Question

NOTATKA O BAROKU

opisz cechy muzyki barokowej oraz kompozytorów

wymień kąpozytorów oraz opisz życiorys:

-Jan sebestia bach

-antonio vivaldi

-J.f haendel

wiem ,żę trudene ale dam najjj ;))) BAGAM POMOCY

Answer 1

Epoka baroku w muzyce trwała XVII wiek i pierwszą połowę XVIII wieku. Graniczna data 1750 rok oddzielająca barok od następnej epoki (klasycznej) jest rokiem śmierci najwybitniejszego jej przedstawiciela J. S. Bacha. W baroku rozpoczęły się zasadnicze zmiany dotyczące budowy dzieła muzycznego – była to epoka generałbasu. Najważniejszym elementem konstrukcji utworu muzycznego było powstanie zasady tzw. basso continuo. Basso continuo przyczyniło się do wyodrębnienia głosu najniższego – basowego, który stanowił podstawę harmoniczną, oraz najwyższego – sopranu, który prowadził linię melodyczną. Środkowe głosy utworu muzycznego harmonicznie wypełniały głosy skrajne. Wyodrębnienie basu i sopranu oznaczało zwiększenie tych głosów w utworze. Spowodowało to wyznaczenie przez kompozytorów różnych zadań poszczególnym głosom utworu muzycznego.

W okresie baroku występowała dalsza krystalizacja systemu dur-moll. W ten sposób traciły znaczenie średniowieczne skale modalne, które jeszcze w XVI wieku – renesansie miały znaczący wpływ na twórczość ówczesnych kompozytorów. Ze względu na powstanie w epoce baroku form wokalno-instrumentalnych i instrumentalnych nastąpiło znacznie ograniczenie faktury a cappella. To umożliwiło zostosowanie przez kompozytorów  akordów bardziej dysonansowych, w tym akordów alterowanych. Dzieła takich kompozytorów jak Claudio Monteverdiego, stały się punktem rozwoju dla rozwoju harmoniki Bacha.

W okresie baroku kompozytorzy wykształcili fakturę kształtowania muzycznego. Faktura oznacza sposób zbudowania utworu i określenie zastosowanych w nim środków techniki kompozytorskiej. Istnieją trzy zasadnicze zasady budowy utworu: faktura wokalna, instrumentalna i wokalno-instrumentalna.

W epoce baroku wykształciło się szereg nowych form muzycznych w zakresie faktury instrumentalnej i wokalno-instrumentalnej.

Formy muzyczne – faktura instrumentalna: concerto grosso, koncert solowy, sonata barokowa, toccata, toccatina, suita, chaconne, passacaglia, wariacje chorałowe, fuga.

Formy muzyczne – faktura wokalno-instrumentalna: opera, oratorium, pasja, kantata.

Niewątpliwie najwybitniejszymi postaciami z dziedziny muzyki w okresie baroku byli: J. S. Bach oraz J. F. Haendel.

Inni wybitni twórcy muzyki baroku to:

Antonio Vivaldi (1678-1742).

Domenico Giuseppe Scarlatti (1685-1757).

Georg Philipp Telemann (1681-1767)

Arcangelo Corelli (1653-1713)

Tomaso Albinoni (1671-1751)

François Couperin (1668-1733)

Jean-Philippe Rameau (1683-1764).

Jean-Baptiste Lully (1632-1687) i in.

 

JOHANN SEBASTIAN BACH ( ur. w 1685 w Eisenach, zm. w  1750 w Lipsku ) to genialny kompozytor niemiecki i organista. Był najmłodszym, a jednocześnie najwybitniejszym z sześciu synów Johanna Ambrosiusa, muzyka miejskiego w Eisenach. Sam również miał liczną rodzinę: z pierwszą żoną Barbarą – siedmioro dzieci, z drugą – Anną Magdaleną – trzynaścioro. Jednakże dziesięcioro z nich zmarło w okresie niemowlęctwa lub we wczesnych latach dziecięcych. Mając na utrzymaniu liczną rodzinę musiał przenosić się w poszukiwaniu większych zarobków.

W latach:

1703 – 1707 – był organistą w Arnstadt  i Muhlhausen;

1708 – 1714 – był muzykiem i organistą na dworze księcia Wilhelma Ernesta w Weimarze; do jego obowiązków należała gra na organach i klawesynie oraz działalność w kapeli dworskiej. Miał też obowiązek komponowania dla owej kapeli jednego utworu w ciągu miesiąca. Rozpoczął też działalność pedagogiczną ucząc muzyki członków rodziny książęcej.

1714 – 1717 – był koncertmistrzem kapeli weimarskiej; komponował wiele utworów klawesynowych o charakterze dydaktycznym dla swojego licznego potomstwa.

