły, okapi i in. Część z nich wykazuje przystosowanie do życia w gęstwinach leśnych, np. zmniejszenie rozmiaru ciała (słoń leśny). Tereny lasów równikowych zamieszkiwane są przez plemiona zajmujące się łowiectwem, zbieractwem, a także uprawą roli – przykładem są afrykańscy Pigmeje, malajscy Semangowie i in. Występują tu murzyni Bantu. Ich znaczącą cechą jest to, że wypalają część lasu równikowego pod uprawę, a kiedy teren przestaje ich żywić - przenoszą się w inny obszar lasu. Na miejscu wypalanych przez nich terenów wyrasta tzw. wtórny las równikowy, jednak nigdy nie jest on tak bujny, jak naturalne wiecznie zielone lasy. Miejscowa ludność hoduje tu rogate bydło, dla którego zagrożeniem jest mucha tse-tse. Jej ukąszenie powoduje śpiączkę - śmiertelną u bydła chorobę.
4 votes Thanks 5
piotrek59
Las równikowy cechuje plątanina gałęzi i lian, półcień ożywiony tysiącem niepokojących odgłosów, duszna, przepojona wilgocią atmosfera. Las równikowy dzieli się na trzy główne strefy usytuowane po obu stronach równika: w Ameryce Środkowej i Południowej (łącznie z Amazonią), w centrum i w zachodniej Afryce oraz w Azji, gdzie dżungla indomalezyjska sięga nawet do północnych i wschodnich rejonów Australii. Las równikowy rośnie w strefach, gdzie prawie przez cały rok występują obfite opady (strefa deszczy zenitalnych) i gdzie stale panuje wysoka temperatura. Rejony te znajdują się w pobliżu równika, nie zaznaczają się więc wyraźnie pory roku. Ze względu na panujące tam stale lato las równikowy jest wiecznie zielony. Poplątane rośliny wyrastają lub obumierają w tak szybkim tempie, że tworzą zwartą całość i wydaje się, iż nic tam nie ulega zmianie.
Wilgotne lasy równikowe odznaczają się dużą różnorodnością flory. Decydują o tym obfite, całoroczne opady deszczu (pow. 2500 mm), silne nasłonecznienie, wysoka średnia roczna temperatura powietrza, niskie dzienne i roczne amplitudy temperatury, itp. Lasy równikowe odznaczają się piętrowością roślinności. Najwyższe stanowią wiecznie zielone drzewa, osiągające wysokość 30-50 m. Piętro średnie stanowią niższe drzewa, zaś poniżej nich (8-15 m) występuje zwarta warstwa koron drzew pokrytych epifitami, lianami, itp. Gęste korony drzew ograniczają dostęp światła słonecznego do dolnych partii, podszyt i runo stanowią rośliny zielne, czasami w ogóle nie występuje.
Występuje również duże bogactwo gatunków świata zwierzęcego, wśród ssaków: małpy, także człekokształtne (na Madagaskarze małpiatki), słonie, hipopotamy, bawoły, okapi i in. Część z nich wykazuje przystosowanie do życia w gęstwinach leśnych, np. zmniejszenie rozmiaru ciała (słoń leśny).
Tereny lasów równikowych zamieszkiwane są przez plemiona zajmujące się łowiectwem, zbieractwem, a także uprawą roli – przykładem są afrykańscy Pigmeje, malajscy Semangowie i in. Występują tu murzyni Bantu. Ich znaczącą cechą jest to, że wypalają część lasu równikowego pod uprawę, a kiedy teren przestaje ich żywić - przenoszą się w inny obszar lasu. Na miejscu wypalanych przez nich terenów wyrasta tzw. wtórny las równikowy, jednak nigdy nie jest on tak bujny, jak naturalne wiecznie zielone lasy. Miejscowa ludność hoduje tu rogate bydło, dla którego zagrożeniem jest mucha tse-tse. Jej ukąszenie powoduje śpiączkę - śmiertelną u bydła chorobę.
Las równikowy dzieli się na trzy główne strefy usytuowane po obu stronach równika: w Ameryce Środkowej i Południowej (łącznie z Amazonią), w centrum i w zachodniej Afryce oraz w Azji, gdzie dżungla indomalezyjska sięga nawet do północnych i wschodnich rejonów Australii.
Las równikowy rośnie w strefach, gdzie prawie przez cały rok występują obfite opady (strefa deszczy zenitalnych) i gdzie stale panuje wysoka temperatura. Rejony te znajdują się w pobliżu równika, nie zaznaczają się więc wyraźnie pory roku. Ze względu na panujące tam stale lato las równikowy jest wiecznie zielony. Poplątane rośliny wyrastają lub obumierają w tak szybkim tempie, że tworzą zwartą całość i wydaje się, iż nic tam nie ulega zmianie.