Na samym początku tego wypracowania zacznę od Kartaginy, która wraz z Rzymem stoczyła trzy wojny punickie o dominację nad zachodnią częścią Morza Śródziemnego. Wojny te nazwę swą zawdzięczają temu, iż Rzymianie nazywali Kartagińczyków Punijczykami. Do wojen między nimi doszło w związku ze sprzecznością interesów obu tych państw, które jeszcze w III w. p.n.e. wspólnie walczyły przeciwko królowi Epiru.
Kartagina była miastem założonym początkowo przez Fenicjan w Północnej Afryce w IX w. p.n.e. Zajmowała się głównie handlem morskim. W wyniku podbojów i stopniowemu podporządkowaniu sobie innych miast fenickich stała się państwem o znacznym terytorium i sile militarnej. Obejmowała ziemie Północnej Afryki , wysepki Morza Śródziemnego oraz Cieśninę Gibraltar dzięki czemu Kartagińczycy prowadzili handel z Wyspami Brytyjskimi.
Przyczyną wybuchu pierwszej wojny punickiej toczonej w latach 264-241 p.n.e. była interwencja Rzymu na Sycylii, która była pod wpływami Kartaginy. Rzymianie nie wysłuchali żądań Kartagińczyków i nie wycofali się z wyspy, wręcz przeciwnie zajęli Mesynę . Działania wojenne toczyły się zarówno na morzu jak i na lądzie co zmusiło Rzymian do utworzenia floty wojennej, której do tej pory nie posiadali. Po zwycięskiej bitwie pod Mylae w 260 r. p.n.e. rzymianie przerzucili swe siły do Afryki (256 r. p.n.e. ).
Nie odnosili tam jednak sukcesów dlatego tez ograniczyli się do walk na Sycylii. Ostatecznie pokonali Kartaginę w 241 r. p.n.e. u wybrzeży Wysp Egackich i zajęli Sycylię, Sardynię i Korsykę. Kartagina musiała zapłacić wysoką kontrybucję. Ponad to została złamana potęga armii kartagińskiej. Sycylia stała się pierwszą prowincją Rzymu.
Do wybuchu drugiej wojny punickiej toczonej w latach 218 – 202 p.n.e. doszło po zdobyciu przez Kartaginę znacznych terenów na obszarze Hiszpanii, co spowodowało niepokój wśród Rzymian. Pretekstem do rozpoczęcia działań wojennych stało się zajęcie i zniszczenie przez Kartagińczyków hiszpańskiego miasta Sagunt , było ono bowiem sprzymierzone z Rzymem. Kartagińczycy chcąc odzyskać dominację w basenie Morza Śródziemnego wysłali na Rzym swojego wybitnego wodza Hannibala wraz z armią, który na słoniach bojowych przedarł się przez Pireneje i Alpy do Italii. Po sukcesach odniesionych w bitwach nad rzeką Trebią i jeziorem Trazymeńskim, Hannibal zadał ostateczny cios armii rzymskiej w bitwie pod Kannami 2 sierpnia 216 r. p.n.e. Wtedy to operował już praktycznie nad całym Półwyspem Apenińskim, jednak nie zajął Rzymu. Liczył na to że inne ludy zbuntują się przeciwko Rzymowi i to one go zniszczą. Jednak nie doczekał się tej chwili. Wojska rzymskie pod wodzą Scypiona Afrykańskiego Starszego pokonały wojska punickie w Hiszpanii. Decydującym momentem było zdobycie przez Rzymian Syrakuzy na Sycylii, które były sprzymierzone z Hannibalem co spowodowało odcięcie drogi którą mogłyby nadejść posiłki dla Kartagińczyków. Po tym Hannibal został odwołany z Italii. Do decydującej bitwy doszło jesienią w 202 r. p.n.e. pod Zamą –n armia rzymska pokonała armię kartagińską. W skutek tego Kartagina utraciła wszystkie ziemie prócz Afryki, musiała zlikwidować flotę wojskową oraz zrezygnować z polityki zagranicznej.
Do wybuchu trzeciej wojny punickiej toczonej w latach 149 -146 p.n.e. doszło po zerwaniu przez Kartaginę jednego z postanowień pokoju po tym jak wypowiedziała wojnę numidyjskiemu władcy. Mieszkańcy bronili miasta przez trzy lata, jednak została ona zdobyta przez Scypiona Afrykańskiego Młodszego. Miasto zostało doszczętnie zniszczone, ludność zabita i oddana w niewolę. Na tym terytorium powstała kolejne rzymska prowincja – Afryka.
Po pokonaniu Kartaginy Rzymianie atakują państwa hellenistyczne.
Najpierw zaatakowana została Macedonia z którą stoczył trzy wojny głosząc, że celem walk jest wyzwolenie Greków spod panowania Macedonii. W 197 r. p.n.e. pod Kynoskefalai po raz pierwszy została złamana potęga armii macedońskiej. W bitwie pod Pydną w 168 r. p.n.e. Macedonia po raz kolejny została pokonana. W 190 r. p.n.e. Macedonia została prowincją Rzymu.
Mieszkańcy podbitych terenów chętnie przyjmowali język łaciński i kulturę rzymską. Proces ten nazywano romanizacją prowincji. Na podbitych terenach Rzymianie nie tworzyli własnej administracji, pozostawiali to rdzennej ludności przez co zyskali sympatię.
