November 2018 1 16 Report

Narysuj Krajobraz w LOGOMOCJI Daje dużo pkt więc prosze się postarać Proszę podać procedury poboczne a potem główną która rysuje krajobraz :)


More Questions From This User See All

Proszę o sprawdzenie poprawności mojej rozprawki Czy warto kochać jeśli miłość może być źródłem cierpienia? Odwołaj się do podanego fragmentu ,, Dziadów" oraz wybranych tekstów kultury. Rozważ problem i uzasadnij swoje stanowisko. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. Czy warto kochać jeśli miłość jest źródłem cierpienia? Bez zwątpienia jest to trudne pytanie. Miłość to uczucie, które dla każdego oznacza co innego. Jedni są w stanie oddać za nią wszystko, inni zaś pragną czerpać z niej jedynie korzyści materialne. Pytanie, więc brzmi: Czy warto wchodzić w coś, co nie da nam 100% pewności? W coś, co może sprawić nam wiele bólu, ale zarazem być nowym, pięknym rozdziałem w naszym życiu? Zaryzykować? Romantyzm, epoka emocji i romansów, gdzie wszystkie książki zawierają w sobie nutkę uczucia, które swoją tajemniczością intryguje, motywując do działania. Doskonałym przykładem jest dramat Adama Mickiewicza pt. ,,Dziady" cz. IV. Przedstawia on historię nieszczęśliwie zakochanego Gustawa, który z rozpaczy popełnia samobójstwo. Miał nadzieję, że to uwolni go od okrutnego cierpienia, pozwoli zapomnieć, jednak srogo się pomylił. Po śmierci tuła się po świecie, nie mogąc zaznać spokoju i przeżywając wciąż na nowo swoje rozterki. Utwór rozpoczyna się przybyciem Gustawa w dzień zaduszny do dawnego nauczyciela, kapłana. Męczennik oskarża go o niewłaściwe ukształtowanie osobowości. Kapłan dawał mu do czytania książki, które spowodowały, że Gustaw stworzył sobie wyidealizowny świat relacji damsko- męskich. Utwór podzielony jest na trzy zasadnicze części. Pierwszą z nich jest godzina miłości. Gustaw opowiada w niej o niezwykłej sile tego uczucia. Wspomina ukochaną i dni z nią spędzone. Przywołuje także pożegnanie oraz pokazuje miłość, jako źródło cierpień ziemskich i pośmiertelnych. Gustaw wspomina także o wpływie lektur: ,,Książek zbójeckich", które doprowadziły go do stanu skrajnego marzycielstwa. Zamknąć godzinę tę można w słowach: ,, Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśliwy". Druga nazywana jest godziną rozpaczy. Bohater rozpamiętywuje nieszczęśliwe uczucie. Przedstawia przeżycia po rozstaniu z ukochaną. Najsilniejszy akcent pada na wspomnienie uczty weselnej. Wtedy popadł w obłęd i popełnił samobójstwo: ,, W tem anioł śmierci wywiódł z rajskiego ogrodu". Trzecią godziną jest godzina przestrogi. W niej Gustaw wypowiada słowa wynikające z cierpienia za życia: ,, Bo słuchajcie i zważcie u siebie/ Że według Bożego rozkazu/ Kto za życia choć raz był w niebie;/ Ten po śmierci nie trafi od razu". Wcześniej dzielił się z odbiorcą przekonaniem, że jeśli uczucie cechowała taka intensywność, że człowiek zapominał do końca o sobie i myślał tylko o ukachanej, to po śmierci nie zazna odrębności: ,, Kto nad świeckiego życia wylatuje krańce,/ Duszą i sercem gubi się w kochance/ Jej tylko myślą myśli, jej oddycha tchnieniem,/ Ten i po śmierci również własną bytność traci". Dla romantyków wartością samą w sobie było przeżywanie miłości, bez względu na to czy była ona odwzajemniona czy nie. Cierpienia miały nadać większy wymiar duchowy. Miłość w ujęciu romantycznym bywa niebezpieczna. Jest jak choroba- może doprowadzić do szaleństwa. IV cz. Dziadów to jedna z najważniejszych realizacji obrazu nieszczęśliwej miłości w romantyzmie. Kolejnym przykładem dramatu