mis11223344
Przysłowiowo bogate i wystawne rzymskie rezydencje Nerona chronologicznie można podzielić na dwa zespoły: pałac sprzed wielkiego pożaru i pałac wzniesiony po tej katastrofie. Jednak zanim cesarz zbudował własną siedzibę, mieszkał na Palatynie w domu odziedziczonym po poprzednikach. Przypomnijmy, iż na wzgórzu tym za czasów republiki mieszkali senatorowie, niekiedy - dzięki źródłom literackim - dobrze nam znani z imienia. Malowidła z tzw. Domu Gryfów i z Aula Isiaca (nazwanej tak od bogini Izydy, jako że w dekoracji malarskiej ścian i sklepienia przeważają motywy egiptyzujące) są jedynymi, acz pięknymi świadectwami zabudowy mieszkalnej tego okresu. Od czasów panowania Augusta kolejni władcy wykupywali grunty od właścicieli tych domów, po czym burząc je, albo wznosili nowe domy, albo rozbudowywali wcześniej założone siedziby. Oszczędzano tylko dawne sanktuaria, np. grotę Romulusa i Remusa (Lupercal), pierwszy dom Romulusa oraz świątynie: Wiktorii, Kybele i Apollina Akcyjskiego.
W dużej części zachowały się do naszych czasów dwa Domy - Augusta i Liwii, wzniesione w południowo-zachodniej części Palatynu, koło schodów Kakusa pnących się do góry z Cyrku Wielkiego. Niewiele różniły się od innych ówczesnych domów arystokracji. Składały się z na ogół niewielkich pokoi (piękne malowidła ścienne zachowały się do dzisiaj), zgrupowanych wokół perystylu. Dopiero następcy Augusta wykupili dużą północną część wierzchołka Palatynu, od strony Forum i Vicus Iugarius, i rozbudowali tamtejsze domy w pierwszą większą rezydencję, nazwaną - dopiero w II w. n.e. - Domus Tiberiana (dotąd tylko w niewielkiej części odkrytą spod Ogrodów Farnezyjskich). Ponieważ Tyberiusz preferował malowniczą rezydencję na Capri, rzadko przebywał w Rzymie i przypuszczalnie tylko połączył wcześniej wzniesione budowle z Domem Augusta. Jego następca, Kaligula, poza połączeniem drewnianym mostem Domus Tiberiana z Kapitolem, nic istotnego nie zmienił w tak powstałym kompleksie, nazwanym przez Pliniusza Starszego caesaris domus in Palatio. Podobnie niewiele tutaj uczynił Klaudiusz, poprzednik Nerona. Dopiero Neron postanowił rozbudować na niespotykaną skalę tak "odziedziczoną" rezydencję, która docelowo miała stanowić połączenie Palatynu z Eskwilinem. Budowa tego Domus Transitoria (tj. Pałacu Przejściowego lub inaczej Przechodniego) zbiegła się z ważnymi przetasowaniami personalnymi w najbliższym otoczeniu cesarza. Po śmierci Sekstusa Afraniusza Burrusa w 62 r. i odsunięciu się w zacisze domowe Seneki (dawnych wpływowych opiekunów władcy) prym na dworze zaczął wieść nowy, prymitywny i brutalnie bezwzględny, doradca Nerona, Sofoniusz Tygellin, zaś sam cesarz, pozbywszy się swojej pierwszej żony Oktawii, zawarł małżeństwo z Sabiną Poppeą. Zatem był to właśnie okres, kiedy rozpoczyna się akcja Quo vadis.
W dużej części zachowały się do naszych czasów dwa Domy - Augusta i Liwii, wzniesione w południowo-zachodniej części Palatynu, koło schodów Kakusa pnących się do góry z Cyrku Wielkiego. Niewiele różniły się od innych ówczesnych domów arystokracji. Składały się z na ogół niewielkich pokoi (piękne malowidła ścienne zachowały się do dzisiaj), zgrupowanych wokół perystylu. Dopiero następcy Augusta wykupili dużą północną część wierzchołka Palatynu, od strony Forum i Vicus Iugarius, i rozbudowali tamtejsze domy w pierwszą większą rezydencję, nazwaną - dopiero w II w. n.e. - Domus Tiberiana (dotąd tylko w niewielkiej części odkrytą spod Ogrodów Farnezyjskich). Ponieważ Tyberiusz preferował malowniczą rezydencję na Capri, rzadko przebywał w Rzymie i przypuszczalnie tylko połączył wcześniej wzniesione budowle z Domem Augusta. Jego następca, Kaligula, poza połączeniem drewnianym mostem Domus Tiberiana z Kapitolem, nic istotnego nie zmienił w tak powstałym kompleksie, nazwanym przez Pliniusza Starszego caesaris domus in Palatio. Podobnie niewiele tutaj uczynił Klaudiusz, poprzednik Nerona. Dopiero Neron postanowił rozbudować na niespotykaną skalę tak "odziedziczoną" rezydencję, która docelowo miała stanowić połączenie Palatynu z Eskwilinem. Budowa tego Domus Transitoria (tj. Pałacu Przejściowego lub inaczej Przechodniego) zbiegła się z ważnymi przetasowaniami personalnymi w najbliższym otoczeniu cesarza. Po śmierci Sekstusa Afraniusza Burrusa w 62 r. i odsunięciu się w zacisze domowe Seneki (dawnych wpływowych opiekunów władcy) prym na dworze zaczął wieść nowy, prymitywny i brutalnie bezwzględny, doradca Nerona, Sofoniusz Tygellin, zaś sam cesarz, pozbywszy się swojej pierwszej żony Oktawii, zawarł małżeństwo z Sabiną Poppeą. Zatem był to właśnie okres, kiedy rozpoczyna się akcja Quo vadis.