Stylizacja utworu to celowe wprowadzenie do dzieła muzycznego charakterystycznych elementów innych stylów, gatunków, skali, rytmiki.
Przykład: różnica pomiędzy tańcem użytkowym a stylizowanym:
Zasadniczą cechą wszystkich tańców użytkowych jest równomierne tempo i ustawiczne podkreślanie charakterystycznego rytmu tanecznego – taka bowiem muzyka najlepiej nadaje się do tańczenia.
Obok utworów tanecznych, przeznaczonych do przygrywania w czasie tańca, wykształcony został drugi ich rodzaj – wyłącznie do słuchania. Utwory takie określa się jako tańce stylizowane. Celem twórcy takiego utworu nie jest pobudzenie do tańczenia, lecz artystyczne uwydatnienie niektórych charakterystycznych cech danego tańca.
1. Przykłady stylizacji znajdujemy np. w muzyce F. Chopina (m. in. używał skal ludowych, zwłaszcza skali lidyjskiej i frygijskiej. Mazurki stanowią rodzaj stylizacji tańców typu mazurowego: kujawiaka, mazura i oberka). Ponadto Chopin tworzył stylizacje innych tańców: poloneza, krakowiaka ( utwory: "Mazurki", "Polonezy", "Fantazja na tematy polskie op. 13", "Krakowiak op. 14").;
2. Stanisław Moniuszko - stylizacja mazura np. w operze "Halka" lub "Straszny dwór", krakowiaka w "Jawnucie
3. Karol Szymanowski - "Mazurki" oraz stylizacja folkloru góralskiego, wykorzystanie jego cech melicznych, rytmicznych i tonalnych w balecie „Harnasie”;
4. Charakterystycznymi utworami Henryka Wieniawskiego, inspirowanymi muzyką ludową są np. mazurki: Mazurek d-moll op. 3 i Mazuerk charakterystyczny "Dudziarz";
5. Witold Lutosławski - m.in. "10 Tańców polskich" na orkiestrę kameralną, "Melodie ludowe",
6. Artur Malawski - "Tryptyk góralski",
7. Kazimierz Serocki - "3 melodie z Kurpiów" na soprany, tenory i orkiestrę.
Stylizacja utworu to celowe wprowadzenie do dzieła muzycznego charakterystycznych elementów innych stylów, gatunków, skali, rytmiki.
Przykład: różnica pomiędzy tańcem użytkowym a stylizowanym:
Zasadniczą cechą wszystkich tańców użytkowych jest równomierne tempo i ustawiczne podkreślanie charakterystycznego rytmu tanecznego – taka bowiem muzyka najlepiej nadaje się do tańczenia.
Obok utworów tanecznych, przeznaczonych do przygrywania w czasie tańca, wykształcony został drugi ich rodzaj – wyłącznie do słuchania. Utwory takie określa się jako tańce stylizowane. Celem twórcy takiego utworu nie jest pobudzenie do tańczenia, lecz artystyczne uwydatnienie niektórych charakterystycznych cech danego tańca.
1. Przykłady stylizacji znajdujemy np. w muzyce F. Chopina (m. in. używał skal ludowych, zwłaszcza skali lidyjskiej i frygijskiej. Mazurki stanowią rodzaj stylizacji tańców typu mazurowego: kujawiaka, mazura i oberka). Ponadto Chopin tworzył stylizacje innych tańców: poloneza, krakowiaka ( utwory: "Mazurki", "Polonezy", "Fantazja na tematy polskie op. 13", "Krakowiak op. 14").;
2. Stanisław Moniuszko - stylizacja mazura np. w operze "Halka" lub "Straszny dwór", krakowiaka w "Jawnucie
3. Karol Szymanowski - "Mazurki" oraz stylizacja folkloru góralskiego, wykorzystanie jego cech melicznych, rytmicznych i tonalnych w balecie „Harnasie”;
4. Charakterystycznymi utworami Henryka Wieniawskiego, inspirowanymi muzyką ludową są np. mazurki: Mazurek d-moll op. 3 i Mazuerk charakterystyczny "Dudziarz";
5. Witold Lutosławski - m.in. "10 Tańców polskich" na orkiestrę kameralną, "Melodie ludowe",
6. Artur Malawski - "Tryptyk góralski",
7. Kazimierz Serocki - "3 melodie z Kurpiów" na soprany, tenory i orkiestrę.
W razie pytań, proszę o kontakt.
Pozdrawiam.