romantycznego jest utwór uważanym za najwybitniejsze dzieło Aleksandra Puszkina, poemat dygresyjny ,,Eugeniusz Oniegin". Opowiada on o młodzieńcu, który po śmierci wuja zmuszony jest wyjechać na wieś, gdzie ogarnia go rozgoryczenie i nuda. Narrator opisuje bohatera jako kosmopolite. Wszyscy w gospodarstwie uznawali go za mędrca oraz ,,comme il faut''. Oniegin był bardzo mądrym człowiekiem, ale leniwym: ,, Niejednen srogi autorytet/ Uważał go za erudytę,/ Choć czasem go pedantem zwał;/ Oniegin dar szczęśliwy miał:/ Potrafił lekko i swobodnie na każdy temat słówko rzec (...)/ Lub ogniem błyskotliwych zdań/ Wywołać uśmiech pięknych pań." Jego urok osobisty podziałał także na prostą dziewczynę o imieniu Tatiana. Zakochała się z nim od pierwszego wejrzenia. W romantyczny sposób- poprzez list- wyznała mu swoją miłość. Jednak Oniegin zadrwił z niej. Uznał ją za niedoświadczoną duszę i chociaż wyznanie poruszyło w nim dawne uczucia, a szczerość urzekła, to nie przyszedł do niej: ,, (...) by wychwalać czar". W prost oznajmił jej, że choćby kochał ją najszczerzej to przyrzeka, kochać przestanie. Jak można się domyślić Tania po tym kazaniu pogrążyła się w smutku. Straciła nadzieje i wiarę w siebie, zaś Oniegin poszukał pocieszenia w ramionach Olgi- ukochanej swojego przyjaciela. Nie pragnął miłości lecz romansu. Przez swoją nachalność zabił Leńskiego w pojedynku, po czym w pośpiechu opuścił miasto. Spotykamy się z nim po sześciu latach, kiedy rozgoryczony swoją samotnością, wspomina miłość Tatiany. Zdał sobie sprawę jak bardzo ją kocha i z nadzieją pisze do niej nie jeden list. Jednak na żaden nie otrzymał odpowiedzi. Po kilku dniach postanowił udać się na bal. Tam zobaczył ją jakby poraz pierwszy. Nie była już prostą wieśniaczką, ale damą, szlachcianką. Już na samym wejściu oznajmiła mu, że chociaż nadal go kocha, to stało się tak jak matka chciała. Dziś należy do innego i będzie mu wierna. Dziewczyna odchodzi, Oniegin stoi zdrętwiały. Nagle Tatiany mąż otwiera drzwi. Tu poeta urywa dalsze opowiadanie, żegna się z czytelnikiem. Puszkin podejmuje w poemacie wiele uniwersalnych problemów, jednak motyw miłości jest jednym z najważniejszych, w końcu utwór jest na wskroś romantyczny. Zdecydowanie można stwierdzić, że bohaterowie minęli się w życiu i podsumowując, żadne z nich nie zaznało szczęścia. Czy warto, więc zawracać sobie głowę i czekać na upragnioną miłość? Pozytywizm, epoka zbudowana w opozycji do romantycznego światopoglądu. W powieściach przejawia się głównie krytycyzmem idealizmu. Jedną z najwybitniejszych powieści ukazujących ten schemat jest ,,Lalka" autorstwa Bolesława Prusa. Głownym bohaterem jest Wokulski, który przez wyidealizowanie ukochanej, nie dostrzega jej kłamstw i materializmu. Wątek miłosny w ,,Lalce" jest jednym z najsłynniejszych w polskiej literaturze. Każdy czytelnik śledząc jego zmagania czuje współczucie. Ja osobiście czytając te książkę śmiałam się. Bawiła mnie jego bezmyślność i popełniane błędy. Dla miłości stracił głowę. Znudzona i egoistyczna Izabela, o którą tak zabiegał, zaczęła czynić mu pewne nadzieje. Szczyciła się faktem, iż owinięty wokół jej palca Wokulski, gotowy był oddać cały swój zgromadzony majątek. Była dumna z możliwości nieskrępowanego flirtowania . Bohater natomiast nadal idealizował swoją wybrankę, mimo iż nie otrzymał konkretnej odpowiedzi dotyczącej jej uczuć. Po pewnym czasie jego wątpliwości zostały rozwiane. Podsłuchał rozmowę Izabelii, która mówiła, że kocha jedynie jego majętek i nie trwoniła od licznych zdrad. Po powocie do