Cesarstwo Ottonów – nieoficjalna nazwa używana na określenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego pod rządami Ottona I , jego syna (973–983) i wnuka (983–1002), którzy również nosili imię Otton. Wtedy swe apogeum przeżywała idea odnowienia zachodniego cesarstwa rzymskiego, obejmującego swym zasięgiem całą Europę łacińską.
Okres Cesarstwa Ottonów charakteryzuje się wzmocnieniem władzy monarszej wobec książąt plemiennych oraz uzależnieniem papieży od cesarza, co w praktyce oznaczało desygnowanie przez niego kandydatów do tronu papieskiego. W dobie Dzięki odnowieniu cesarstwa powstało państwo nawiązujące do tradycji starożytnego Rzymu oraz imperium Karola Wielkiego.
Ogromnym sukcesem polityki Ottona I było ożenienie syna Ottona II z księżniczką bizantyńską Teofano oraz wymuszenie na papieżu koronowania go na cesarza. Przeprowadzona za życia ojca koronacja zapewniała ciągłość godności cesarskiej w dynastii saskiej, zaś ślub z Teofano oznaczał uznanie tytułu cesarskiego królów niemieckich przez Konstantynopol.
Wychowany w kulcie tradycji saskiej, karolińskiej i bizantyńskiej, świadomie nawiązujący do legendy Karola Wielkiego, zamierzał stworzyć imperium złożone z równouprawnionych chrześcijańskich królestw: Italii, Galii, Germanii oraz Słowiańszczyzny (władcą tej ostatniej miał być najprawdopodobniej Bolesław Chrobry), nad którymi panowałby rezydujący w Rzymie cesarz. Nieoczekiwana śmierć Ottona III w 1002 roku pogrzebała idee zjednoczeniowe. Odtąd cesarstwo rzymskie utożsamiać się będzie coraz bardziej z królestwem niemieckim.
Charakteryzuje się wzmosnieniem władzy monarszej wobec książąt plemiennych oraz uzależnieniem papieży od cesarza co w praktyce oznaczało desygnowanie przez niego kandydatów do tronu papieskiego. W dobie Cesarstwo ottonow nastapila także odbudowa karolińskiej idei uniwersalnej monarchi chrześcijańskiej europy.
Cesarstwo Ottonów – nieoficjalna nazwa używana na określenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego pod rządami Ottona I , jego syna (973–983) i wnuka (983–1002), którzy również nosili imię Otton. Wtedy swe apogeum przeżywała idea odnowienia zachodniego cesarstwa rzymskiego, obejmującego swym zasięgiem całą Europę łacińską.
Okres Cesarstwa Ottonów charakteryzuje się wzmocnieniem władzy monarszej wobec książąt plemiennych oraz uzależnieniem papieży od cesarza, co w praktyce oznaczało desygnowanie przez niego kandydatów do tronu papieskiego. W dobie Dzięki odnowieniu cesarstwa powstało państwo nawiązujące do tradycji starożytnego Rzymu oraz imperium Karola Wielkiego.
Ogromnym sukcesem polityki Ottona I było ożenienie syna Ottona II z księżniczką bizantyńską Teofano oraz wymuszenie na papieżu koronowania go na cesarza. Przeprowadzona za życia ojca koronacja zapewniała ciągłość godności cesarskiej w dynastii saskiej, zaś ślub z Teofano oznaczał uznanie tytułu cesarskiego królów niemieckich przez Konstantynopol.
Wychowany w kulcie tradycji saskiej, karolińskiej i bizantyńskiej, świadomie nawiązujący do legendy Karola Wielkiego, zamierzał stworzyć imperium złożone z równouprawnionych chrześcijańskich królestw: Italii, Galii, Germanii oraz Słowiańszczyzny (władcą tej ostatniej miał być najprawdopodobniej Bolesław Chrobry), nad którymi panowałby rezydujący w Rzymie cesarz. Nieoczekiwana śmierć Ottona III w 1002 roku pogrzebała idee zjednoczeniowe. Odtąd cesarstwo rzymskie utożsamiać się będzie coraz bardziej z królestwem niemieckim.
Charakteryzuje się wzmosnieniem władzy monarszej wobec książąt plemiennych oraz uzależnieniem papieży od cesarza co w praktyce oznaczało desygnowanie przez niego kandydatów do tronu papieskiego. W dobie Cesarstwo ottonow nastapila także odbudowa karolińskiej idei uniwersalnej monarchi chrześcijańskiej europy.