Question

Opisz cykl pracy komórek eukariotycznych (zwierzęcej i roślinnej):

a) jakie organella są w komórkach eukariotycznych i jak każde z organelli w komórce jest zbudowane (dokładnie)

b) w jaki sposób organella współpracują ze sobą, jakie pełnią funkcje, jak się uzupełniają

Podobnie dla komórki prokariotycznej:

c) jakie są i jak każde z organelli w komórce jest zbudowane (dokładnie)

d) jaki wpływ ma poszczególne z organelli na metabolizm komórki, jak ze sobą współpracują

Jeśli komuś uda się to zrobić w formie 2 diagramów (jeden dla komórek eukariotycznych i jeden dla prokariotycznej), zawierając wszystkie punkty to z pewnością dam 'naj'.

Z góry dziękuję za odpowiedzi :)

Answer 1

Większość organizmów żywych posiada ciało zbudowane z komórek i substancji, które są ich wytworami. Istnienie komórek jest koronnym świadectwem jedności świata żywego. Przyglądając się ogromnej rozmaitości na pozór niepodobnych do siebie organizmów, od prostych bakterii aż po najbardziej złożone rośliny i zwierzęta, dostrzegamy między nimi uderzające podobieństwa na poziomie komórkowym. Komórki mogą powstawać tylko z innych komórek, co udowodnił R.Virchow. Konsekwencją stwierdzenie tego faktu jest to, iż wszystkie żywe komórki wywodzą się od przodków żyjących w zamierzchłych czasach. Wspólne pochodzenie wszystkich komórek tłumaczy z kolei podobieństwo ich podstawowych struktur i cząsteczek, z których są zbudowane. Komórka jako uporządkowany układ otwarty wymagający dopływu energii jest jednostką struktury, funkcji i samoodtwarzania się organizmów. W związku z tym w komórce mają miejsce różnorodne procesy życiowe. Mogą one zachodzić mogą tylko w określonych warunkach, dlatego też w toku ewolucji komórka ulegała wielokrotnym przekształceniom prowadzącym do wykształcenia specjalistycznych struktur umożliwiających czy wspomagających zajście danego procesu w jak najłatwiejszy, najbardziej energooszczędny i efektywny sposób. Znamy komórki, które są zarazem samodzielnymi organizmami i mogą wykazywać wysoki stopień specjalizacji strukturalnej i funkcjonalnej jak np. pantofelek. Mogą one być większe od drobnych organizmów wielokomórkowych. Ciało tych ostatnich buduje wiele bardzo różnych i wąsko wyspecjalizowanych komórek. Taka specjalizacja prowadzi do tego, iż pomimo zachowania podstawowych cech budowy, poszczególne rodzaje komórek mogą zasadniczo różnić się od siebie. Różnice strukturalno-funkcjonalne dotyczą również dwóch typów komórek, których podział uwarunkowany jest głównie obecnością jądra i struktur błoniastych, czyli komórek eukariotycznych i prokariotycznych. Środowisko życia jednych i drugich jest bardzo szerokie. Zasiedlanie kolejnych niszy ekologicznych, a więc i przystosowanie do różnorodnych czynników biotycznych i abiotycznych danego miejsca możliwe było tylko dzięki wykształceniu pewnych cech budowy ułatwiających funkcjonowanie organizmu. Dlatego też oprócz omówienia budowy i funkcji organelli wspólnych dla większości komórek budujących organizmy żywe należy też rozpatrzyć przypadki szczególne, jakimi są komórki charakterystyczne tylko i wyłącznie dla niektórych organizmów - występowanie istoty żywej o małej tolerancji w zmiennym lub nieprzyjaznym środowisku wymaga przekształceń strukturalnych w budujących ją komórkach. Funkcja danej struktury komórkowej jest ściśle związana z jej budową.
Przede wszystkim komórka musi być w stanie utrzymać swą zawartość razem oraz oddzielić ją od środowiska zewnętrznego. Z tego względu wszystkie komórki wytworzyły specyficzną barierę chroniącą je przed negatywnym wpływem środowiska. Jest to błona powierzchniowa, znana powszechnie jako błona komórkowa (błona cytoplazmatyczna, u roślin zwana też plazmolemmą). Komórki muszą także być w stanie gromadzić materiały i magazynować energię, jak również wymieniać składniki z otoczeniem, na ogół w sposób ściśle kontrolowany. Zgodnie z modelem płynnej mozaiki, błona zbudowana jest z płynnej, podwójnej warstwy lipidowej, w której zanurzone są cząsteczki białek. Fizyczne właściwości błony plazmatycznej uwarunkowane są przede wszystkim właściwościami wchodzących w ich skład lipidów, gdyż są one cząsteczkami amfipatycznymi. Oznacza to, że można w nich wyróżnić rejony hydrofilowe i hydrofobowe. Z tego względu hydrofilowe główki (fosfolipidy)odgraniczają układ od środowiska zewnętrznego. Natomiast półpłynny charakter błony, czyli ciągły ruch łańcuchów węglowodorowych i rotacja cząsteczek fosfolipidów sprawia, iż zanurzone w niej cząsteczki (np. białek) mogą również przesuwać się po powierzchni błony. Ważna jest również zdolność błony do fuzji i wykazywania ciągłości z innymi podobnymi strukturami błonowymi. Taka budowa i zachowanie się błon umożliwia wymianę substancji między otoczeniem a wnętrzem komórki (przenoszenie wydzielanych substancji z pęcherzyków wydzielniczych na zewnątrz komórki – egzocytoza oraz transportowanie dużych cząsteczek ze środowiska zewnętrznego do wnętrza)jak również między przedziałami wewnątrzkomórkowymi. Obecność białek powierzchniowych i integralnych w błonie również wiąże się z transportem przez błony oraz tworzeniem kanałów przenośnikowych ; poza tym pełnią one funkcję receptorów, które łącząc się z cząsteczkami sygnałowymi (np. hormonami) przekazują informacje ze środowiska zewnętrznego wywołując zmianę aktywności komórki. Inne są elementami struktur wyspecjalizowanych w utrzymywaniu łączności między komórkami. Dzięki podwójnej, płynnej strukturze białkowo – lipidowej błona komórkowa jest więc elastyczna i półstała, co pozwala na dopasowywanie się jej do kształtu komórki; dynamiczna, gdyż składniki mogą się w niej przemieszczać; selektywna co oznacza, iż tylko niektóre substancje są przez nią przepuszczane, a także spolaryzowana, ponieważ po obu stronach błony rozmieszczone są różne ładunki elektryczne co sprzyja przesyłaniu impulsów nerwowych w fazie zmiany stanu elektrycznego – depolaryzacji. Przykładem specjalizacji tej struktury u komórek zwierzęcych może być wytworzenie cienkiej warstwy ochronnej z reszt węglowodanowych na powierzchni błony w nieprzyjaznych warunkach środowiska tzw.glikokaliksu (np. nabłonek jelita narażony na enzymy trawienne), który dodatkowo pozwalają układowi odpornościowemu na odróżnienie komórek własnego organizmu od ciał obcych lub u pierwotniaków – pellikuli.