Dyrygent to osoba prowadząca zespół muzyczny np. orkiestrę symfoniczną, dętą, big band, chór, zespół kameralny lub wokalny. Dyrygent musi tak przygotować zespół, aby osiągnąć jak najlepszy końcowy efekt. Interpretuje utwór pod względem m.in. dynamiki, agogiki, artykulacji, pokazuje wejścia poszczególnych głosów, instrumentów, solistów, wokalistów.
Kierowanie muzykami, czyli dyrygowanie, ma ścisły związek z rozwojem zespołowego wykonywania muzyki zarówno instrumentalnej, jak i wokalnej. Już w jednogłosowym chorale gregoriańskim, śpiewanym przez niewielkie chóry, kantor określał przebieg melodii i rytmiki ruchami ręki. W czasach dominacji polifonii wokalnej dyrygent koncentrował się na rytmicznym przebiegu głosów, wybijając rytm ręką. W baroku osobą, która trzymała wykonawców w muzycznych ryzach, był najczęściej sam kompozytor realizujący partię basso continuo.
Instrumentem dyrygenta jest cienka pałeczka zwana batutą, którą szef orkiestry trzyma w prawej ręce. W praktyce chóralnej śpiewu a cappella do dziś dyrygenci nie używają batuty.
Nazwa „orkiestra” pojawiła się już w starożytnej Grecji, gdzie oznaczała scenę, na której chór śpiewał i tańczył. W czasach rzymskich było to miejsce na widowni przeznaczone dla patrycjuszy. W XVII wieku początkowo tym terminem określano miejsce zajmowane przez zespół akompaniujący za sceną, a potem przed nią. Natomiast w II połowie XVII wieku zaczęto mówić o orkiestrze w odniesieniu do zespołu instrumentalnego.
Obecnie orkiestra to współbrzmiące jednolicie ze sobą instrumenty. Ich gra jest podporządkowana dyrygentowi.
Historia orkiestr zaczęła się w baroku. W epoce klasycznej wzorcowym przykładem orkiestry stała się orkiestra mannheimska, z nowoczesną instrumentacją. W jej skład wchodził kwintet smyczkowy ( pierwsze i drugie skrzypce, altówka, wiolonczela i kontrabas ), oraz oboje, rogi flety, klarnety i kotły ( później trąbki i puzony ). Ulepszenie systemów klapowych i wentylowych w instrumentach dętych w okresie romantyzmu znacznie poszerzyło ich możliwości.W okresie impresjonizmu twórczość kompozytorów zwróciła się w kierunku poszukiwania brzmień barwy, zmienił się też kształt orkiestry.
Dyrygent to osoba prowadząca zespół muzyczny np. orkiestrę symfoniczną, dętą, big band, chór, zespół kameralny lub wokalny. Dyrygent musi tak przygotować zespół, aby osiągnąć jak najlepszy końcowy efekt. Interpretuje utwór pod względem m.in. dynamiki, agogiki, artykulacji, pokazuje wejścia poszczególnych głosów, instrumentów, solistów, wokalistów.
Kierowanie muzykami, czyli dyrygowanie, ma ścisły związek z rozwojem zespołowego wykonywania muzyki zarówno instrumentalnej, jak i wokalnej. Już w jednogłosowym chorale gregoriańskim, śpiewanym przez niewielkie chóry, kantor określał przebieg melodii i rytmiki ruchami ręki. W czasach dominacji polifonii wokalnej dyrygent koncentrował się na rytmicznym przebiegu głosów, wybijając rytm ręką. W baroku osobą, która trzymała wykonawców w muzycznych ryzach, był najczęściej sam kompozytor realizujący partię basso continuo.
Instrumentem dyrygenta jest cienka pałeczka zwana batutą, którą szef orkiestry trzyma w prawej ręce. W praktyce chóralnej śpiewu a cappella do dziś dyrygenci nie używają batuty.
Nazwa „orkiestra” pojawiła się już w starożytnej Grecji, gdzie oznaczała scenę, na której chór śpiewał i tańczył. W czasach rzymskich było to miejsce na widowni przeznaczone dla patrycjuszy. W XVII wieku początkowo tym terminem określano miejsce zajmowane przez zespół akompaniujący za sceną, a potem przed nią. Natomiast w II połowie XVII wieku zaczęto mówić o orkiestrze w odniesieniu do zespołu instrumentalnego.
Obecnie orkiestra to współbrzmiące jednolicie ze sobą instrumenty. Ich gra jest podporządkowana dyrygentowi.
Historia orkiestr zaczęła się w baroku. W epoce klasycznej wzorcowym przykładem orkiestry stała się orkiestra mannheimska, z nowoczesną instrumentacją. W jej skład wchodził kwintet smyczkowy ( pierwsze i drugie skrzypce, altówka, wiolonczela i kontrabas ), oraz oboje, rogi flety, klarnety i kotły ( później trąbki i puzony ). Ulepszenie systemów klapowych i wentylowych w instrumentach dętych w okresie romantyzmu znacznie poszerzyło ich możliwości.W okresie impresjonizmu twórczość kompozytorów zwróciła się w kierunku poszukiwania brzmień barwy, zmienił się też kształt orkiestry.
Pozdrawiam.