Omów formy ukształtowania powierzchnie ziemi oraz budowę dna oceanu .
plissss daję naj ;D
manogic
Główne formy ukształtowania powierzchni Ziemi: - depresje (obszary położone poniżej poziomu morza); kryptodepresje to jakby „ukryta” depresja na lądzie; kryp. mogą być dna jezior, które sięgają poniżej poziomu morza); - niziny (obszar na lądzie wznoszący się od 0 do 300 m n.p.m.) - wyżyny (pow. lądowe wzniesione ponad 300m n.p.m., których wysokości względne nie przekraczają 500m n.p.m.) - góry (najwyższe piętro wysokościowe, o dużych wysokościach względnych; wznoszące się powyżej 500m n.p.m.) Główne formy ukształtowania dna oceanów: - szelfy (część powierzchni lądowej znajdującej się pod wodą mórz i oceanów; koniec szelfu oznacza maksymalny zasięg kontynentów na ziemi; jest do głębokości ok. 200m, a w przypadku Antarktydy nawet do 500m) - stoki kontynentalne (stromo nachylona powierzchnia (do 15°) o wysokości względnej od. 3000 do 4000m) - kaniony podmorskie (kilkaset metrowej głębokości doliny) - baseny oceaniczne (rozległe powierzchnie dna oceanicznego; rozpościerają się na głębokości od 4000 do 6000 m i zajmują ok. 50% powierzchni Ziemi (70% pow. dna oceanicznego) - grzbiety oceaniczne (ciągną się tysiące kilometrów i przypominają wielkie łańcuchy górskie na lądach) - rowy oceaniczne (są to głębokie (8-11km) i stosunkowo wąskie (kilkadziesiąt km) rozpadliny w dnie oceanicznym) Miejsca na Antarktydzie, w których podłoże skalne wydobywa się spod lądu nazywamy oazami. Krzywa hipsometryczna to wykres ilustrujący zależność między wysokością na ladach a powierzchnią Ziemi. Granica oddzielającą morza i oceany od lądów jest linia brzegowa.
- depresje (obszary położone poniżej poziomu morza); kryptodepresje to jakby „ukryta” depresja na lądzie; kryp. mogą być dna jezior, które sięgają poniżej poziomu morza);
- niziny (obszar na lądzie wznoszący się od 0 do 300 m n.p.m.)
- wyżyny (pow. lądowe wzniesione ponad 300m n.p.m., których wysokości względne nie przekraczają 500m n.p.m.)
- góry (najwyższe piętro wysokościowe, o dużych wysokościach względnych; wznoszące się powyżej 500m n.p.m.)
Główne formy ukształtowania dna oceanów:
- szelfy (część powierzchni lądowej znajdującej się pod wodą mórz i oceanów; koniec szelfu oznacza maksymalny zasięg kontynentów na ziemi; jest do głębokości ok. 200m, a w przypadku Antarktydy nawet do 500m)
- stoki kontynentalne (stromo nachylona powierzchnia (do 15°) o wysokości względnej od. 3000 do 4000m)
- kaniony podmorskie (kilkaset metrowej głębokości doliny)
- baseny oceaniczne (rozległe powierzchnie dna oceanicznego; rozpościerają się na głębokości od 4000 do 6000 m i zajmują ok. 50% powierzchni Ziemi (70% pow. dna oceanicznego)
- grzbiety oceaniczne (ciągną się tysiące kilometrów i przypominają wielkie łańcuchy górskie na lądach)
- rowy oceaniczne (są to głębokie (8-11km) i stosunkowo wąskie (kilkadziesiąt km) rozpadliny w dnie oceanicznym)
Miejsca na Antarktydzie, w których podłoże skalne wydobywa się spod lądu nazywamy oazami. Krzywa hipsometryczna to wykres ilustrujący zależność między wysokością na ladach a powierzchnią Ziemi. Granica oddzielającą morza i oceany od lądów jest linia brzegowa.