Question

Ogólnie potrzebuję tego na już, bo muszę oddać referat, a kompletnie nie mam czasu go zrobić. Nie musi być nie wiadomo jak długi i wybitny, taki kopiuj wklej, na stronę dwie.

Temat: Co oznacza ze Rosja po rewolucji bolszewickiej stała się państwem totalitarnym.

Z góry dzięki ;D

Answer 1

Rosyjska rewolucja październikowa z 1917 r. była największym zwycięstwem dla ludu pracującego świata, wydarzeniem które określiło nowoczesną historię. Po raz pierwszy proletariat wziął władzę państwową i stworzył państwo robotnicze oparte na sowietach (radach robotniczych) pod przywództwem partii bolszewickiej. Jak w 1939 r. ujął to założyciel amerykańskiego trockizmu James P. Cannon: „7 listopada 1917 roku rosyjscy bolszewicy raz na zawsze wyjęli kwestię rewolucji robotniczej z królestwa abstrakcji i nadali jej rzeczywisty kształt” (cyt. za: „Walka o partię proletariacką”, wyd. 1943).
Rząd radziecki wydał dekret o ziemi dla chłopów i wyciągnął Rosję z I wojny światowej, wojny międzyimperialistycznej. Postulował natychmiastowy pokój bez aneksji, włącznie z wolnością dla kolonii ujarzmionych przez imperialistów. Uznał również prawo do samookreślenia wszystkich ludów nierosyjskich uciskanych za carsko-kapitalistycznych rządów.
Rewolucja bolszewicka nie została dokonana tylko dla Rosji, ale dla mas pracujących całego świata, pojawiając się w czasie, gdy subkontynent indyjski, Chiny i Afryka były albo koloniami, albo półkoloniami potęg imperialistycznych. Rewolucja bolszewicka stała się latarnią morską dla uciskanych mas wszystkich krajów, szczególnie w świecie kolonialnym. Wstręt do imperialistycznych władców w rezultacie rzezi w I wojnie światowej doprowadził do fali walk rewolucyjnych i przedrewolucyjnych w wielu krajach. Fala ta zakończyła się w 1923 r. wraz z porażką rewolucji niemieckiej.
Jedynie w październiku 1917 r. w Rosji rezultatem tego wrzenia stało się wzięcie władzy państwowej przez klasę robotniczą, ponieważ wśród organizacji socjalistycznych swoich czasów bolszewicy jako jedyni mieli program władzy klasy robotniczej. 4 sierpnia 1914 r., po wybuchu I wojny światowej, niemiecka socjaldemokracja (tak samo jak Partia Pracy i większość innych partii z Drugiej Międzynarodówki) przeszła definitywnie do obozu socjalszownizmu przez wsparcie własnej burżuazji w wojnie. I wojna światowa była przełomem, wywołującym głębokie przegrupowanie w rewolucyjnym ruchu robotniczym w skali międzynarodowej. Lenin i bolszewicy, przygotowani przez lata walki i zdecydowany rozłam z rosyjskimi oportunistami - mieńszewikami - wyłonili się jako kierownictwo ruchu międzynarodowego, by podjąć sztandar rewolucyjnego marksizmu.
Od 1914 r. Lenin pracował nad dwoma powiązanymi problemami: potrzebą zerwania z socjalzdrajcami z Drugiej Międzynarodówki i walki o nową, Trzecią Międzynarodówkę oraz wezwaniem do przekształcenia wojny imperialistycznej w wojnę domową przeciwko systemowi kapitalistycznemu. Programem Lenina dla klasy robotniczej wszystkich krajów wojujących był rewolucyjny defetyzm - to jest: porażka własnej burżuazji jest mniejszym złem, zwróćmy karabiny przeciwko głównemu wrogowi, który jest we własnym kraju. Po rewolucji bolszewickiej Trzecia Międzynarodówka Komunistyczna została założona w 1919 r. i pod kierownictwem Lenina i Trockiego dążyła do wykucia partii awangardowych, by walczyły o rewolucję proletariacką o światowym zasięgu.
Socjalszowinizm jest integralną częścią programu partii takich jak Partia Pracy. Stare rządy labourzystowskie lojalnie służyły celom imperializmu brytyjskiego, od krwawego podziału Indii w 1947 r., prowadzącego do międzywspólnotowej rzezi na masową skalę, przez wysłanie oddziałów w 1969 r. do Irlandii Północnej po wprowadzenie w latach siedemdziesiątych w W. Brytanii obmierzłych rasistowskich testów dziewictwa dla Azjatek. Socjalszowinizm jest żywy również dziś, jak widać w reakcyjnych strajkach przeciwko zagranicznym robotnikom pod hasłem „Brytyjskie miejsca pracy dla brytyjskich pracowników” kierowanych przez Partię Socjalistyczną i biurokratów związków zawodowych oraz milcząco wspieranych przez większość lewicy labourzystowskiej. W budowaniu partii wzorowanej na bolszewikach Lenina naszym strategicznym zadaniem jest demaskowanie takich organizacji reformistycznych jako przeszkody dla budowy partii rewolucyjnej.
Pomimo ponurej biedy Rosji w czasie rewolucji październikowej młode państwo robotnicze podjęło dalekosiężne środki równościowe. Wyeliminowało ustawy dyskryminacyjne przeciw kobietom i dało kobietom w Rosji poziom równości i wolności, który dziś jeszcze nie został osiągnięty przez najbardziej zaawansowane ekonomicznie „demokratyczne” kraje kapitalistyczne. Zaledwie nieco ponad miesiąc po rewolucji dwa dekrety ustanowiły cywilne małżeństwo i umożliwiły rozwód na żądanie któregokolwiek partnera;p wszystkie ustawy przeciwko aktom homoseksualnym i innej dobrowolnej aktywności seksualnej zostały również zniesione. Stanowisko bolszewickie było oparte na następującej zasadzie, wyjaśnionej w broszurze Grigorija Batkis, dyrektor moskiewskiego Instytutu Higieny Społecznej pt. „Rewolucja seksualna w Rosji” (1923): „głosi absolutne niewtrącanie się państwa i społeczeństwa w sprawy seksualne, jeśli nikt nie jest skrzywdzony i niczyje interesy nie są naruszone”.
To o lata świetlne wyprzedza dzisiejszą świadomość liberałów i pseudolewicowców, którzy irracjonalnie wściekają się na naszą obronę Helen Goddard i Romana Polańskiego. Oboje są za kratkami z powodu ustaw o „wieku wyrażania zgody”, którymi państwo burżuazyjne przyznaje sobie prawo do regulowania aktywności seksualnej młodzieży.
Dzisiejszy reakcyjny klimat polityczny został stworzony głównie przez kontr-rewolucję w Związku Radzieckim w latach 1991-92. ZSRR pozostał państwem robotniczym (chociaż zdegenerowanym) pomimo dojścia do władzy stalinowskiej kasty biurokratycznej, które rozpoczęło się w latach 1923-24, odrzucając rewolucyjny program internacjonalistyczny bolszewików za Lenina i Trockiego. My podtrzymywaliśmy trockistowski program bezwarunkowej obrony militarnej Związku Radzieckiego i zdeformowanych państw robotniczych Europy Wschodniej, wzywaliśmy do proletariackiej rewolucji politycznej przeciwko biurokracji stalinowskiej i mamy za sobą dumną historię walki przeciwko kapitalistycznemu zjednoczeniu Niemiec w latach 1989-90 oraz przeciw kontr-rewolucji w Związku Radzieckim.
Za dzisiejszą uciechą kapitalistycznych polityków i liberałów z kontr-rewolucji w Związku Radzieckim i Europie Wschodniej kryje sie przesłanie: „nigdy więcej klasa robotnicza nie powinna brać władzy państwowej”. Podczas gdy organizacje takie jak Socjalistyczna Partia Robotnicza (SPR) wyrzucają na śmietnik wszystkie pozostające twierdzenia o opieraniu się na rewolucji bolszewickiej, my z MLK jako jedyni podtrzymujemy program bolszewicki z tej rewolucji. Żeby zacytować ponownie Jamesa Cannona:
„My jesteśmy w rzeczywistości partią rewolucji rosyjskiej. Jesteśmy jedynymi, którzy mają rewolucję rosyjską w swoim programie i w swojej krwi” (cyt. za: „Walka o partię proletariacką”, wyd. 1943).
Jest wiele nauk z rewolucji, ale główną, którą chcę podkreślić, problemem który w tym czasie dzielił bolszewików od ich konkurentów, mieńszewików i socjalistów-rewolucjonistów (eserowców), była potrzeba zwalczania złudzeń co do demokracji burżuazyjnej. Zerwanie z takimi złudzeniami było główną częścią walki o dyktaturę proletariatu. Od samego października 1917 r. socjaldemokraci i reformiści, poczynając od mieńszewików, potępiają rewolucję październikową argumentując, że bolszewicy nie powinni prowadzić proletariatu do wzięcia władzy. Argumentują, że zamiast tego proletariat rosyjski powinien był poprzeć liberalną burżuazję - w imię „demokracji”. Główne oskarżenie podnoszone przeciwko bolszewikom jest takie, że naruszyli demokrację burżuazyjną. Tym, co naprawdę naruszyli, były rządy właścicieli ziemskich i kapitalistów, oparte na własności prywatnej - właśnie to, dla ochrony czego istnieje demokracja burżuazyjna. Jest ona fasadą do ukrywania rzeczywistości rządów kapitalistycznych, którą jest dyktatura burżuazji.

