Walka Polaków o niepodległość zarówno podczas wystąpienia zaborów (1795-1918), jak i po roku 1914, była długa i trudna. Oto kilka sposobów, w jakich Polacy walczą o niepodległość w tych dwóch okresach:
Podczas zaborów (1795-1918):
Powstania narodowe: Polacy przeprowadzili wiele powstań w okresie zaborów, takie jak Powstanie Kościuszkowskie (1794), listopadowe (1830-1831), styczniowe (1863-1864) i wielkopolskie (1846). Te powstanie na celu obalenie zaborców i przywrócenie niepodległości.
Walka partyzancka: Polacy prowadzą partyzancką walkę przeciwko zaborcom, organizując oddziaływania partyzanckie i sabotując działania władz zaborczych.
Działalność kulturalna: Polacy używają kultury, literatury, i języka jako narzędzia walki o niepodległość. Działały tajne organizacje kulturalne, które wspierają polską tożsamość narodową.
Dyplomacja i praca w sejmikach i parlamentach: Polacy stawiają czoła także na polu dyplomacji, starając się wywołać inne państwa członkowskie oraz podążać do przywrócenia państwa polskiego poprzez pomoc w sejmikach i parlamentach w zaborach.
Po roku 1914 (I wojna światowa i okres międzywojenny):
Powstanie Wielkopolskie: W trakcie I wojny domowej (1918-1919), Polacy w Wielkopolsce wzniecili powstanie, które doprowadziło do odzyskania tych terenów od zaborców niemieckich.
Powstanie Śląskie: W 1919 roku na Górnym Śląsku wybuchło, które miało na celu przekształcenie ziem górnośląskich w części odrodzonej Polski.
Wojna polsko-bolszewicka: W latach 1919-1921 Polska walczyła z Rosyjską Federacyjną Socjalistyczną Republiką Radziecką w wojnie polsko-bolszewickiej, która dotyczy leczenia niepodległości oraz zapobiegania ograniczeniom Polski.
Konferencje międzynarodowe: Po wykluczeniu I wojny światowej, Polska była podmiotem wydanym o znaczeniu międzynarodowym, na którego podstawie uzyskano niezależność i określonono określenie nowego państwa.
Praca dyplomatyczna: Członkowie prowadzą intensywną pomoc, aby naradzić się z innym państwem i uzyskać wsparcie dla niepodległej Polski.
Odpowiedź:
Walka Polaków o niepodległość zarówno podczas wystąpienia zaborów (1795-1918), jak i po roku 1914, była długa i trudna. Oto kilka sposobów, w jakich Polacy walczą o niepodległość w tych dwóch okresach:
Podczas zaborów (1795-1918):
Powstania narodowe: Polacy przeprowadzili wiele powstań w okresie zaborów, takie jak Powstanie Kościuszkowskie (1794), listopadowe (1830-1831), styczniowe (1863-1864) i wielkopolskie (1846). Te powstanie na celu obalenie zaborców i przywrócenie niepodległości.
Walka partyzancka: Polacy prowadzą partyzancką walkę przeciwko zaborcom, organizując oddziaływania partyzanckie i sabotując działania władz zaborczych.
Działalność kulturalna: Polacy używają kultury, literatury, i języka jako narzędzia walki o niepodległość. Działały tajne organizacje kulturalne, które wspierają polską tożsamość narodową.
Dyplomacja i praca w sejmikach i parlamentach: Polacy stawiają czoła także na polu dyplomacji, starając się wywołać inne państwa członkowskie oraz podążać do przywrócenia państwa polskiego poprzez pomoc w sejmikach i parlamentach w zaborach.
Po roku 1914 (I wojna światowa i okres międzywojenny):
Powstanie Wielkopolskie: W trakcie I wojny domowej (1918-1919), Polacy w Wielkopolsce wzniecili powstanie, które doprowadziło do odzyskania tych terenów od zaborców niemieckich.
Powstanie Śląskie: W 1919 roku na Górnym Śląsku wybuchło, które miało na celu przekształcenie ziem górnośląskich w części odrodzonej Polski.
Wojna polsko-bolszewicka: W latach 1919-1921 Polska walczyła z Rosyjską Federacyjną Socjalistyczną Republiką Radziecką w wojnie polsko-bolszewickiej, która dotyczy leczenia niepodległości oraz zapobiegania ograniczeniom Polski.
Konferencje międzynarodowe: Po wykluczeniu I wojny światowej, Polska była podmiotem wydanym o znaczeniu międzynarodowym, na którego podstawie uzyskano niezależność i określonono określenie nowego państwa.
Praca dyplomatyczna: Członkowie prowadzą intensywną pomoc, aby naradzić się z innym państwem i uzyskać wsparcie dla niepodległej Polski.