We Florencji podjęto próby rekonstrukcji teatru. Powstała tam akademia artystyczno-filozoficzna pod nazwą CAMERATA FLORENCKA. Skupiała ona ówczesną inteligencję twórców: filozofów, poetów, kompozytorów i myślicieli. Przewodniczył jej mecenas sztuki Giovanni de Bardi. W traktacie Vincenco Galilei z 1581 r., twierdził, że poezja, poszarpana ze względu na zazębianie się fraz w poszczególnych głosach, nie dociera do słuchacza. Pierwszym znaczącym dziełem twórców Cameraty było widowisko teatralne o tematyce mitologicznej pt. „La Pellegrina”. Składała się z muzyki, tańca i poezji, z rozbudowaną scenografią i maszynerią. W ten sposób powstała sztuka sceniczna wyposażona w sześć intermediów muzycznych, które były przeznaczone do wystawienia między poszczególnymi aktami w czasie zmian dekoracji. W przeciwieństwie do intermediów, cała sztuka była na przeciętnym poziomie. Dlatego „La Pellegrina” przeszła do historii jako cykl intermediów wyjętych z oryginalnego kontekstu.
W 1597 r. członkowie Cameraty florenckiej dokonali inscenizacji pierwszego w dziejach spektaklu składającego się wyłącznie z elementów muzycznych. W „dramie per musica” pt. „Dafne”, pojawił się nowy współczynnik formy „recytatyw”. Istotę recytatywu stanowi deklamacja tekstu na określonych wysokościach dźwięków. Recytatyw wyznaczył początek nowej praktyce wykonawczej o nazwie monodia akompaniowana. Dramma per musica: Dafne stworzył Jacopo Peri do libretta Ottavio Rinucciniego. Pierwszą zachowaną operą tego kompozytora jest Eurydyka z roku 1600.
Ta pierwsza „drama per musica” zaginęła, ale rok wystawienia „Dafne” uznany został przez historyków muzyki za początek sztuki operowej.
We Florencji podjęto próby rekonstrukcji teatru. Powstała tam akademia artystyczno-filozoficzna pod nazwą CAMERATA FLORENCKA. Skupiała ona ówczesną inteligencję twórców: filozofów, poetów, kompozytorów i myślicieli. Przewodniczył jej mecenas sztuki Giovanni de Bardi. W traktacie Vincenco Galilei z 1581 r., twierdził, że poezja, poszarpana ze względu na zazębianie się fraz w poszczególnych głosach, nie dociera do słuchacza. Pierwszym znaczącym dziełem twórców Cameraty było widowisko teatralne o tematyce mitologicznej pt. „La Pellegrina”. Składała się z muzyki, tańca i poezji, z rozbudowaną scenografią i maszynerią. W ten sposób powstała sztuka sceniczna wyposażona w sześć intermediów muzycznych, które były przeznaczone do wystawienia między poszczególnymi aktami w czasie zmian dekoracji. W przeciwieństwie do intermediów, cała sztuka była na przeciętnym poziomie. Dlatego „La Pellegrina” przeszła do historii jako cykl intermediów wyjętych z oryginalnego kontekstu.
W 1597 r. członkowie Cameraty florenckiej dokonali inscenizacji pierwszego w dziejach spektaklu składającego się wyłącznie z elementów muzycznych. W „dramie per musica” pt. „Dafne”, pojawił się nowy współczynnik formy „recytatyw”. Istotę recytatywu stanowi deklamacja tekstu na określonych wysokościach dźwięków. Recytatyw wyznaczył początek nowej praktyce wykonawczej o nazwie monodia akompaniowana. Dramma per musica: Dafne stworzył Jacopo Peri do libretta Ottavio Rinucciniego. Pierwszą zachowaną operą tego kompozytora jest Eurydyka z roku 1600.
Ta pierwsza „drama per musica” zaginęła, ale rok wystawienia „Dafne” uznany został przez historyków muzyki za początek sztuki operowej.
Pozdrawiam.