Oceń słuszność stwierdzenia Tacyta: ,,Dla pożądających władzy nie istnieje droga pośrednia między szczytem a przepaścią” w kontekście Makbeta Williama Szekspira i innych wybranych tekstów kultury.
ps to ma być takie jakby wypracowanie, ale dziękuje za każdą odpowiedź proszę na dzisiaj
Władza i wiążące się z nią - prestiż, moc decydowania o losie innych może stać się namiętnością, żądzą dla której człowiek zrobi wszystko, a wtedy jak stwierdził Tacyt ,,dla pożądających władzy nie istnieje droga pośrednia między szczytem a przepaścią”. W drodze do władzy nie ma kompromisów.
Makbet, tytułowy bohater dramatu Szekspira prawy, wierny królowi rycerz, uległ silnej pokusie władzy, zapragnął rządzić za wszelką cenę, bez względu na konsekwencje.
Namiętność ta obudziła w nim najgorsze instynkty. Podejmuje decyzję zabicia króla, by zająć jego miejsce i każdego, kto stanął mu na drodze do tronu. Ginie więc nie tylko Dunkan, ale także jego przyjaciel Banko i każdy, kogo uzna za wroga.
Makbet złamał wszelkie zasady etosu rycerskiego. Choć wiedział, że władza królewska pochodzi od Boga i żaden człowiek nie może porywać się na osobę króla, podniósł rękę na królewski majestat. Nie szczędził też niewinnych, bezbronnych, przez co stracił honor, szacunek dla samego siebie, wartości, którymi się kiedyś kierował w życiu. Za zło, które szerzył spotkała go kara.
Nic nie mogła również powstrzymać się przed żądzą władzy Balladyna, tytułowa bohaterka dramatu Juliusza Słowackiego.
Dla osiągnięcia celu nie cofnęła się nawet przed zbrodnią. Najpierw zabija siostrę, traktując jak rywalkę w drodze do małżeństwa z księciem, później swojego kochanka i wspólnika w zbrodniach Kostryna. Z jej rozkazu zginął także Pustelnik prawowity władca kraju, morduje także Gralona, bo ten znał miejsce zabójstwa Aliny. Eliminując wszystkich , którzy mogą zagrozić jej władzy, staje się jedyną „panią tajemnicy". Popełniając kolejne zbrodnie, zachowuje zimną krew, zabijając rozmyślnie i bez emocji.
Balladyna była morderczynią, która dla osiągnięcia własnych celów nie cofnęła się przed zbrodnią, za którą spotkała ją sprawiedliwa kara. Zrządzeniem losu, jako nowa królowa nieświadomie trzy razy wydała na siebie wyrok śmierci, po czym została rażona piorunem.
Portret samozwańczego władcy tyrana ukazuje film „Ostatni król Szkocji“ w reż. Macdonalda Kevina.
Film przedstawia krwawe rządy Idi Amina jednego z najokrutniejszych dyktatorów XX wieku, oglądane oczami jego osobistego lekarza, Nicholasa Garrigana. Zafascynowany szkocką kulturą, Amin samozwańczy prezydent Ugandy proklamuje się ostatnim królem Szkocji. Uwiedziony charyzmą władcy, Nicholas szybko poznał prawdziwe oblicze tyrana, który bezlitośnie likwidował rzeczywistych jak i domniemanych przeciwników politycznych, dokonując na nich regularnych masakr. Szkot musiał podjąć walkę o przetrwanie, która wymagała od niego poświęcenia, zdrady i ucieczki z kraju.
Idi Amin, nazywany „Rzeźnikiem z Ugandy”, uważany za jednego z najbardziej brutalnych dyktatorów w historii świata, nie dostrzegał granicy między dobrem a złem, żądza władzy zabiła w nim człowieczeństwo.
Przedstawione przykłady pokazują, że człowiek ogarnięty żądzą władzy, nie przebiera w środkach, z których jednym jest zbrodnia. Eliminuje przeciwników, zaślepiony władzą nie ulega kompromisom. Słuszne jest stwierdzenie Tacyta, że dla takiego człowieka „nie istnieje droga pośrednia między szczytem a przepaścią”.
