W miarę upływu czasu nastąpił znaczny wzrost liczby wyznawców Chrystusa. Doszło do tego, że w niektórych prowincjach rzymskich (głownie wschodnich) chrześcijanie zaczęli stanowić większość mieszkańców. Powoli zaczął się zmieniać się tez stosunek cesarzy do nowej religii. Już w 304 r. wszedł w życie edykt Galeriusza. Było to pierwsze rozporządzenie pozwalające wyjść chrześcijanom z katakumb. Następnie cesarz Konstantyn Wielki otoczył ich opieką. Dowodem na to może być wydany za jego panowania w 313 r. edykt mediolański, który nadawał wolność w Cesarstwie i jednocześnie chrześcijaństwo stało się religia pełnoprawną. Co więcej jako pierwszy Konstantyn jako pierwszy cesarz przyjął chrzest, stało się to na jego łożu śmierci. Zdarzały się jeszcze nieliczne akty prześladowań, które znalazły swój kres za panowania Teodozjusza I Wielkiego. Władca ten w 392 r. zabronił jakichkolwiek kultów pogańskich i uznaje chrześcijaństwo za jedyną, państwową religię.
W miarę upływu czasu nastąpił znaczny wzrost liczby wyznawców Chrystusa. Doszło do tego, że w niektórych prowincjach rzymskich (głownie wschodnich) chrześcijanie zaczęli stanowić większość mieszkańców. Powoli zaczął się zmieniać się tez stosunek cesarzy do nowej religii. Już w 304 r. wszedł w życie edykt Galeriusza. Było to pierwsze rozporządzenie pozwalające wyjść chrześcijanom z katakumb. Następnie cesarz Konstantyn Wielki otoczył ich opieką. Dowodem na to może być wydany za jego panowania w 313 r. edykt mediolański, który nadawał wolność w Cesarstwie i jednocześnie chrześcijaństwo stało się religia pełnoprawną. Co więcej jako pierwszy Konstantyn jako pierwszy cesarz przyjął chrzest, stało się to na jego łożu śmierci. Zdarzały się jeszcze nieliczne akty prześladowań, które znalazły swój kres za panowania Teodozjusza I Wielkiego. Władca ten w 392 r. zabronił jakichkolwiek kultów pogańskich i uznaje chrześcijaństwo za jedyną, państwową religię.