1717 – 1723 – był organistą na dworze księcia Leopolda w Kothen;

1723 – 1750 – był kantorem szkoły św. Tomasza w Lipsku. W latach 1723 – 1741  prowadził tam koncerty Collegium Musicum. Do jego obowiązków należało  prowadzenie nabożeństw i gra w kościele w czasie uroczystości. Kontynuował swą pracę pedagogiczną, wyjeżdżał też do innych miast niemieckich , gdzie występował jako wirtuoz – organista.

Pod koniec życia cierpiał na chorobę oczu, która doprowadziła go do całkowitej ślepoty. Pochowany został w Lipsku przy Kościele św. Jana, a w 1949 roku przeniesiono jego prochy do Kościoła św. Tomasza.

 

Twórczość J. S. Bacha

Utwory wokalno – instrumentalne

-         Kantaty (ok. 200)

-         Pasje ( do dziś przetrwały tylko dwie: według św. Mateusza i św. Jana )

-         Motety

-         Oratoria ( największe z nich to Oratorium na Boże Narodzenie )

-         Msze ( m.in. Wielka Msza h – moll )

-         Magnifikat

Utwory instrumentalne

-         muzyka organowa:

opracowania chorałowe, wariacje, preludia, fantazje, toccaty, fugi, sonaty

-         muzyka klawesynowa:

preludia, fugi, tańce, toccaty, partity, inwencje dwugłosowe i trzygłosowe, suity angielskie

, suity francuskie, 2 zbiory preludiów i fug we wszystkich tonacjach pt. Das Wohltemperierte Klavier”, „Musikalisches Opfer” oraz „Kunst der Fuge”

-         muzyka kameralna:

sonaty i partity na skrzypce solo, suity wiolonczelowe, 6 sonat skrzypcowych, 6 sonat fletowych

-         muzyka orkiestrowa:

koncerty na instrumenty solowe, concerti grossi ( VI koncertów brandenburskich ), 4 suity orkiestrowe.

 

 

GEORG FRIEDRICH HAENDEL

( ur. W 1685 r. w Halle, zm. w 1759 r. w Londynie )

 

Niemiecki kompozytor i organista, działający w Anglii.

W wieku 9 lat rozpoczął lekcje gry na organach, klawesynie, skrzypcach, oboju oraz naukę kompozycji. oraz naukę kompozycji. W 1702 roku rozpoczął studia prawnicze, objął też stanowisko organisty w katedrze w Halle. Po roku porzucił studia, zre- zygnował z kariery muzyka kościelnego i przeniósł się do Hamburga. Został przyjęty do orkiestry operowej jako skrzypek, a później klawesynista.W latach 1706-1710 przebywał we Włoszech (Florencja, Rzym, Neapol). Stworzył wówczas około 150 kantat, utwory kościelne i instrumentalne oraz 2 oratoria. Po opuszczeniu Włoch udał się do Londynu, gdzie odniósł wielki sukces wystawiając operę „Rinaldo”. Rok później wyjechał do Hanoweru. Powstały wtedy między innymi : koncerty obojowe, sonaty triowe, duety kameralne. W 1712 roku udał się powtórnie do Londynu. Na życzenie króla zorganizował zespół operowy „Royal Academy of Music”. W 1727 roku otrzymał obywatelstwo angielskie. W tym czasie tworzył głównie opery – „Riccardo Primo”, „Tolomeo”. Po 1737 roku skoncentrował się na formie oratorium. Utrata wzroku w 1752 roku zahamowała jego twórczość kompozytorską. Zmarł w Londynie.

Twórczość Haendla stała się swego rodzaju spełnieniem ówczesnych ideałów muzyki pełnej wzniosłości, blasku, silnie oddziałującej na odbiorcę bogactwem nastrojów.

 

Twórczość G. F. Haendla:

· utwory wokalno – instrumentalne: -

-     ponad 40 oper (m.in. „Rinaldo”, „Radomistro”, „Giulio Cesare”, „Tamerlano”, „Orlando”);

-     22 oratoria (m.in. „Mesjasz” – 1741, „Saul”, „Izrael w Egipcie”, „Juda Machabeusz”, „Jephtha”)

-    dzieła kantatowe -  duety, tria, arie, pieśni

– mniejsze utwory o charakterze religijn;

 

utwory instrumentalne:

-   dzieła orkiestrowe : 2 zbiory concerti grossi (op. 6 i op. 3),

-   suity orkiestrowe : „Water Music”, „Fireworks Music”;

-   koncerty organowe;

-    suity i inne utwory klawesynowe;                                                            - -    sonaty solowe i triowe.

 

 

ANTONIO VIVALDI

(ur. 1678 r.w Wenecji,  zm. 1741 r. w Wiedniu)

Kompozytor włoski, był nie tylko wybitnym twórcą, ale także świetnym skrzypkiem; gry na tym instrumencie uczył go ojciec. Nie znamy dokładniejszych wiadomości i szcegółów na temat życia twórcy, wiemy, że działał jako dyrygent, pedagog i kompozytor. Zwany był ze względu na kolor włosów „rudowłosym księdzem”.

