Nie masz teraz prawdziwej przyjaźni na świecie;
Ostatni znam jej przykład w oszmiańskim powiecie.
Tam żył Mieszek, kum Leszka, i kum Mieszka Leszek.
Z tych, co to: gdzie ty, tam ja, - co moje, to twoje.
Mówiono o nich. że gdy znaleźli orzeszek,
Ziarnko dzielili na dwoje;
Słowem, tacy przyjaciele,
Jakich i wtenczas liczono niewiele.
Rzekłbyś; dwójduch w jednym ciele.
O tej swojej przyjazni raz w cieniu dąbrowy
Kiedy gadali, łącząc swojo czułe mowy
Do kukań zozul i krakań gawronich,
Alić ryknęło raptem coś koło nich.
Leszek na dąb; nuż po pniu skakać jak dzięciołek.
Mieszek tej sztuki nie umie,
Tylko wyciąga z dołu ręce: "Kumie!"
Kum już wylazł na wierzchołek.
Ledwie Mieszkowi był czas zmrużyć oczy,
Zbladnąć, paść na twarz: a już niedźwiedź kroczy.
Trafia na ciało, maca: jak trup leży;
Wącha: a z tego zapachu,
Który mógł być skutkiem strachu.
Wnosi, że to nieboszczyk i że już nieświeży.
Więc mruknąwszy ze wzgardą odwraca się w knieję,
Bo niedźwiedź Litwin miąs nieświeżych nie je.
Dopieroż Mieszek odżył... "Było z tobą krucho! -
Woła kum, - szczęście, Mieszku, że cię nie zadrapał!
Ale co on tak długo tam nad tobą sapał.
Jak gdyby coś miał powiadać na ucho?"
"Powiedział mi - rzekł Mieszek - przysłowie niedźwiedzie:
Że prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie".
opowiec przygodę mieszka i leszka ,tak jak opowiedziałby ją mieszek
Pewnego dnia siedziałem z Leszkiem w cieniu dębu.
Rozmawiliśmy o naszej przyjaźni. Nagle coś ryknęło niedaleko nas. Mój przyjaciel wdrapał się na drzewo. Strasznie się wystraszyłem się, ponieważni nie umiałem tej sztuczki.Wyciągnąłem ręce i zawołałem żeby Leszek mnie wciągną na dąb, ale on był już na czubku. Zbladłem i upadłem na twarz. Niedźwiedź podszedł i wąchał moje ciało. Po chwili niedźwiedź odszedł.
Wtedy Leszek ucieszył się że jednak nic mi nie jest i zapytał czemu on na demno tak sapał. Odpowiedziałem że powiedział mi przysłowie "Prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie".
Od tamtej przygody wiedziałem że Leszek nie jest moim prawdziwym przyjacielem.
Mam nadzieje że pomogłam:)