starożytności półwysep Apeniński zamieszkiwany był przez ludy różnego pochodzenia. Byli to między innymi: Italikowie, Ligurowie, Wenetowie czy Etruskowie. W VIII w. p.n.e. Sycylia oraz południowe obszary półwyspu Apenińskiego były kolonią Grecką, jednak już w VII w. p.n.e. zostały całkowicie zdominowane przez Rzymian. W 509 r. p.n.e. Rzymianie stworzyli republikę, która wkrótce została przekształcona w cesarstwo Rzymskie. Romulus Augustulus, ostatni cesarz rzymski został jednak zdetronizowany przez jednego z germańskich wodzów w 476 r. Sytuację tą wykorzystali Ostrogoci, którzy w 489 r. najechali na Rzym. Ich wódz Teodoryk Wielki utworzył na tym terenie silne królestwo ze stolicą w Rawennie. Państwo to jednak upadło w VI wieku, powstało wtedy królestwo Longobardów w północnej i środkowej części, południe było pod panowaniem Bizancjum. W 753 roku Pepin Mały podporządkował sobie środkową i północną część Włoch tworząc tam państwo kościelne. Państwo Longobardzkie zostało rozbite w 774 roku przez Karola Wielkiego, który koronował się na cesarza już w 800 roku. Kolejni władcy to: Lotar I, Karol Gruby, Berengaliusz i Friuli. W 961 roku Włochy zdobył Otton I, który przyłączając je do swego imperium został nowym cesarzem rzymskim. W XI wieku południe półwyspu Apenińskiego zdobyli Normani, którzy utworzyli tam królestwo Sycylii. XII wiek to wzrost znaczenia miast Włoskich. W 1162 roku Fryderyk I Barbarossa pokonał i zburzył Mediolan, jednak po przegranej pod Legano uznał samodzielność miast włoskich. W latach 1494-1544 Włochy stały się terenem wojen w wyniku których Mediolan, Neapol, Mantua, Piombino i Sardynia przeszły pod panowanie Austrii, książe Sabaudzki otrzymał Sycylię, którą później wymienił z Austrią na Sardynię. Królestwo Neapolu z Sycylią szybko przeszło pod panowanie Burbonów, którzy otrzymali również księstwo Parmy i Piacenzy. Z pozostałej części Państwa Kościelnego powstała Republika Rzymska, a z Genui Republika Liguryjska. W 1805 roku Republika Cisalpińska i Liguryjska została przekształcona w Królestwo Włoch, które objęło też Parmę, Piacenzę i Państwo Kościelne. Królem został Józef Bonaparte, brat Napoleona I. Jednak po upadku Napoleona Lombardia, Wenecja i Dalmacja przeszły w ręce Austrii, a Włochy południowe wróciły do Burbonów. W XIX wieku w miastach włoskich dochodziło do buntów i powstań. Pierwsze powstania wybuchły w 1821 roku w Neapolu i na Sycylii, zapoczątkowały one Wiosnę Ludów we Włoszech. Z pomocą powstańcom włoskim przyszedł król Sardynii Karol Albert, który po przegranych bitwach zmuszony został do abdykacji. Jego dzieło kontynuował syn Wiktor Emanuel II, który zwyciężył pod Magentą i Solferino w wyniku czego Austria oddała Lombardię, a księstwa florenckie, parmeńskie i modeńskie zostały przyłączone do Sardynii. W 1860 roku przyłączone zostały: Toskania, Modena, Parma i Bolonia. W tym samym roku w wyniku wyprawy Garibaldiego rządy Burbonów na Sycylii i w południowych Włoszech zostały obalone. W 1861 roku w ówczesnej stolicy - Turynie, Wiktor Emanuel II został ogłoszony przez parlament królem Włoskim. Od 1865 roku stolicą była Florencja, lecz po przyłączeniu Wenecji w 1861 roku i Państwa Kościelnego wraz z Rzymem w 1870 roku, nową stolicą stał się właśnie Rzym.
