„Puchary krążyły z rąk do rąk, elfy podawały je sobie nawet poprzez ogniska, śpiewając przy tym i przygrywając na harfach”.
Elfy leśne miały wplecione we włosy kwiaty, założone drogie kamienie w kolorze zielonym i białym, które znajdowały się na kołnierzach i pasach, były wesołe
„Biesiadnicy mieli kwiaty wplecione w lśniące włosy, drogie kamienie, zielone i białe, błyszczały im na kołnierzach i pasach, twarze i pieśni tchnęły wesołością”.
Od innych elfów różniło je to, że lubiły biesiadować tzn. ucztować, śpiewać, grać. W przeciwieństwie do elfów z zachodu, które znane były z wysokości. Od elfów „lekkich”, podziemnych, czyli gnomów i morskich zanim wyruszyły w szeroki świat przez długie wieki uczyły się czarów, poszerzały swoja wiedzę, opanowały magię, umiały wyrabiać piękne przedmioty.
„Różnią się wyraźnie od elfów z zachodu, zwanych wysokimi, są od nich groźniejsze i mniej mądre. Większość (podobnie jak ich krewni rozproszeni wśród wzgórz i po górach) pochodzi bowiem od starożytnych plemion, które nigdy nie przebywały na zachodzie i nie znały wróżek. Natomiast elfy „lekkie”, elfy podziemne (czyli gnomy) oraz elfy morskie, zanim ściągnęły z powrotem w Szeroki Świat, żyły w tamtych krainach prze długie wieki, ucząc się czarów, zdobywając mądrości i wiedzę, opanowując magię, ćwicząc się w sztuce wyrabiania pięknych i cudownych przedmiotów”.
Elfy leśnie zajmowały się głównie biesiadowaniem, czyli tym czym się zajmowały w wolnym czasie.
Nie potrafiły ufać nieznajomym.
„Nie są one źle, ale mają tę wadę, że nie ufają nieznajomym. Chociaż rozporządzają potężną magią, zawsze są i były nawet w tamtych czasach bardzo ostrożne”.
Nie chęć elfów do krasnoludów wynikała z ich wyglądu. Krasnoludy nosiły długie brody, dlatego z tego powodu przekomarzały się i kpiły z nich.
„Niektóre elfy bowiem lubią przekomarzać się z krasnoludami i kpią sobie z nich, szczególnie z powodu długich bród”.
Władca elfów leśnych miała złote włosy na których znajdowała się korona z liści.
„W długim szeregu ucztujących siedział król leśny, w koronie z liści na złocistych włosach, i wyglądał zupełnie tak, jak go Bombur widział we śnie.
Odpowiedź:
Elfy leśne zamieszkiwały Mroczną Puszczę
Elfy leśne lubiły spędzać czas na ucztowaniu:
1. podawały puchary z rąk do rąk
2. rozpalały ogniska
3. śpiewały
4. grały na harfach
„Puchary krążyły z rąk do rąk, elfy podawały je sobie nawet poprzez ogniska, śpiewając przy tym i przygrywając na harfach”.
Elfy leśne miały wplecione we włosy kwiaty, założone drogie kamienie w kolorze zielonym i białym, które znajdowały się na kołnierzach i pasach, były wesołe
„Biesiadnicy mieli kwiaty wplecione w lśniące włosy, drogie kamienie, zielone i białe, błyszczały im na kołnierzach i pasach, twarze i pieśni tchnęły wesołością”.
Od innych elfów różniło je to, że lubiły biesiadować tzn. ucztować, śpiewać, grać. W przeciwieństwie do elfów z zachodu, które znane były z wysokości. Od elfów „lekkich”, podziemnych, czyli gnomów i morskich zanim wyruszyły w szeroki świat przez długie wieki uczyły się czarów, poszerzały swoja wiedzę, opanowały magię, umiały wyrabiać piękne przedmioty.
„Różnią się wyraźnie od elfów z zachodu, zwanych wysokimi, są od nich groźniejsze i mniej mądre. Większość (podobnie jak ich krewni rozproszeni wśród wzgórz i po górach) pochodzi bowiem od starożytnych plemion, które nigdy nie przebywały na zachodzie i nie znały wróżek. Natomiast elfy „lekkie”, elfy podziemne (czyli gnomy) oraz elfy morskie, zanim ściągnęły z powrotem w Szeroki Świat, żyły w tamtych krainach prze długie wieki, ucząc się czarów, zdobywając mądrości i wiedzę, opanowując magię, ćwicząc się w sztuce wyrabiania pięknych i cudownych przedmiotów”.
Elfy leśnie zajmowały się głównie biesiadowaniem, czyli tym czym się zajmowały w wolnym czasie.
Nie potrafiły ufać nieznajomym.
„Nie są one źle, ale mają tę wadę, że nie ufają nieznajomym. Chociaż rozporządzają potężną magią, zawsze są i były nawet w tamtych czasach bardzo ostrożne”.
Nie chęć elfów do krasnoludów wynikała z ich wyglądu. Krasnoludy nosiły długie brody, dlatego z tego powodu przekomarzały się i kpiły z nich.
„Niektóre elfy bowiem lubią przekomarzać się z krasnoludami i kpią sobie z nich, szczególnie z powodu długich bród”.
Władca elfów leśnych miała złote włosy na których znajdowała się korona z liści.
„W długim szeregu ucztujących siedział król leśny, w koronie z liści na złocistych włosach, i wyglądał zupełnie tak, jak go Bombur widział we śnie.
Wyjaśnienie: