Język hebrajski Starego Testamentu zna osiem słów określających różne gatunki szarańczy. Nie sposób jednak dziś ustalić, jakie są dokładne znaczenia tych słów. Niektóre z nich określają zapewne różne fazy rozwojowe tego owada.
Prorok Joel używa czterech spośród wspomnianych ośmiu słów. Są to: gąsienica – hebr. “gazam”, szarańcza – “arbeh”, chrząszcz – “jelek” i czerw – “chasil”. Nie wiadomo dokładnie, które z gatunków szarańczy miał na myśli prorok używając takich właśnie słów. Zapewne jednak słowo pierwsze określa gatunek szarańczy bezskrzydłej – pełzającej, a ostatnie odnosi się prawdopodobnie do fazy rozwojowej szarańczy, kiedy owad ten nie ma jeszcze wykszatłconych skrzydeł. Wymienione powyżej słowa hebrajskie mają jednak określoną treść semantyczną, która może sugerować pewne znaczenia symboliczne. “Gazam” znaczy “ścinać” lub “pełzać”, “jelek” – “szybko biegać”, a “chasil” – “pożerać”.
Zastosowanie symbolu szarańczy w Biblii wiąże się najczęściej z ogromną, niepoliczalną potęgą wojska (Sędz 6:5, 7:12, Jer 46:23). Od czasu egipskich plag, szarańcza jest jednak przede wszystkim symbolem wyniszczającej kary, jaką zsyła Bóg na swych przeciwników. W taki właśnie sposób szarańcza wymieniana jest wśród plag, jakie miały spaść na naród izraelski za niedotrzymywanie warunków przymierza z Bogiem (5 Moj 28:38,42, Amos 4:9). Czasem do proroczych porównań wykorzystywane są także inne cechy szarańczy. Niektóre gatunki szarańczy były jadalne (3 Moj 11:22, Mat 3:4), toteż Izajasz porównuje zbieranie łupów po bitwie do zbierania chrząszczy (gatunek szarańczy). Jeszcze inną cechę szarańczy dostrzega prorok Nahum, gdy pisze o mieście Niniwie: “Rozmnożyłoś kupców swoich nad gwiazdy niebieskie; ale jako chrząszcze przypadają i odlatują, tak i ci. Panowie twoi są jako szarańcza, a hetmani twoi jako wielcy chrząszcze, którzy się kładą obozami na płotach czasu zimna, jedno słońce weszło, alić odlatują i nie znać miejsca ich gdzie byli”. Ciekawa cecha szarańczy podkreślona jest w Księdze Przypowieści 30:27: “Szarańcze króla nie mają, a wszakże wszystkie hufami wychodzą”.
W szerszych obrazach symbolicznych szarańcza występuje w Biblii właściwie tylko cztery razy.
Szarańcza to słudzy Boży, którzy byli prześladowani i na pozór unieszkodliwieni, gdy w roku 1918 uwięziono ich czołowych przedstawicieli. Jednakże Chrystus, dzierżący już w niebie władzę królewską, uwalnia ich, dzięki czemu mogą wznowić ogólnoświatowądziałalność kaznodziejską ku wielkiemu zaniepokojeniu duchowieństwa, które uniknęło jej stłumienie
Tu jest coś ciekawego na twój temat ;)
Język hebrajski Starego Testamentu zna osiem słów określających różne gatunki szarańczy. Nie sposób jednak dziś ustalić, jakie są dokładne znaczenia tych słów. Niektóre z nich określają zapewne różne fazy rozwojowe tego owada.
Prorok Joel używa czterech spośród wspomnianych ośmiu słów. Są to: gąsienica – hebr. “gazam”, szarańcza – “arbeh”, chrząszcz – “jelek” i czerw – “chasil”. Nie wiadomo dokładnie, które z gatunków szarańczy miał na myśli prorok używając takich właśnie słów. Zapewne jednak słowo pierwsze określa gatunek szarańczy bezskrzydłej – pełzającej, a ostatnie odnosi się prawdopodobnie do fazy rozwojowej szarańczy, kiedy owad ten nie ma jeszcze wykszatłconych skrzydeł. Wymienione powyżej słowa hebrajskie mają jednak określoną treść semantyczną, która może sugerować pewne znaczenia symboliczne. “Gazam” znaczy “ścinać” lub “pełzać”, “jelek” – “szybko biegać”, a “chasil” – “pożerać”.
Zastosowanie symbolu szarańczy w Biblii wiąże się najczęściej z ogromną, niepoliczalną potęgą wojska (Sędz 6:5, 7:12, Jer 46:23). Od czasu egipskich plag, szarańcza jest jednak przede wszystkim symbolem wyniszczającej kary, jaką zsyła Bóg na swych przeciwników. W taki właśnie sposób szarańcza wymieniana jest wśród plag, jakie miały spaść na naród izraelski za niedotrzymywanie warunków przymierza z Bogiem (5 Moj 28:38,42, Amos 4:9). Czasem do proroczych porównań wykorzystywane są także inne cechy szarańczy. Niektóre gatunki szarańczy były jadalne (3 Moj 11:22, Mat 3:4), toteż Izajasz porównuje zbieranie łupów po bitwie do zbierania chrząszczy (gatunek szarańczy). Jeszcze inną cechę szarańczy dostrzega prorok Nahum, gdy pisze o mieście Niniwie: “Rozmnożyłoś kupców swoich nad gwiazdy niebieskie; ale jako chrząszcze przypadają i odlatują, tak i ci. Panowie twoi są jako szarańcza, a hetmani twoi jako wielcy chrząszcze, którzy się kładą obozami na płotach czasu zimna, jedno słońce weszło, alić odlatują i nie znać miejsca ich gdzie byli”. Ciekawa cecha szarańczy podkreślona jest w Księdze Przypowieści 30:27: “Szarańcze króla nie mają, a wszakże wszystkie hufami wychodzą”.
W szerszych obrazach symbolicznych szarańcza występuje w Biblii właściwie tylko cztery razy.
Szarańcza to słudzy Boży, którzy byli prześladowani i na pozór unieszkodliwieni, gdy w roku 1918 uwięziono ich czołowych przedstawicieli. Jednakże Chrystus, dzierżący już w niebie władzę królewską, uwalnia ich, dzięki czemu mogą wznowić ogólnoświatowądziałalność kaznodziejską ku wielkiemu zaniepokojeniu duchowieństwa, które uniknęło jej stłumienie