Autorem obrazu ?Mona Lisa? jest Leonardo da Vinci. Dzieło powstało ok. 1503-1507 roku. Jego wymiary to 77cm./53cm. Technika: olej, deska. Miejsce przechowywania to paryski Luwr. Orientacja obrazu pionowa, perspektywa linearna. Mona Lisa to prawdopodobnie portret patrycjuszki florenckiej Monny Lisy del Giocondo, która pozowała malarzowi mając 24-25lat. Na obrazie widoczny jest zastanawiający uśmiech. Tak naprawdę nie wiadomo co miał oznaczać. Jest wiele teorii na ten temat, np. uśmiech określający cechy boskie, powrót do antyku, uśmiech jako wyraz dumy. Są jeszcze hipotezy, które twierdzą, że nieuchwytność uśmiechu portretowanej brała się z faktu, iż była w stanie błogosławionym. Na pierwszym planie widać postać kobiety w swobodnej pozie do połowy postaci, w sile wieku, ledwie widoczny, błąkający się uśmiech na twarzy, niezbyt urodziwa. W drugim planie nieco baśniowy, górski, skalisty krajobraz. Brunatno-zielone skały, kręte ścieżki spowite mgłą. Między postacią kobiety a groźnym krajobrazem nie ma kontrastu. Rozproszony światłocień. Subtelna gra światła i cienia . Rozproszone światło ślizga się po twarzy Giocondy, zatapia w cieniu partie krajobrazu w tle, stapia barwy i odległości, niweluje ostre kontury, modeluje kształty. Dominacja jasnych barw szczególnie żółci. Na pierwszym planie przeważają barwy jasne, a na drugim zimne. Brak ekspresji i żywiołowości. Mój wzrok przykuwa tajemniczy i inspirujący uśmiech Giocondy, oraz sposób w jaki Leonardo ukazał swój talent za pomocą pędzla.
Dama z lasiczka-opis.Dama z gronostajem to obraz stworzony w latach ok. 1483-90 przez włoskiego artystę renesansowego Leonarda da Vinci w Mediolanie. Konterfekt został wykonany w technice olejnej, z użyciem tempery, na desce orzechowej o wymiarach 54,7 na 40,3 cm. Przedstawia Cecylię Gallerani, kochankę księcia Ludovico Sforzy. Znajduje się w zbiorach Muzeum Czartoryskich w Krakowie. Jest jednym z najcenniejszych obrazów w muzealiach polskich i jedynym dziełem Leonarda da Vinci w Polsce. Przejdźmy do problemów warsztatu. Postać damy została umieszczona w czarnej zamkniętej przestrzeni pozbawionej wszelkich ozdób. Ciemne tło kontrsatuje, zapewne celowo z jasno oświetloną postacią. Do przedstawienia twarzy i ubioru artysta użył ciepłej chromatyki. Alabastrowy, charakterystyczny dla kobiet z epoki odcień skóry został podkreślony czarnym naszyjnikiem. Jej prawa nieproporcjonalnie duża dłoń spoczywa na zwierzątku nazywanym gronostajem lub łasiczką. Zajmijmy się teraz obliczem. Wyraz twarzy modelki jest obojętny i spokojny z zarysowanym lekko uśmiechem. Głowa i wzrok zarówno damy jak i gronostaja zwrócone są w lewą stronę jakby ignorując obecność widza. Czuje się wyraźnie, że jakieś zdarzenie lub osoba przykuły ich uwagę. Gładkość fryzury i ubioru kontrastuje z narysowanym subtelnymi pociągnięciami pędzla wymykającym się z ram grzeczności uśmiechem. Intensywność barwy czerwonej jest wynikiem światła padającego z lewej strony na całą postać damy i zwierzątka. Cała postać wygląda ja wycięta z innego obrazu i naklejona na czarne płótno przez co kontury wydają się być zbyt ostre. Jest tu również symbolika w postaci łasiczki, która zgodnie z sięgającą antyku tradycją ułatwiała wydanie dziecka na świat.Pozdrawiam.
