Format instrukcji typu R - jest to format wykorzystywany do instrukcji rejestrowych (register-type instructions). Instrukcje te operują bezpośrednio na zawartości rejestrów procesora. Instrukcje te mają długość 32 bitów i składają się z pól określających kod operacji (opcode), numery rejestrów źródłowych i docelowych oraz przesunięcia bitowego (shift).
Przykład instrukcji typu R: ADD $t1, $t2, $t3 - instrukcja dodająca wartość z rejestru $t2 do rejestru $t3 i zapisująca wynik w rejestrze $t1.
Format instrukcji typu I - jest to format wykorzystywany do instrukcji natychmiastowych (immediate-type instructions). Instrukcje te pozwalają na wykonywanie operacji na stałych oraz na wartościach znajdujących się w rejestrach procesora. Instrukcje te mają długość 32 bitów i składają się z pól określających kod operacji (opcode), numery rejestrów źródłowych i docelowych oraz stałą natychmiastową (immediate).
Przykład instrukcji typu I: ADDI $t1, $t2, 10 - instrukcja dodająca wartość 10 do rejestru $t2 i zapisująca wynik w rejestrze $t1.
Format instrukcji typu J - jest to format wykorzystywany do instrukcji skoków bezwarunkowych (jump-type instructions). Instrukcje te pozwalają na bezpośrednie przeskakiwanie do innego fragmentu kodu. Instrukcje te mają długość 32 bitów i składają się z pól określających kod operacji (opcode) oraz adres docelowy skoku (target address).
Przykład instrukcji typu J: J 0x00400010 - instrukcja skoku bezwarunkowego do adresu 0x00400010.
Format instrukcji typu R - jest to format wykorzystywany do instrukcji rejestrowych (register-type instructions). Instrukcje te operują bezpośrednio na zawartości rejestrów procesora. Instrukcje te mają długość 32 bitów i składają się z pól określających kod operacji (opcode), numery rejestrów źródłowych i docelowych oraz przesunięcia bitowego (shift).
Przykład instrukcji typu R: ADD $t1, $t2, $t3 - instrukcja dodająca wartość z rejestru $t2 do rejestru $t3 i zapisująca wynik w rejestrze $t1.
Format instrukcji typu I - jest to format wykorzystywany do instrukcji natychmiastowych (immediate-type instructions). Instrukcje te pozwalają na wykonywanie operacji na stałych oraz na wartościach znajdujących się w rejestrach procesora. Instrukcje te mają długość 32 bitów i składają się z pól określających kod operacji (opcode), numery rejestrów źródłowych i docelowych oraz stałą natychmiastową (immediate).
Przykład instrukcji typu I: ADDI $t1, $t2, 10 - instrukcja dodająca wartość 10 do rejestru $t2 i zapisująca wynik w rejestrze $t1.
Format instrukcji typu J - jest to format wykorzystywany do instrukcji skoków bezwarunkowych (jump-type instructions). Instrukcje te pozwalają na bezpośrednie przeskakiwanie do innego fragmentu kodu. Instrukcje te mają długość 32 bitów i składają się z pól określających kod operacji (opcode) oraz adres docelowy skoku (target address).
Przykład instrukcji typu J: J 0x00400010 - instrukcja skoku bezwarunkowego do adresu 0x00400010.