Dokładne określenie ram czasowych średniowiecza jest niezmiernie kłopotliwe, ponieważ, tak jak każda inna epoka, nie zaczyna się ono ani nie kończy nagle – w jakiejś konkretnej chwili czy dniu, ale tym zmianom towarzyszy wiele przeróżnych czynników, wydarzeń i okoliczności. Uczeni zgadzają się jednak co do faktu, że okres ‘wieków średnich’ rozpoczął się ok. połowy V wieku a zakończył w końcu XV wieku (tutaj istnieją dwie konkretne daty – 1453 – zdobycie Konstantynopola przez Turków i 1492 – dotarcie Krzysztofa Kolumba do wysp Karaibskich). Świat tamtych czasów w oczach ludzi następnych okresów, uważany był za wiek ciemności. Pogardliwie odnoszono się do zniesionego w 1789 roku we Francji ustroju feudalnego. Sztukę i kulturę uważano za zacofaną i pozbawioną wartości. Jednak epoka romantyzmu przyniosła nowe spojrzenie na tamten odległy i niezrozumiany świat. Budziła się miłość do ruin, która przeniosła się z antycznych świątyń na zburzone zamki warowne i niedokończone katedry. Przedmioty te pobudzały sferę marzeń, człowiek zapragnął choć po części je odbudować lub odnowić, by przez chwilę mógł znaleźć się w tym odległym w czasie świecie, który w gruncie rzeczy miał wiele do zaoferowania. Średniowieczna Europa była światem wiejskim. Gospodarka zdominowana była przez rolnictwo, które było niestety słabo rozwinięte. Nie umiano jeszcze użyźniać gleb, nie wiedziano jak radzić sobie z klęskami żywiołowymi takimi jak zła pogoda, czy plagi szkodników. Ludzie żyli w biedzie, gdyż rolnictwo była bardzo mało wydajne. Liczbę plonów zwiększało jedynie powiększenie terenu uprawy, ale niewielu było stać na taką ekstensywną gospodarkę. Szybkie jałowienie gleb i głód zmuszał ludność wczesnego średniowiecza do ciągłej migracji. Nawet królowie zwykli byli przenosić się z całym dworem co jakiś czas w inne miejsce. Tradycję tą złamał Karol Wielki, który pod koniec panowania na stałe osiadł w Akwizgranie. Czasów karolińskich sięgają również początki feudalizmu. Rozwija się on około roku 1000. Najbardziej pełna jego odmiana występowała na terenach Francji i Niemiec, niecałkowicie rozwinął się we Włoszech i w Hiszpanii. Cały świat średniowieczny można określić mianem feudalnego, jednak w zależności od kultury i tradycji system ten miał inny wymiar. Feudalizm, to całokształt związków osobistych łączących w hierarchię członków panujących władz społecznych. Związki te opierają się na beneficjum, czyli nadaniu ziemi przez władcę w dożywotnie użytkowanie w zamian za pewne świadczenie i przysięgę bezwzględnej wierności. Seniora, czyli tego, który nadaję ziemię (lenno) i jego wasala, czyli lennika zależnego od swojego pana feudalnego, łączy kontrakt wasalski. Wasal składa swojemu seniorowi hołd. Wkłada złożone ręce w dłonie seniora, który je zaciska – wyraża wolę oddania się seniorowi formułą np. „Panie, zostaję waszym człowiekiem”.
Dokładne określenie ram czasowych średniowiecza jest niezmiernie kłopotliwe, ponieważ, tak jak każda inna epoka, nie zaczyna się ono ani nie kończy nagle – w jakiejś konkretnej chwili czy dniu, ale tym zmianom towarzyszy wiele przeróżnych czynników, wydarzeń i okoliczności. Uczeni zgadzają się jednak co do faktu, że okres ‘wieków średnich’ rozpoczął się ok. połowy V wieku a zakończył w końcu XV wieku (tutaj istnieją dwie konkretne daty – 1453 – zdobycie Konstantynopola przez Turków i 1492 – dotarcie Krzysztofa Kolumba do wysp Karaibskich).
Świat tamtych czasów w oczach ludzi następnych okresów, uważany był za wiek ciemności. Pogardliwie odnoszono się do zniesionego w 1789 roku we Francji ustroju feudalnego. Sztukę i kulturę uważano za zacofaną i pozbawioną wartości. Jednak epoka romantyzmu przyniosła nowe spojrzenie na tamten odległy i niezrozumiany świat. Budziła się miłość do ruin, która przeniosła się z antycznych świątyń na zburzone zamki warowne i niedokończone katedry. Przedmioty te pobudzały sferę marzeń, człowiek zapragnął choć po części je odbudować lub odnowić, by przez chwilę mógł znaleźć się w tym odległym w czasie świecie, który w gruncie rzeczy miał wiele do zaoferowania.
Średniowieczna Europa była światem wiejskim. Gospodarka zdominowana była przez rolnictwo, które było niestety słabo rozwinięte. Nie umiano jeszcze użyźniać gleb, nie wiedziano jak radzić sobie z klęskami żywiołowymi takimi jak zła pogoda, czy plagi szkodników. Ludzie żyli w biedzie, gdyż rolnictwo była bardzo mało wydajne. Liczbę plonów zwiększało jedynie powiększenie terenu uprawy, ale niewielu było stać na taką ekstensywną gospodarkę. Szybkie jałowienie gleb i głód zmuszał ludność wczesnego średniowiecza do ciągłej migracji. Nawet królowie zwykli byli przenosić się z całym dworem co jakiś czas w inne miejsce. Tradycję tą złamał Karol Wielki, który pod koniec panowania na stałe osiadł w Akwizgranie.
Czasów karolińskich sięgają również początki feudalizmu. Rozwija się on około roku 1000. Najbardziej pełna jego odmiana występowała na terenach Francji i Niemiec, niecałkowicie rozwinął się we Włoszech i w Hiszpanii. Cały świat średniowieczny można określić mianem feudalnego, jednak w zależności od kultury i tradycji system ten miał inny wymiar.
Feudalizm, to całokształt związków osobistych łączących w hierarchię członków panujących władz społecznych. Związki te opierają się na beneficjum, czyli nadaniu ziemi przez władcę w dożywotnie użytkowanie w zamian za pewne świadczenie i przysięgę bezwzględnej wierności. Seniora, czyli tego, który nadaję ziemię (lenno) i jego wasala, czyli lennika zależnego od swojego pana feudalnego, łączy kontrakt wasalski. Wasal składa swojemu seniorowi hołd. Wkłada złożone ręce w dłonie seniora, który je zaciska – wyraża wolę oddania się seniorowi formułą np. „Panie, zostaję waszym człowiekiem”.