Autorem obrazu ?Mona Lisa? jest Leonardo da Vinci. Dzieło powstało ok. 1503-1507 roku. Jego wymiary to 77cm./53cm. Technika: olej, deska. Miejsce przechowywania to paryski Luwr.
Orientacja obrazu pionowa, perspektywa linearna. Mona Lisa to prawdopodobnie portret patrycjuszki florenckiej Monny Lisy del Giocondo, która pozowała malarzowi mając 24-25lat. Na obrazie widoczny jest zastanawiający uśmiech. Tak naprawdę nie wiadomo co miał oznaczać. Jest wiele teorii na ten temat, np. uśmiech określający cechy boskie, powrót do antyku, uśmiech jako wyraz dumy. Są jeszcze hipotezy, które twierdzą, że nieuchwytność uśmiechu portretowanej brała się z faktu, iż była w stanie błogosławionym. Na pierwszym planie widać postać kobiety w swobodnej pozie do połowy postaci, w sile wieku, ledwie widoczny, błąkający się uśmiech na twarzy, niezbyt urodziwa. W drugim planie nieco baśniowy, górski, skalisty krajobraz. Brunatno-zielone skały, kręte ścieżki spowite mgłą.
Między postacią kobiety a groźnym krajobrazem nie ma kontrastu. Rozproszony
światłocień. Subtelna gra światła i cienia . Rozproszone światło ślizga się po twarzy Giocondy, zatapia w cieniu partie krajobrazu w tle, stapia barwy i odległości, niweluje ostre kontury, modeluje kształty.
Dominacja jasnych barw szczególnie żółci. Na pierwszym planie przeważają barwy jasne, a na drugim zimne. Brak ekspresji i żywiołowości.
Mój wzrok przykuwa tajemniczy i inspirujący uśmiech Giocondy, oraz sposób w jaki Leonardo ukazał swój talent za pomocą pędzla.
Dama z lasiczka-opis.Dama z gronostajem to obraz stworzony w latach ok. 1483-90 przez włoskiego artystę renesansowego Leonarda da Vinci w Mediolanie. Konterfekt został wykonany w technice olejnej, z użyciem tempery, na desce orzechowej o wymiarach 54,7 na 40,3 cm. Przedstawia Cecylię Gallerani, kochankę księcia Ludovico Sforzy.
Znajduje się w zbiorach Muzeum Czartoryskich w Krakowie. Jest jednym z najcenniejszych obrazów w muzealiach polskich i jedynym dziełem Leonarda da Vinci w Polsce.
Przejdźmy do problemów warsztatu. Postać damy została umieszczona w czarnej zamkniętej przestrzeni pozbawionej wszelkich ozdób. Ciemne tło kontrsatuje, zapewne celowo z jasno oświetloną postacią. Do przedstawienia twarzy i ubioru artysta użył ciepłej chromatyki. Alabastrowy, charakterystyczny dla kobiet z epoki odcień skóry został podkreślony czarnym naszyjnikiem. Jej prawa nieproporcjonalnie duża dłoń spoczywa na zwierzątku nazywanym gronostajem lub łasiczką. Zajmijmy się teraz obliczem. Wyraz twarzy modelki jest obojętny i spokojny z zarysowanym lekko uśmiechem. Głowa i wzrok zarówno damy jak i gronostaja zwrócone są w lewą stronę jakby ignorując obecność widza. Czuje się wyraźnie, że jakieś zdarzenie lub osoba przykuły ich uwagę. Gładkość fryzury i ubioru kontrastuje z narysowanym subtelnymi pociągnięciami pędzla wymykającym się z ram grzeczności uśmiechem. Intensywność barwy czerwonej jest wynikiem światła padającego z lewej strony na całą postać damy i zwierzątka. Cała postać wygląda ja wycięta z innego obrazu i naklejona na czarne płótno przez co kontury wydają się być zbyt ostre. Jest tu również symbolika w postaci łasiczki, która zgodnie z sięgającą antyku tradycją ułatwiała wydanie dziecka na świat.Pozdrawiam.