Opera to nazwa większego utworu muzycznego, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną. Istnieją różne gatunki opery ze względu na charakter treści i rodzaj jej współczynników. Pod względem treści rozróżniamy dwa podstawowe gatunki: operę poważną (seria) i komiczną (buffa). Ponadto istnieje gatunek pośredni, tzw. opera semiseria – jest to zazwyczaj opera poważna z elementami komicznymi.
Podstawowymi współczynnikami są:
partie wokalne – solowe, zespołowe i chóralne, partie instrumentalne, wstawki baletowe, w niektórych gatunkach partie mówione.
Operetka – to również sceniczny utwór muzyczny, ale o charakterze rozrywkowym, w którym partie śpiewane przeplatane są liczniejszymi układami tanecznymi i scenami mówionymi. Poza tym wystepują - podobnie jak w operze - partie wokalne – solowe, zespołowe i chóralne, partie instrumentalne. Pierwowzorami operetki były francuski wodewil i włoska opera komiczna (buffa). Prawdziwa operetka narodziła się w połowie XIX wieku. Jej przedstawiciele to m.in. J. Offenbacg (Orfeusz w piekle) F. Lehar (Wesoła wdówka), P. Abraham (Wiktoria i jej huzar).
Opera to nazwa większego utworu muzycznego, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną. Istnieją różne gatunki opery ze względu na charakter treści i rodzaj jej współczynników. Pod względem treści rozróżniamy dwa podstawowe gatunki: operę poważną (seria) i komiczną (buffa). Ponadto istnieje gatunek pośredni, tzw. opera semiseria – jest to zazwyczaj opera poważna z elementami komicznymi.
Podstawowymi współczynnikami są:
partie wokalne – solowe, zespołowe i chóralne, partie instrumentalne, wstawki baletowe, w niektórych gatunkach partie mówione.
Operetka – to również sceniczny utwór muzyczny, ale o charakterze rozrywkowym, w którym partie śpiewane przeplatane są liczniejszymi układami tanecznymi i scenami mówionymi. Poza tym wystepują - podobnie jak w operze - partie wokalne – solowe, zespołowe i chóralne, partie instrumentalne. Pierwowzorami operetki były francuski wodewil i włoska opera komiczna (buffa). Prawdziwa operetka narodziła się w połowie XIX wieku. Jej przedstawiciele to m.in. J. Offenbacg (Orfeusz w piekle) F. Lehar (Wesoła wdówka), P. Abraham (Wiktoria i jej huzar).
Pozdrawiam.