domu bohater, wskutek doznanego szoku i zdegustowania, popadł w apatię oraz targnął się na własne życie. Po nieudanej próbie samobójczej wyjechał. Stanisław z chwilą ujrzenia Izabelii, uczynił ja motorem wszystkich swoich wyborów i decyzji. Poświęcił dla niej życie i próbował ratować w trudnych sytuacjach. Ona zaś wykorzystywała jego naiwność, dobrze się przy tym bawiąc. Ta historia pokazuje nam, że jeśli chcemy kochać to z głową. Autor nie zdecydował się na „uśmiercenie” Stanisława, a powieść ma charakter otwarty ( nie wiemy ostatecznie co stało się z głównym bohaterem). Być może miał to być wyraz jakiegoś promyka optymizmu, sugestia, że z każdej sytuacji jest wyjście. Ostatnim opisywanym przeze mnie tekstem kultury będzie film reżyserii Sophie Barthes ,, Madame Bovary", na podstawie powieści autorstwa Gustave'a Flauberta pt. ,,Pani Bovary". Jest to opowieść realistyczno-psychologiczna o miłości naiwnego wdowca – doktora Karola Bovary'ego – do pozornie cnotliwej córki jego pacjenta – Emmy Rouault. Kobieta po ślubie z chirurgiem popada w chorobę nerwicową. Czuje rozgoryczenie i nudę. Rozczarowana małżeństwem, zaczyna uciekać w świat romantycznych powieści, marzeń i planów o podróżach. Swoje troski zatapia w nowo poznanym Rudolfie Boulander z Huchette, który w cyniczny sposób postanowił ją uwieść. Doskonale wiedział, czego potrzebuje, mówił to, co chciała usłyszeć. Emma tym razem nie miała skrupułów, oddała się romansom z Rudolfem. Jej mąż, który kochał ją ponad życie niczego nie zauważył, wręcz przeciwnie, cieszył się, że znowu widzi uśmiech na jej twarzy. Jednak po czasie i nowopoznanego kochanka zaczęła męczyć zaborczość i egzaltacja kobiety. W końcu odszedł od niej, zostawiając jedynie krótki list,co załamało Emme. Zapadła w ciężką chorobę i w żaden sposób nie była w stanie pozbyć się apatii. Pewnego dnia wyjechała do Rouen do teatru. Spotkała tam Leona- dawnego kochanka. Mężczyzna nabrał śmiałości i doświadczenia, wyznał miłość Emmie i ich romans rozkwitał na nowo. Jednak i to nie mogło zakończyć się szczęśliwie. Wszyscy byli przeciwni temu związkowi, a kobieta pogrążona w długach nie mogła znaleźć pomocy. W rozpaczy udała się do apteki, zdobyła truciznę i zażyła ją. Ostatkiem sił udało jej się dotrzeć do domu, gdzie napisała jeszcze list pożegnalny do Karola. Umierała długo i w wielkich cierpieniach. Karol próbował ratować żonę do ostatniej chwili, bezskutecznie. Załamany śmiercią ukochanej, wkrótce również umiera. Każda z opisanych powyżej historii przedstawia obraz miłości, od którego każdy z nas chciałby trzymać się z daleka. Dramaty romantyczne są wręcz odpychające i zrażają czytelnika swoją tragedią. Jednak co by nie mówić, pokazują często brutalną prawdę, której większość z nas chce uniknąć. Niestety, człowiek zakochany traci rozum- przykład Karola, Stanisława czy Tatiany- a wtedy jest podatny na wykorzystanie ze strony drugiej połówki- tak jak zrobili to Oniegin, Izabela czy Emma. Jednak pomimo wielu wad, moim zdaniem warto kochać, nawet jeśli miłość może być źródłem cierpienia. Świat bez niej byłby pusty. Trzeba po prostu trafić na odpowiednią osobę. To właśnie dzięki miłości człowiek ma szansę rozwijać się. Swoją pracę zakończę cytatem z II cz. ,,Dziadów" Adama Mickiewicza, który idealnie podsumowuje dany temat: ,, Kto nie dotknął ziemi ni razu, ten nigdy nie może być w niebie".
Answer

Recommend Questions



Life Enjoy

" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "

Get in touch

Social

© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.