Zarazem jednak uważał Norwid, że artysta jest rzemieślnikiem: ma pracować, organizować wyobraźnię, być architektem słowa - a to nie to samo co romantyczne natchnienie.
Rola poety - to szukać prawdy, walczyć ze złem, pracować.
Poezja jest „praktycznością”, musi spełniać cele utylitarne, musi spełniać cele utylitarne, musi być wojownikiem o prawdę.
Poezja może być oryginalna, intelektualna, lecz nie oderwana od świata.
Wiersz = myśl + figura.
Sens trzeba jeszcze umieć ukazać w określonej figurze retorycznej, budowie strof, skrócie myślowym. Do tego dochodzą:
- teoria patosu powszedniości - to znaczy, że powszedniość, czyli sprawy zwykłe i codzienne, nawet nijakie i niepozorne także posiadają swój „patos”, w poezji nabierają istotnego znaczenia; - potępienie „śliczności” w poezji - efektów tylko malarskich, tylko literackich i często estetycznych.
Istota poezji jest myśl.
Swoje postulaty dotyczące poezji, sztuki i artysty zawarł Norwid w „Promethidionie” - traktacie dydaktycznym, podejmującym zagadnienia estetyki i literacką dyskusję o sztuce. Cel traktatu: określić nowe pojmowanie sztuki, jej roli i roli poety.
Nowatorstwo i oryginalność tej poezji uderza w każdym z wierszy.
Ta poezja jest inna, dziwna, chropowata, utrudniona - nawet na tle romantycznym.
Mimo to, ma jakiś specyficzny urok, piękno słów, znaczenie każdego wersu, siłę metafory. Na czym polega?
Norwid dba o wartość słowa - nie ma słów zbędnych, wielosłowia czy licznych określników. Przeciwnie, jedno słowo nieraz niesie wiele znaczeń;
Metafora - mnogość skrótów myślowych, poszukuje przenośni jak najbardziej treściwych;
Neologizmy i własne znaczenia słów. Gdy nie wystarcza znaczeń i słów już istniejących, tworzy nowe;
Teoria przemilczeń i niedopowiedzeń: przemilczanie, pusty wers, wielokropek - także mówią i mówią wiele. Stosuje wymowne milczenie, sugestię, urwane zdania;
Poezja bogata w liczne scenki, udramatyzowane sytuacje, które poeta relacjonuje i które stają się przedmiotem dyskusji;
Wymowa rzeczy zwykłych, powszednich, waga szczegółu jest ważną cechą poezji Norwida;
Norwid stosuje często ironię, parabolę, aluzję, kontrast;
Unika tematów czysto patriotycznych.
Zawartość jego poezji jest ogólnoludzka i ponadczasowa. W centrum filozoficznych rozważań znajduje się człowiek i rzeczywistość, która go otacza.
Poezja jest zbiorem poszukiwań moralnych, walką ze złem, adresatem jej zaś człowiek aktywny, rozumujący.
Zarazem jednak uważał Norwid, że artysta jest rzemieślnikiem: ma pracować, organizować wyobraźnię, być architektem słowa - a to nie to samo co romantyczne natchnienie.
Rola poety - to szukać prawdy, walczyć ze złem, pracować.
Poezja jest „praktycznością”, musi spełniać cele utylitarne, musi spełniać cele utylitarne, musi być wojownikiem o prawdę.
Poezja może być oryginalna, intelektualna, lecz nie oderwana od świata.
Wiersz = myśl + figura.
Sens trzeba jeszcze umieć ukazać w określonej figurze retorycznej, budowie strof, skrócie myślowym. Do tego dochodzą:
- teoria patosu powszedniości - to znaczy, że powszedniość, czyli sprawy zwykłe i codzienne, nawet nijakie i niepozorne także posiadają swój „patos”, w poezji nabierają istotnego znaczenia;
- potępienie „śliczności” w poezji - efektów tylko malarskich, tylko literackich i często estetycznych.
Istota poezji jest myśl.
Swoje postulaty dotyczące poezji, sztuki i artysty zawarł Norwid w „Promethidionie” - traktacie dydaktycznym, podejmującym zagadnienia estetyki i literacką dyskusję o sztuce. Cel traktatu: określić nowe pojmowanie sztuki, jej roli i roli poety.
Nowatorstwo i oryginalność tej poezji uderza w każdym z wierszy.
Ta poezja jest inna, dziwna, chropowata, utrudniona - nawet na tle romantycznym.
Mimo to, ma jakiś specyficzny urok, piękno słów, znaczenie każdego wersu, siłę metafory. Na czym polega?
Norwid dba o wartość słowa - nie ma słów zbędnych, wielosłowia czy licznych określników. Przeciwnie, jedno słowo nieraz niesie wiele znaczeń;
Metafora - mnogość skrótów myślowych, poszukuje przenośni jak najbardziej treściwych;
Neologizmy i własne znaczenia słów. Gdy nie wystarcza znaczeń i słów już istniejących, tworzy nowe;
Teoria przemilczeń i niedopowiedzeń: przemilczanie, pusty wers, wielokropek - także mówią i mówią wiele. Stosuje wymowne milczenie, sugestię, urwane zdania;
Poezja bogata w liczne scenki, udramatyzowane sytuacje, które poeta relacjonuje i które stają się przedmiotem dyskusji;
Wymowa rzeczy zwykłych, powszednich, waga szczegółu jest ważną cechą poezji Norwida;
Norwid stosuje często ironię, parabolę, aluzję, kontrast;
Unika tematów czysto patriotycznych.
Zawartość jego poezji jest ogólnoludzka i ponadczasowa. W centrum filozoficznych rozważań znajduje się człowiek i rzeczywistość, która go otacza.
Poezja jest zbiorem poszukiwań moralnych, walką ze złem, adresatem jej zaś człowiek aktywny, rozumujący.
Pozdrawiam.