starożytności półwysep Apeniński zamieszkiwany był przez ludy różnego pochodzenia. Byli to między innymi: Italikowie, Ligurowie, Wenetowie czy Etruskowie. W VIII w. p.n.e. Sycylia oraz południowe obszary półwyspu Apenińskiego były kolonią Grecką, jednak już w VII w. p.n.e. zostały całkowicie zdominowane przez Rzymian. W 509 r. p.n.e. Rzymianie stworzyli republikę, która wkrótce została przekształcona w cesarstwo Rzymskie. Romulus Augustulus, ostatni cesarz rzymski został jednak zdetronizowany przez jednego z germańskich wodzów w 476 r. Sytuację tą wykorzystali Ostrogoci, którzy w 489 r. najechali na Rzym. Ich wódz Teodoryk Wielki utworzył na tym terenie silne królestwo ze stolicą w Rawennie. Państwo to jednak upadło w VI wieku, powstało wtedy królestwo Longobardów w północnej i środkowej części, południe było pod panowaniem Bizancjum. W 753 roku Pepin Mały podporządkował sobie środkową i północną część Włoch tworząc tam państwo kościelne. Państwo Longobardzkie zostało rozbite w 774 roku przez Karola Wielkiego, który koronował się na cesarza już w 800 roku. Kolejni władcy to: Lotar I, Karol Gruby, Berengaliusz i Friuli. W 961 roku Włochy zdobył Otton I, który przyłączając je do swego imperium został nowym cesarzem rzymskim. W XI wieku południe półwyspu Apenińskiego zdobyli Normani, którzy utworzyli tam królestwo Sycylii. XII wiek to wzrost znaczenia miast Włoskich. W 1162 roku Fryderyk I Barbarossa pokonał i zburzył Mediolan, jednak po przegranej pod Legano uznał samodzielność miast włoskich. W latach 1494-1544 Włochy stały się terenem wojen w wyniku których Mediolan, Neapol, Mantua, Piombino i Sardynia przeszły pod panowanie Austrii, książe Sabaudzki otrzymał Sycylię, którą później wymienił z Austrią na Sardynię. Królestwo Neapolu z Sycylią szybko przeszło pod panowanie Burbonów, którzy otrzymali również księstwo Parmy i Piacenzy. Z pozostałej części Państwa Kościelnego powstała Republika Rzymska, a z Genui Republika Liguryjska. W 1805 roku Republika Cisalpińska i Liguryjska została przekształcona w Królestwo Włoch, które objęło też Parmę, Piacenzę i Państwo Kościelne. Królem został Józef Bonaparte, brat Napoleona I. Jednak po upadku Napoleona Lombardia, Wenecja i Dalmacja przeszły w ręce Austrii, a Włochy południowe wróciły do Burbonów. W XIX wieku w miastach włoskich dochodziło do buntów i powstań. Pierwsze powstania wybuchły w 1821 roku w Neapolu i na Sycylii, zapoczątkowały one Wiosnę Ludów we Włoszech. Z pomocą powstańcom włoskim przyszedł król Sardynii Karol Albert, który po przegranych bitwach zmuszony został do abdykacji. Jego dzieło kontynuował syn Wiktor Emanuel II, który zwyciężył pod Magentą i Solferino w wyniku czego Austria oddała Lombardię, a księstwa florenckie, parmeńskie i modeńskie zostały przyłączone do Sardynii. W 1860 roku przyłączone zostały: Toskania, Modena, Parma i Bolonia. W tym samym roku w wyniku wyprawy Garibaldiego rządy Burbonów na Sycylii i w południowych Włoszech zostały obalone. W 1861 roku w ówczesnej stolicy - Turynie, Wiktor Emanuel II został ogłoszony przez parlament królem Włoskim. Od 1865 roku stolicą była Florencja, lecz po przyłączeniu Wenecji w 1861 roku i Państwa Kościelnego wraz z Rzymem w 1870 roku, nową stolicą stał się właśnie Rzym.
Proszę o naj! Plis! plis!