Władza i wiążące się z nią - prestiż, moc decydowania o losie innych może stać się namiętnością, żądzą dla której człowiek zrobi wszystko, a wtedy jak stwierdził Tacyt ,,dla pożądających władzy nie istnieje droga pośrednia między szczytem a przepaścią”. W drodze do władzy nie ma kompromisów.
Makbet, tytułowy bohater dramatu Szekspira prawy, wierny królowi rycerz, uległ silnej pokusie władzy, zapragnął rządzić za wszelką cenę, bez względu na konsekwencje.
Namiętność ta obudziła w nim najgorsze instynkty. Podejmuje decyzję zabicia króla, by zająć jego miejsce i każdego, kto stanął mu na drodze do tronu. Ginie więc nie tylko Dunkan, ale także jego przyjaciel Banko i każdy, kogo uzna za wroga.
Makbet złamał wszelkie zasady etosu rycerskiego. Choć wiedział, że władza królewska pochodzi od Boga i żaden człowiek nie może porywać się na osobę króla, podniósł rękę na królewski majestat. Nie szczędził też niewinnych, bezbronnych, przez co stracił honor, szacunek dla samego siebie, wartości, którymi się kiedyś kierował w życiu. Za zło, które szerzył spotkała go kara.
Nic nie mogła również powstrzymać się przed żądzą władzy Balladyna, tytułowa bohaterka dramatu Juliusza Słowackiego.
Dla osiągnięcia celu nie cofnęła się nawet przed zbrodnią. Najpierw zabija siostrę, traktując jak rywalkę w drodze do małżeństwa z księciem, później swojego kochanka i wspólnika w zbrodniach Kostryna. Z jej rozkazu zginął także Pustelnik prawowity władca kraju, morduje także Gralona, bo ten znał miejsce zabójstwa Aliny. Eliminując wszystkich , którzy mogą zagrozić jej władzy, staje się jedyną „panią tajemnicy". Popełniając kolejne zbrodnie, zachowuje zimną krew, zabijając rozmyślnie i bez emocji.
Balladyna była morderczynią, która dla osiągnięcia własnych celów nie cofnęła się przed zbrodnią, za którą spotkała ją sprawiedliwa kara. Zrządzeniem losu, jako nowa królowa nieświadomie trzy razy wydała na siebie wyrok śmierci, po czym została rażona piorunem.
Portret samozwańczego władcy tyrana ukazuje film „Ostatni król Szkocji“ w reż. Macdonalda Kevina.
Film przedstawia krwawe rządy Idi Amina jednego z najokrutniejszych dyktatorów XX wieku, oglądane oczami jego osobistego lekarza, Nicholasa Garrigana. Zafascynowany szkocką kulturą, Amin samozwańczy prezydent Ugandy proklamuje się ostatnim królem Szkocji. Uwiedziony charyzmą władcy, Nicholas szybko poznał prawdziwe oblicze tyrana, który bezlitośnie likwidował rzeczywistych jak i domniemanych przeciwników politycznych, dokonując na nich regularnych masakr. Szkot musiał podjąć walkę o przetrwanie, która wymagała od niego poświęcenia, zdrady i ucieczki z kraju.
Idi Amin, nazywany „Rzeźnikiem z Ugandy”, uważany za jednego z najbardziej brutalnych dyktatorów w historii świata, nie dostrzegał granicy między dobrem a złem, żądza władzy zabiła w nim człowieczeństwo.
Przedstawione przykłady pokazują, że człowiek ogarnięty żądzą władzy, nie przebiera w środkach, z których jednym jest zbrodnia. Eliminuje przeciwników, zaślepiony władzą nie ulega kompromisom. Słuszne jest stwierdzenie Tacyta, że dla takiego człowieka „nie istnieje droga pośrednia między szczytem a przepaścią”.