kotek120591
Herby miejskie zaczęły kształtować się wraz z prawem miejskim w 2 połowie XIII wieku. Ich wizerunki umieszczano, początkowo bez tarcz herbowych, na pieczęciach miejskich, dopiero później stopniowo niektóre z nich stawały się prawdziwymi, w pełni ukształtowanymi herbami.
Słowo herb przejęte zostało z języka czeskiego gdzie pierwotne jego brzmienie erb miało podwójne znaczenie - "dziedzictwo" lub "uzbrojenie". Do języka czeskiego zostało ono przejęte z języka niemieckiego, gdzie pierwotne jego brzmienie Erbe oznacza "dziedzictwo". Nieco inny jest źródłosłów herbu w językach Europy Zachodniej. Tam o identyfikacyjnej funkcji herbu i jego genezie świadczy nazwa związana z uzbrojeniem: arma, arms (coat of arms), armoires, Wappen (co dawniej w języku niemieckim miało to samo znaczenie co Waffen).
Geneza herbu Warszawy, podobnie jak początki miasta oraz jego nazwy, były od dawna przedmiotem wielu hipotez i legend. Niemal do końca XVII w. herb przedstawiany jest w postaci łączącej cechy ludzkie i fantastyczno-zwierzęce: ptasio-rybio-smocze. W II połowie XVII w., a szczególnie w XVIII w. postać traci cechy fantastyczne i zbliża się do wizerunku współczesnej syreny: kobiety z rybim ogonem zakończonym płetwą.
Najstarsza istniejąca pieczęć herbowa Warszawy pochodzi z 1390 roku. Jest to okrągła pieczęć, otoczona łacińskim napisem "Sigilium Civitatis Varsoviensis". W środku na tle ornamentyki roślinnej zawarty jest kartusz ukazujący postać z ludzką głową nakrytą hełmem i rękami, osadzonymi na ptasim tułowiu, z lwim ogonem i racicami wołu. W rękach trzyma ona okrągłą tarczę i miecz.
W ciągu XVI wieku w herbie Warszawy tułów męski zostaje zastąpiony kobiecym, znika hełm z głowy, zjawiają się u bioder skrzydła smocze i jaszczurczy ogon.
Pierwsza syrena (kobieta-ryba) z mieczem i tarczą pojawia się w 1622 roku, nie jest jednak znana dokładna droga przemiany od półczłowieka-półptaka do obecnego herbu.
Do 1791, do scalenia administracyjnego Warszawy, syrena była herbem tylko Starej Warszawy, i dwóch jej jurydyk Solca i Mariensztatu (od 1781). Miasto Nowa Warszawa i pozostałe jurydyki miały odrębne herby, np. herbem Nowej Warszawy była panna z jednorożcem.
Pierwsze przepisy normujące wygląd herbu Warszawy pochodzą z 1798 z okresu okupacji pruskiej. Herb przedstawiał pół nagich ludzi z maczugami, trzymających tarczę herbową z syreną, z orłem pruskim na tarczy syreny.
W okresie Księstwa Warszawskiego w 1811 wprowadzono na pieczęciach miast urzędowe godło Księstwa, tj. herb sasko-polski. Później pod zaborem rosyjskim, w skład którego weszła Warszawa, miasta także pozbawione były prawa używania herbów historycznych, na pieczęciach obowiązywało godło państwowe.
Słowo herb przejęte zostało z języka czeskiego gdzie pierwotne jego brzmienie erb miało podwójne znaczenie - "dziedzictwo" lub "uzbrojenie". Do języka czeskiego zostało ono przejęte z języka niemieckiego, gdzie pierwotne jego brzmienie Erbe oznacza "dziedzictwo". Nieco inny jest źródłosłów herbu w językach Europy Zachodniej. Tam o identyfikacyjnej funkcji herbu i jego genezie świadczy nazwa związana z uzbrojeniem: arma, arms (coat of arms), armoires, Wappen (co dawniej w języku niemieckim miało to samo znaczenie co Waffen).
Geneza herbu Warszawy, podobnie jak początki miasta oraz jego nazwy, były od dawna przedmiotem wielu hipotez i legend. Niemal do końca XVII w. herb przedstawiany jest w postaci łączącej cechy ludzkie i fantastyczno-zwierzęce: ptasio-rybio-smocze. W II połowie XVII w., a szczególnie w XVIII w. postać traci cechy fantastyczne i zbliża się do wizerunku współczesnej syreny: kobiety z rybim ogonem zakończonym płetwą.
Najstarsza istniejąca pieczęć herbowa Warszawy pochodzi z 1390 roku. Jest to okrągła pieczęć, otoczona łacińskim napisem "Sigilium Civitatis Varsoviensis". W środku na tle ornamentyki roślinnej zawarty jest kartusz ukazujący postać z ludzką głową nakrytą hełmem i rękami, osadzonymi na ptasim tułowiu, z lwim ogonem i racicami wołu. W rękach trzyma ona okrągłą tarczę i miecz.
W ciągu XVI wieku w herbie Warszawy tułów męski zostaje zastąpiony kobiecym, znika hełm z głowy, zjawiają się u bioder skrzydła smocze i jaszczurczy ogon.
Pierwsza syrena (kobieta-ryba) z mieczem i tarczą pojawia się w 1622 roku, nie jest jednak znana dokładna droga przemiany od półczłowieka-półptaka do obecnego herbu.
Do 1791, do scalenia administracyjnego Warszawy, syrena była herbem tylko Starej Warszawy, i dwóch jej jurydyk Solca i Mariensztatu (od 1781). Miasto Nowa Warszawa i pozostałe jurydyki miały odrębne herby, np. herbem Nowej Warszawy była panna z jednorożcem.
Pierwsze przepisy normujące wygląd herbu Warszawy pochodzą z 1798 z okresu okupacji pruskiej. Herb przedstawiał pół nagich ludzi z maczugami, trzymających tarczę herbową z syreną, z orłem pruskim na tarczy syreny.
W okresie Księstwa Warszawskiego w 1811 wprowadzono na pieczęciach miast urzędowe godło Księstwa, tj. herb sasko-polski. Później pod zaborem rosyjskim, w skład którego weszła Warszawa, miasta także pozbawione były prawa używania herbów historycznych, na pieczęciach obowiązywało godło państwowe.