Utwór Mickiewicza przedstawia scenę, w której żywota dokonuje tajemniczy Pułkownik. Mamy wyraźnie zaznaczone miejsce akcji: jest nim chatka w lesie. Wokół niej oraz w środku gromadzi się lud oraz żołnierze.
Druga strofa przedstawia rytuał, jaki zwykli odprawiać wodzowie, czując zbliżającą się śmierć – jest to pożegnanie z własnym koniem, najwierniejszym towarzyszem radości i niedoli. Umierający Pułkownik każe przynieść sobie również swój rynsztunek wojenny, by umrzeć jak prawdziwy żołnierz. Mickiewicz przedstawia ars moriendi – sztukę umierania znaną przede wszystkim ze średniowiecznej „Pieśni o Rolandzie”. Tam waleczny rycerz spełnia kilka czynności, dzięki którym potwierdza swoją tożsamość jako rycerza i chrześcijanina: na miejsce śmierci wybiera wzgórze, kładzie się na swoim mieczu – Durendalu oraz odmawia modlitwę.
Utwór Mickiewicza przedstawia scenę, w której żywota dokonuje tajemniczy Pułkownik. Mamy wyraźnie zaznaczone miejsce akcji: jest nim chatka w lesie. Wokół niej oraz w środku gromadzi się lud oraz żołnierze.
Druga strofa przedstawia rytuał, jaki zwykli odprawiać wodzowie, czując zbliżającą się śmierć – jest to pożegnanie z własnym koniem, najwierniejszym towarzyszem radości i niedoli. Umierający Pułkownik każe przynieść sobie również swój rynsztunek wojenny, by umrzeć jak prawdziwy żołnierz. Mickiewicz przedstawia ars moriendi – sztukę umierania znaną przede wszystkim ze średniowiecznej „Pieśni o Rolandzie”. Tam waleczny rycerz spełnia kilka czynności, dzięki którym potwierdza swoją tożsamość jako rycerza i chrześcijanina: na miejsce śmierci wybiera wzgórze, kładzie się na swoim mieczu – Durendalu oraz odmawia modlitwę.