Srebro (Ag, łac. argentum) – pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych w układzie okresowym. Jest białym metalem, o największej przewodności elektrycznej i termicznej[3][4]. W przyrodzie występuje w stanie wolnym, a także w minerałach, takich jak argentyt czy chlorargyryt. Większość wydobywanego srebra występuje jako domieszka rud miedzi, złota, ołowiu i cynku.
Srebro było znane od czasów starożytnych. Przez lata było cenione jako metal szlachetny i używane jako waluta, a także do produkcji biżuterii, srebrnych naczyń i sztućców. Obecnie stosuje się je także do produkcji filmów fotograficznych, styków elektrycznych i luster. Pierwiastkowe srebro jest katalizatorem.
Srebro ma właściwości bakteriobójcze. W medycynie niekonwencjonalnej stosuje się srebro koloidalne w celu leczenia różnych dolegliwości. Spożycie dużej ilości srebra może spowodować chorobę zwaną argyrią, charakteryzującą się nieodwracalną zmianą koloru skóry na niebieskoszary
Miedź jest metalicznym, wystepujacym w sladowych ilosciach mineralem niezbednym do zycia dla wszystkich kregowców i kilku gatunków bezkregowców. Miedz jest szeroko rozpowszechniona w skorupie ziemskiej i kazdy kilogram zawiera 70 mg miedzi. Woda morska zawiera 1 do 2 mg miedzi na litr. W przyrodzie wystepuje glównie w postaci wielu mineralów, ale takze jako czysty metal. Ilosc miedzi w ciele dorosłego człowieka waha się między 75 a 150 mg. Miedź występuje w małym stężeniu w gruczołach, kościach i mięśniach, lecz wskutek ich dużej masy szkielet i mięśnie zawierają prawie 50% miedzi w organizmie. Wątroba jest bogatym źródłem miedzi, ponieważ zawiera około 10% całkowitej jej ilości w ciele ludzkim. Innymi organami o znacznej jej ilości są: mózg, serce i nerki. Od narodzin do osiągnięcia dojrzałości, poziom miedzi w wątrobie stopniowo spada, podczas gdy w mózgu stopniowo wzrasta. W końcu stężenia wyrównują się w obu miejscach, choć znaczenie tego zjawiska nie jest do końca poznane. W rozwijającym się płodzie połowa całkowitej ilości miedzi zawiera się w wątrobie. Uważa się, że te rezerwy mogą chronić niemowlę przed niedoborem miedzi podczas czterech pierwszych miesięcy życia. Dorośli w społeczeństwach dobrze odżywiających się utrzymują ustabilizowaną i równomierną koncentrację miedzi w tkankach, co sugeruje, że człowiek jest zdolny do regulacji poziomu minerałów pomimo różnorodności spożywanych pokarmów.
Srebro (Ag, łac. argentum) – pierwiastek chemiczny z grupy metali przejściowych w układzie okresowym. Jest białym metalem, o największej przewodności elektrycznej i termicznej[3][4]. W przyrodzie występuje w stanie wolnym, a także w minerałach, takich jak argentyt czy chlorargyryt. Większość wydobywanego srebra występuje jako domieszka rud miedzi, złota, ołowiu i cynku.
Srebro było znane od czasów starożytnych. Przez lata było cenione jako metal szlachetny i używane jako waluta, a także do produkcji biżuterii, srebrnych naczyń i sztućców. Obecnie stosuje się je także do produkcji filmów fotograficznych, styków elektrycznych i luster. Pierwiastkowe srebro jest katalizatorem.
Srebro ma właściwości bakteriobójcze. W medycynie niekonwencjonalnej stosuje się srebro koloidalne w celu leczenia różnych dolegliwości. Spożycie dużej ilości srebra może spowodować chorobę zwaną argyrią, charakteryzującą się nieodwracalną zmianą koloru skóry na niebieskoszary
Miedź jest metalicznym, wystepujacym w sladowych ilosciach mineralem niezbednym do zycia dla wszystkich kregowców i kilku gatunków bezkregowców. Miedz jest szeroko rozpowszechniona w skorupie ziemskiej i kazdy kilogram zawiera 70 mg miedzi. Woda morska zawiera 1 do 2 mg miedzi na litr. W przyrodzie wystepuje glównie w postaci wielu mineralów, ale takze jako czysty metal. Ilosc miedzi w ciele dorosłego człowieka waha się między 75 a 150 mg. Miedź występuje w małym stężeniu w gruczołach, kościach i mięśniach, lecz wskutek ich dużej masy szkielet i mięśnie zawierają prawie 50% miedzi w organizmie. Wątroba jest bogatym źródłem miedzi, ponieważ zawiera około 10% całkowitej jej ilości w ciele ludzkim. Innymi organami o znacznej jej ilości są: mózg, serce i nerki. Od narodzin do osiągnięcia dojrzałości, poziom miedzi w wątrobie stopniowo spada, podczas gdy w mózgu stopniowo wzrasta. W końcu stężenia wyrównują się w obu miejscach, choć znaczenie tego zjawiska nie jest do końca poznane. W rozwijającym się płodzie połowa całkowitej ilości miedzi zawiera się w wątrobie. Uważa się, że te rezerwy mogą chronić niemowlę przed niedoborem miedzi podczas czterech pierwszych miesięcy życia. Dorośli w społeczeństwach dobrze odżywiających się utrzymują ustabilizowaną i równomierną koncentrację miedzi w tkankach, co sugeruje, że człowiek jest zdolny do regulacji poziomu minerałów pomimo różnorodności spożywanych pokarmów.