Znaczenie sił przeprowadzonych reform dla układu sił w Europie to np:.
W XVIII w. rządy wielu państw dążyły do wzmocnienia swoich pozycji w Europie. Za sprawą cara Piotra I w Rosji następuje bardzo szybki wzrost jej znaczenia. Przeprowadził on reformy a sukcesy swe w polityce zagranicznej oparł w znacznej mierze na licznej, dobrze zorganizowanej i uzbrojonej armii lądowej oraz flocie wojennej.
Po zwycięskiej wojnie północnej Rosja zyskała dostęp do Morza Bałtyckiego i stała się cesarstwem a Piotr I przybrał tytuł imperatora. Rosja odtąd zabierała głos nie tylko w sprawach środkowoeuropejskich, ale i decydowała o wynikach wielkich konfliktów zbrojnych w Europie.
Przegrana Szwecja spadła do roli państwa drugorzędnego. Dwa największe i najbardziej znaczące państwa zachodnie: Anglia i Francja skłócone były między sobą walcząc o kolonie w krajach zamorskich.
Skupiały też swoje siły na pozyskaniu jak największych wpływów politycznych w Europie. Anglia prowadziła politykę równowagi sił. Francja do połowy XVIII w. za głównego swego wroga uważała Austrię Habsburgów, ale później radykalnie zmieniła kierunek swojej polityki.
Głównym powodem był rozwój potęgi Prus. Następuje odwrócenie przymierzy. Anglia zawarła sojusz z Prusami i dołączyła do nich Rosja (powstał system północny) a Francja zawarła przymierze z Austrią i Hiszpanią (system południowy). Tak więc Europa rozpadła się na dwa wrogie sobie obozy.
Młode królestwo pruskie wzmacniało swoje siły zbrojne . W 1740 r. w wyniku zwycięstwa nad Austrią Prusy zajmują Śląsk a po wojnie siedmioletniej, zakończonej w 1763 r. utrwaliły swoją mocarstwową pozycję.
W latach następnych starają się przede wszystkim o dobre stosunki z Rosją, zapewniając sobie udział w rozbiorach Rzeczypospolitej, co oznaczało dalsze wzmocnienie terytorialne i polityczne państwa pruskiego.
Znaczenie sił przeprowadzonych reform dla układu sił w Europie to np:.
W XVIII w. rządy wielu państw dążyły do wzmocnienia swoich pozycji w Europie. Za sprawą cara Piotra I w Rosji następuje bardzo szybki wzrost jej znaczenia. Przeprowadził on reformy a sukcesy swe w polityce zagranicznej oparł w znacznej mierze na licznej, dobrze zorganizowanej i uzbrojonej armii lądowej oraz flocie wojennej.
Po zwycięskiej wojnie północnej Rosja zyskała dostęp do Morza Bałtyckiego i stała się cesarstwem a Piotr I przybrał tytuł imperatora. Rosja odtąd zabierała głos nie tylko w sprawach środkowoeuropejskich, ale i decydowała o wynikach wielkich konfliktów zbrojnych w Europie.
Przegrana Szwecja spadła do roli państwa drugorzędnego. Dwa największe i najbardziej znaczące państwa zachodnie: Anglia i Francja skłócone były między sobą walcząc o kolonie w krajach zamorskich.
Skupiały też swoje siły na pozyskaniu jak największych wpływów politycznych w Europie. Anglia prowadziła politykę równowagi sił. Francja do połowy XVIII w. za głównego swego wroga uważała Austrię Habsburgów, ale później radykalnie zmieniła kierunek swojej polityki.
Głównym powodem był rozwój potęgi Prus. Następuje odwrócenie przymierzy. Anglia zawarła sojusz z Prusami i dołączyła do nich Rosja (powstał system północny) a Francja zawarła przymierze z Austrią i Hiszpanią (system południowy). Tak więc Europa rozpadła się na dwa wrogie sobie obozy.
Młode królestwo pruskie wzmacniało swoje siły zbrojne . W 1740 r. w wyniku zwycięstwa nad Austrią Prusy zajmują Śląsk a po wojnie siedmioletniej, zakończonej w 1763 r. utrwaliły swoją mocarstwową pozycję.
W latach następnych starają się przede wszystkim o dobre stosunki z Rosją, zapewniając sobie udział w rozbiorach Rzeczypospolitej, co oznaczało dalsze wzmocnienie terytorialne i polityczne państwa pruskiego.