Największe zasługi w historii muzyki położył Vivaldi w dziedzinie swoich osiągnięć instrumentalnych, w tym w szczególności w utworach tworzonych na instrumenty smyczkowe. Ponieważ sam był wybitnym wirtuozem w grze na skrzypcach, utwory pisane na ten instrument zawierają nowe techniczne elementy gry skrzypcowej. Kompozytor wprowadził miedzy innymi grę w wysokiej skali instrumentu, przez co znacznie rozbudował technikę gry na skrzypcach. W swoich utworach zastosował różne sposoby artykulacji (wydobycia dźwięku), np. pizzicato (szarpanie struny palcem).

Antonio Vivaldi napisał w sumie 454 koncerty na instrumenty solowe z towarzyszeniem zespołu smyczkowego lub basso continuo. Najbardziej popularne to skrzypcowe „Cztery pory roku”. Dzieło to składa się z czterech części: „Wiosna”, „Lato”, „Jesień”, Zima”. Każda z wymienionych części stanowi formę 3-częściowego koncertu skrzypcowego. W koncertach tych kompozytor ilustruje za pomocą charakterystycznych środków wyrazu zmiany zachodzące w przyrodzie.

Vivaldi napisał także 12 koncertów na wiolonczelę, koncerty na flet, obój, trąbkę, mandolinę. Stworzył także utwory kameralne – na różne zespoły m.in. skrzypce i wiolonczelę, na dwoje, troje, czworo skrzypiec i wiolonczelę, na troje skrzypiec i altówkę. Napisał także 23 symfonie i ogromną ilość sonat na różne instrumenty z towarzyszeniem basso continuo.

Skomponował także dużą ilość  dzieł wokalno-instrumentalnych. Napisał 49 oper oraz 2 oratoria, kantaty, opery i nieszpory.

 

Wielkie zasługi Antonio Vivaldiego w dziedzinie rozwoju muzyki instrumentalnej w I poł. XVIII w. nie zostały przez współczesnych ocenione, a po jego śmierci twórczość ta została całkowicie zapomniana. Dopiero 200 lat później – w I poł. XX w. – „odkryto” kompozycje Vivaldiego i wówczas muzyka tego jednego z najwybitniejszych kompozytorów epoki baroku zajęła odpowiednie miejsce w historii muzyki.

 

 

Oczywiście nie jest to kopia z netu, tylko pisane ręcznie. Pozdrawiam.

Answer 2

Barok w sztuce trwał od końca XVI wieku do połowy XVIII wieku. Jego styl charakteryzował się przepychem, przesadzoną ozdobnością, widoczną w malarstwie i w literaturze. Jedną z cech baroku jest kontrastowość.i zauważana w sztuce jak również w podejściu do życia i Boga.

W muzyce barok mniej więcej zaczyna sie 1600 do 1750 roku. W tych własnie latach zaczęły rozwijać sie opery i balet.

Jan Sebastian Bach pochodził z rodziny która zajmowała sie muzyką . Jego ojciec był nadwornym skrzypkiem i miejskiem muzykiem . J.S. Bach grał na klawikordzie, altówce, skrzypcach, śpiewał w chórze kościelnym tzn. że miał zdolności do wielu muzycznych instrumentów. Miał 18-osobową orkiestrę w której byly najlepsi muzycy . Sam dla swojego zespołu tworzył utwory. W Lipsku w roku 1729 został kierownikiem kolegium.

Antonio Vivaldi urodzony w Wiedniu był senem cerulika który grał na skrzypcach. To ojciec udzielił mu lekcji na skrzypcach. Otrzymał święcenia kapłańskie po ukończeniu seminarium. Dlatego że miał zamiłowanie do muzyki to właśnie nie pozwoliło mu na pełnienie obowiązków kapłańskich. W 1703 eoku pracował w sierocińcu dla zwierząr jako nauczyciel gry na skrzypcach. Własnie wtedy powstał jego senat na trzy instrumenty. Tworzył opery, świeckie kontaty, nieszpory,motety, symfonie i oratoria.

G.F. Haendel jako ośmioletni student przerwał studia i pojechał do Hamburga, tam otrzymał stanowisko skrzypka i klawesynisty operowego. Tam również zadebiutował swoją pierwszą operę Almira. Tworzył kontaty, oratoria, hymny, uwertury, suity, ody, opery(Rinaldo) sinfonie,.Natomiast w Rzymie tworzył motety, opery, kontaty. W Florencji wystawiono jego operę Rodrigo, a we Wrancji Agryppinę. Twurczość Heandela jest nacechowana elemantami muzyki włoskije, niemieckiej, angielskiej, francuskiej, ale ma odrębny styl.