Sawanna obejmuje obszary równin i okolic zwrotnikowych, porośniętych bujną roślinnością trawiastą ( o liściach ostrych i twardych ), z rzadko rozmieszczonymi drzewami bądź kępami drzew albo krzewów. To rzadkie i równomierne rozmieszczenie drzew jest skutkiem konkurencji o wodę, eliminującej drzewa słabiej ukorzenione. Występują tu dwie pory roku : krótka deszczowa ( dżdżysta ) oraz długa pora sucha. W czasie suszy ważnym czynnikiem ekologicznym są pożary odgrywające dużą rolę w formowaniu się tego biomu. Ilość opadów może być bardzo zróżnicowana, choć zasadniczo waha się od 200 – 500 mm na rok. Największy biom tego typu znajduje się w Afryce, aczkolwiek duże obszary sawanny występują w Ameryce Południowej i w Australii. W Afryce roślinność nie jest zbyt zróżnicowana, przeważają trawy oraz gdzieniegdzie rozmieszczone drzewa. Produkcja sawanny jest duża, stąd obecność wielkich kopytnych roślinożerców. Faunie zwierząt kopytnych sawanny afrykańskiej nie dorównuje żadna inna na świecie ani pod względem liczebności, ani różnorodności składu. Obok dużej liczby kopytnych wystękują wielkie drapieżniki ( lwy, lamparty ). Dość miękka ziemia sprawia, że wiele drobnych, a nawet średnich zwierząt kopie w niej nory, w których znajduje schronienie przed dziennymi upałami.
Szczególny wpływ na środowiska lądowe ma nie ich szerokość geograficzna, ale wysokość nad poziomem morza. Zmiany zachodzące wraz ze wzrostem wysokości n.p.m. przypominają w pewnym stopniu te zachodzące zgodnie z szerokością geograficzną. Głównymi czynnikami odróżniającymi środowisko górskie od innych środowisk są: 1. czas, w którym można przejść od odpowiednika tropikalnego lasu deszczowego do arktycznej tundry 2. dobowe wahania temperatury związane z dużymi wysokościami 3. rozrzedzone powietrze wpływające na procesy oddychania i fotosyntezy
Obszary górskie trudno poklasyfikować, ale większość tamtejszej fauny przystosowana jest do pobierania lub zachowywania maksymalnie największej ilości ciepła. Ssaki mają dłuższe i gęściejsze futro, owady natomiast wykazują większą zawartość melaniny, co pozwala im na wydajniejsze pochłanianie ciepła. Cechą wyróżniającą górskie zespoły organizmów jest ich wzajemna izolacja. Są skutecznie porozdzielane, dlatego wiele populacji ewoluowało niezależnie i uważa się je za osobne gatunki lun podgatunki.
SAWANNA
Sawanna obejmuje obszary równin i okolic zwrotnikowych, porośniętych bujną roślinnością trawiastą ( o liściach ostrych i twardych ), z rzadko rozmieszczonymi drzewami bądź kępami drzew albo krzewów. To rzadkie i równomierne rozmieszczenie drzew jest skutkiem konkurencji o wodę, eliminującej drzewa słabiej ukorzenione. Występują tu dwie pory roku : krótka deszczowa ( dżdżysta ) oraz długa pora sucha. W czasie suszy ważnym czynnikiem ekologicznym są pożary odgrywające dużą rolę w formowaniu się tego biomu. Ilość opadów może być bardzo zróżnicowana, choć zasadniczo waha się od 200 – 500 mm na rok. Największy biom tego typu znajduje się w Afryce, aczkolwiek duże obszary sawanny występują w Ameryce Południowej i w Australii.
W Afryce roślinność nie jest zbyt zróżnicowana, przeważają trawy oraz gdzieniegdzie rozmieszczone drzewa. Produkcja sawanny jest duża, stąd obecność wielkich kopytnych roślinożerców. Faunie zwierząt kopytnych sawanny afrykańskiej nie dorównuje żadna inna na świecie ani pod względem liczebności, ani różnorodności składu. Obok dużej liczby kopytnych wystękują wielkie drapieżniki ( lwy, lamparty ). Dość miękka ziemia sprawia, że wiele drobnych, a nawet średnich zwierząt kopie w niej nory, w których znajduje schronienie przed dziennymi upałami.
ŚRODOWISKA GÓRSKIE
Szczególny wpływ na środowiska lądowe ma nie ich szerokość geograficzna, ale wysokość nad poziomem morza. Zmiany zachodzące wraz ze wzrostem wysokości n.p.m. przypominają w pewnym stopniu te zachodzące zgodnie z szerokością geograficzną. Głównymi czynnikami odróżniającymi środowisko górskie od innych środowisk są:
1. czas, w którym można przejść od odpowiednika tropikalnego lasu deszczowego do arktycznej tundry
2. dobowe wahania temperatury związane z dużymi wysokościami
3. rozrzedzone powietrze wpływające na procesy oddychania i fotosyntezy
Obszary górskie trudno poklasyfikować, ale większość tamtejszej fauny przystosowana jest do pobierania lub zachowywania maksymalnie największej ilości ciepła. Ssaki mają dłuższe i gęściejsze futro, owady natomiast wykazują większą zawartość melaniny, co pozwala im na wydajniejsze pochłanianie ciepła. Cechą wyróżniającą górskie zespoły organizmów jest ich wzajemna izolacja. Są skutecznie porozdzielane, dlatego wiele populacji ewoluowało niezależnie i uważa się je za osobne gatunki lun podgatunki.