Question

Opis impresjonizmu, postimpresjonizmu, neoimpresjonizmu
po 5-7 zdań
najważniejsze informacje
może być ściągnięte z internetu
dzięki z góry:)

Answer 1

Impresjonizm, kierunek w malarstwie i rzeźbie zapoczątkowany w latach 60. XIX w. we Francji, którego celem było maksymalne zbliżenie do natury oraz subiektywne utrwalanie zjawisk jednostkowych.

Postimpresjonizm, ogólny termin, którym określa się odwrót od impresjonizmu. Artyści początkowo związani z tym ruchem zaczęli tworzyć dzieła bardziej dosłowne, mniej "wrażeniowe".

neoimpresjonizm (neo- + impresjonizm – fr. impressionisme) szt. kierunek w malarstwie fr. powstały pod koniec XIX w., stanowiący rozwinięcie impresjonizmu przez sprecyzowanie jego zasad budowy obrazu, pełniejsze stosowanie zjawisk optycznych, wykorzystanie fizjologii widzenia, stosowanie dywizjonizmu, pointylizm

Answer 2

Sztuka impresjonizmu jest czysto instynktowna i wzrokowa, lecz to widzenie jest zależne od światła i jego nieustannych przemian. W konsekwencji pejzaż zdominował wszystkie inne tematy i całkowicie wyeliminował kompozycje religijne, mitologiczne, historyczne. Artyści pracowali na wolnym powietrzu i jak najspieszniej, ponieważ natura podlega nieustannym przemianom, a im przecież chodziło o utrwalenie ?przelotnego wrażenia?. Uwagę ich przyciągało to, co stwarza refleks, a zwłaszcza to, co płynie. Pragnęli uwieczniać zmienność przyrody, jej ruch, ekspresję. Malarze ? impresjoniści pragnęli chwytać urok danego miejsca w określony dzień, godzinie. To pragnienie skłoniło niektórych, zwłaszcza Moneta, do wykonywania ?serii?. Malarz ten chciał dowieść, ze artysta umieszczając sztalugi w tym samym miejscu, ale o różnych porach dnia, widzi formy nieustannie się zmieniające. Impresjoniści nie chcieli przedstawiać form i barw na podstawie posiadanej wiedzy, lecz tak, jak je postrzegali, poddane deformującemu działaniu światła. Porzucili także rysunek konturowy, zaniechali perspektywy geometrycznej, przestrzeń i wolumen podkreślali kolorem ? jego natężeniem i odcieniem. Dodatkowo usunęli z palety barw czernie i szarości, czyste biele, brązy i ?ziemie?. Używali tylko barw zbliżonych do kolorów widma słonecznego, czyli błękitów, zieleni, żółci, oranży, czerwieni, fioletów. Malowali to, co widzieli, a nie to, co wiedzieli. Na przykład: ziemia mogła mieć u nich kolor fioletowy, fiołkowo ? różowy, różowy, niebieski czy oranżowy.

NEOIMPRESJONIZM (POSTIMPRESJONIZM)

Niektórzy artyści z grupy impresjonistów szybko jednak dostrzegli braki tej nowej maniery, nie kwestionując bynajmniej wielkich wartości, jakie ze sobą niosła. Renoire starał się zareagować wracając do rysunku i próbując stylizacji form, lecz mistrzem, który obok neoimpresjonistów stał u początku najsilniejszej reakcji, był Paul Cezanne.
Przyznawał ważność ruchowi impresjonistycznemu, lecz rozumiał jednocześnie niebezpieczeństwa tkwiące w malarstwie nazbyt spontanicznym. Usilnie pracował nad osiągnięciem wielkiej syntezy, która łączyłaby w sobie spontaniczność i rygor, przelotność i trwałość, widzenie natury i doznania zorganizowane, stopniowe zanikanie i strukturę, kolory i formę.
W 1886 r. wykształciła się nowa sztuka korzeniami tkwiąca w impresjonizmie. Artyści grupujący się pod nowych sztandarem ?neoimpresjonistów? chcieli być kontynuatorami twórczości Moneta i jego przyjaciół, nie zgadzali się jednak z ich czysto instynktowną koncepcją artystyczną i przypadkowymi odkryciami. Ich własna koncepcja wyraziła się w metodzie rozumowej, drobiazgowo opracowanej i skodyfikowanej zgodnie ze ściśle określonymi prawami. Było nowatorami, jednak nie zaniedbywali wszelkiej tradycji. Neopresjonizm, jak pisał Ignac, ?nie punktuje, lecz dzieli?. Oznaczało to zapewnienie sobie maksimum świetlistości, barwności harmonii., Osiągano to poprzez mieszanie wyłącznie czystych barw, wydzielenie poszczególnych elementów i zachowanie równowagi i proporcji między nimi oraz dobór plam proporcjonalnych do rozmiaru płótna. Plamy dodatkowo kładzie się obok siebie za pomocą małych punkcików. Jest to tzw. pointylizm.