Państwo nie jest neutralne

Broszura Lenina „Państwo a rewolucja”, napisana w przededniu rewolucji październikowej, kodyfikuje główną naukę rewolucji: że proletariat nie może wykorzystać państwa burżuazyjnego, by osiągnąć pokojowe przejście do socjalizmu. Zamiast tego proletariat musi zniszczyć starą machinę państwową, stworzyć nowe państwo i narzucić własne panowania klasowe - dyktaturę proletariatu - by zdławić i wywłaszczyć kapitalistycznych wywłaszczycieli.
Rolą dzisiejszych reformistów jest, tak jak było w 1917 r., umacnianie złudzeń co do „demokratycznego” imperializmu. Dla grup takich jak SPR i Partia Socjalistyczna rozwiązaniem na wszystko, od tego, jak zwalczać faszystowską Brytyjską Partię Narodową do położenia kresu imperialistycznym okupacjom Iraku i Afganistanu przez W. Brytanię i Stany Zjednoczone, jest apelowanie do państwa kapitalistycznego. To gorzej niż groteska: te krwawe imperialistyczne okupacje nie są aberracjami, lecz częścią normalnych działań „demokratycznego” imperializmu. Imperialistyczni władcy przeprowadzają masowe mordowanie i tortury na niezmierną skalę w swym pędzie do zabezpieczenia rynków światowych; większość bogactwa, które położyło fundamenty brytyjskiego kapitalizmu, została uzyskana z handlu niewolnikami afrykańskimi. Od subkontynentu indyjskiego po Afrykę i dalej brytyjskie rządy kolonialne zabiły dziesiątki milionów, ujarzmiając całą ludność. jak ujął to Karol Marks w „Kapitale”, kapitalizm narodził się „ociekając od stóp do głów krwią i brudem z każdego poru”.