,,Powstanie imperium rzymskiego’’
Na samym początku tego wypracowania zacznę od Kartaginy, która wraz z Rzymem stoczyła trzy wojny punickie o dominację nad zachodnią częścią Morza Śródziemnego. Wojny te nazwę swą zawdzięczają temu, iż Rzymianie nazywali Kartagińczyków Punijczykami. Do wojen między nimi doszło w związku ze sprzecznością interesów obu tych państw, które jeszcze w III w. p.n.e. wspólnie walczyły przeciwko królowi Epiru.
Kartagina była miastem założonym początkowo przez Fenicjan w Północnej Afryce w IX w. p.n.e. Zajmowała się głównie handlem morskim. W wyniku podbojów i stopniowemu podporządkowaniu sobie innych miast fenickich stała się państwem o znacznym terytorium i sile militarnej. Obejmowała ziemie Północnej Afryki , wysepki Morza Śródziemnego oraz Cieśninę Gibraltar dzięki czemu Kartagińczycy prowadzili handel z Wyspami Brytyjskimi.
Przyczyną wybuchu pierwszej wojny punickiej toczonej w latach 264-241 p.n.e. była interwencja Rzymu na Sycylii, która była pod wpływami Kartaginy. Rzymianie nie wysłuchali żądań Kartagińczyków i nie wycofali się z wyspy, wręcz przeciwnie zajęli Mesynę . Działania wojenne toczyły się zarówno na morzu jak i na lądzie co zmusiło Rzymian do utworzenia floty wojennej, której do tej pory nie posiadali. Po zwycięskiej bitwie pod Mylae w 260 r. p.n.e. rzymianie przerzucili swe siły do Afryki (256 r. p.n.e. ).
Nie odnosili tam jednak sukcesów dlatego tez ograniczyli się do walk na Sycylii. Ostatecznie pokonali Kartaginę w 241 r. p.n.e. u wybrzeży Wysp Egackich i zajęli Sycylię, Sardynię i Korsykę. Kartagina musiała zapłacić wysoką kontrybucję. Ponad to została złamana potęga armii kartagińskiej. Sycylia stała się pierwszą prowincją Rzymu.
Do wybuchu drugiej wojny punickiej toczonej w latach 218 – 202 p.n.e. doszło po zdobyciu przez Kartaginę znacznych terenów na obszarze Hiszpanii, co spowodowało niepokój wśród Rzymian. Pretekstem do rozpoczęcia działań wojennych stało się zajęcie i zniszczenie przez Kartagińczyków hiszpańskiego miasta Sagunt , było ono bowiem sprzymierzone z Rzymem. Kartagińczycy chcąc odzyskać dominację w basenie Morza Śródziemnego wysłali na Rzym swojego wybitnego wodza Hannibala wraz z armią, który na słoniach bojowych przedarł się przez Pireneje i Alpy do Italii. Po sukcesach odniesionych w bitwach nad rzeką Trebią i jeziorem Trazymeńskim, Hannibal zadał ostateczny cios armii rzymskiej w bitwie pod Kannami 2 sierpnia 216 r. p.n.e. Wtedy to operował już praktycznie nad całym Półwyspem Apenińskim, jednak nie zajął Rzymu. Liczył na to że inne ludy zbuntują się przeciwko Rzymowi i to one go zniszczą. Jednak nie doczekał się tej chwili. Wojska rzymskie pod wodzą Scypiona Afrykańskiego Starszego pokonały wojska punickie w Hiszpanii. Decydującym momentem było zdobycie przez Rzymian Syrakuzy na Sycylii, które były sprzymierzone z Hannibalem co spowodowało odcięcie drogi którą mogłyby nadejść posiłki dla Kartagińczyków. Po tym Hannibal został odwołany z Italii. Do decydującej bitwy doszło jesienią w 202 r. p.n.e. pod Zamą –n armia rzymska pokonała armię kartagińską. W skutek tego Kartagina utraciła wszystkie ziemie prócz Afryki, musiała zlikwidować flotę wojskową oraz zrezygnować z polityki zagranicznej.
Do wybuchu trzeciej wojny punickiej toczonej w latach 149 -146 p.n.e. doszło po zerwaniu przez Kartaginę jednego z postanowień pokoju po tym jak wypowiedziała wojnę numidyjskiemu władcy. Mieszkańcy bronili miasta przez trzy lata, jednak została ona zdobyta przez Scypiona Afrykańskiego Młodszego. Miasto zostało doszczętnie zniszczone, ludność zabita i oddana w niewolę. Na tym terytorium powstała kolejne rzymska prowincja – Afryka.
Po pokonaniu Kartaginy Rzymianie atakują państwa hellenistyczne.
Najpierw zaatakowana została Macedonia z którą stoczył trzy wojny głosząc, że celem walk jest wyzwolenie Greków spod panowania Macedonii. W 197 r. p.n.e. pod Kynoskefalai po raz pierwszy została złamana potęga armii macedońskiej. W bitwie pod Pydną w 168 r. p.n.e. Macedonia po raz kolejny została pokonana. W 190 r. p.n.e. Macedonia została prowincją Rzymu.
Mieszkańcy podbitych terenów chętnie przyjmowali język łaciński i kulturę rzymską. Proces ten nazywano romanizacją prowincji. Na podbitych terenach Rzymianie nie tworzyli własnej administracji, pozostawiali to rdzennej ludności przez co zyskali sympatię.