Patryycjia
W czasach archaicznych, rolę pierwszych domów pełniły szałasy wzniesione na planie koła. Z nich wykształciły się drewniane domy dla ubogiej ludności i domy kamienne dla ludzi zamożnych. Budynki drewniane miały izbę pełniącą funkcję mieszkalną, pośrodku niej paliło się ognisko a światło przechodziło przez otwór wejściowy.Budynki kamienne, wykształcone z megaronu w okresie mykeńskim miały rzut w kształcie prostokąta. Składały się z trzech części: dziedzińca wewnętrznego (na którym skupiało się życie rodzinne), otoczonego magazynami, pomieszczeniami dla niewolników, pokoju dla mężczyzn w kształcie andronu i pokojów dla kobiet gyneceum. W V–IV w p.n.e. pojawiły się domy murowane z cegieł na kamiennej podmurówce, czasem piętrowe. Domy, o zwartej budowie, miały jedno wejście prowadzące na dziedziniec z portykiem. Z dziedzińca prowadziły wejścia do: pokoju rodzinnego (oikos), andronu (izby mężczyzn), gyneceum i sypialni. W budynkach piętrowych sypialnie często lokowano na piętrze. Podłogi wykładano mozaikami lub gliną (w zależności od zasobów finansowych właściciela), ściany zdobiono malowidłami. W bogatszych domach, w oknach wstawiano szyby z miki lub szkła.Ten typ budownictwa przetrwał do czasów hellenizmu wzbogacany np. ilością budowanych pokoi, wystrojem itp. Dziedziniec wewnętrzny zastąpiono perystylem z basenem, dobudowano eksedrę. Dom bogaty mógł się składać z większej ilości pokoi.