Czasy rządów Stanisława Augusta Poniatowskiego to w dziejach Warszawy czas kontynuacji rozwoju przestrzennego i demograficznego miasta. W 1764 dla poparcia elekcji Poniatowskiego w granice Rzeczypospolitej wkroczył korpus wojsk rosyjskich. 1 czerwca 1765 Stanisław August ustanowił pierwszą Komisję Dobrego Porządku dla Starej i Nowej Warszawy, która zajęła się administracją miasta. Intelektualiści polscy oraz środowisko artystyczne i literackie, gromadziło się na organizowanych przez króla tzw. "obiadach czwartkowych", które stanowiły rodzaj nieoficjalnej instytucji kulturalnej. W 1765 założono Szkołę Rycerską – uczelnię mającą kształcić kadry cywilne i wojskowe dla reformowanego państwa. W ramach reform oświatowych, w 1773 w Warszawie powołano Komisję Edukacji Narodowej (KEN), będącą pierwszym ministerstwem oświaty publicznej w Polsce (oraz pierwszą tego typu instytucją w Europie). W 1770 wzniesiono wokół miasta wały, nazwane później okopami Lubomirskiego. Miały one wzmocnić kontrolę sanitarno-policyjną w obawie przed grasującą w Polsce dżumą, przez długie lata wyznaczając faktyczną granicę zabudowy miasta. Po 1768 nastąpił w Warszawie wzrost osadnictwa Żydów, którzy założyli dużą gminę na Pradze. W latach 1788–1792 podjęto w Warszawie ostatnią próbę naprawy Rzeczypospolitej. Polskie mieszczaństwo wymogło na obradującym sejmie, zwanym Wielkim, pierwsze ustępstwa na rzecz polskiego trzeciego stanu. Przyjęcie przez Sejm Wielki reform wzmacniających państwo, a zwłaszcza Konstytucji 3 Maja, ściągnęło na kraj rosyjską interwencję wojskową. W dniu 24 marca 1794 rozpoczęło się powstanie kościuszkowskie. 17 kwietnia 1794 wybuchła insurekcja warszawska.
Czasy rządów Stanisława Augusta Poniatowskiego to w dziejach Warszawy czas kontynuacji rozwoju przestrzennego i demograficznego miasta. W 1764 dla poparcia elekcji Poniatowskiego w granice Rzeczypospolitej wkroczył korpus wojsk rosyjskich. 1 czerwca 1765 Stanisław August ustanowił pierwszą Komisję Dobrego Porządku dla Starej i Nowej Warszawy, która zajęła się administracją miasta. Intelektualiści polscy oraz środowisko artystyczne i literackie, gromadziło się na organizowanych przez króla tzw. "obiadach czwartkowych", które stanowiły rodzaj nieoficjalnej instytucji kulturalnej. W 1765 założono Szkołę Rycerską – uczelnię mającą kształcić kadry cywilne i wojskowe dla reformowanego państwa. W ramach reform oświatowych, w 1773 w Warszawie powołano Komisję Edukacji Narodowej (KEN), będącą pierwszym ministerstwem oświaty publicznej w Polsce (oraz pierwszą tego typu instytucją w Europie). W 1770 wzniesiono wokół miasta wały, nazwane później okopami Lubomirskiego. Miały one wzmocnić kontrolę sanitarno-policyjną w obawie przed grasującą w Polsce dżumą, przez długie lata wyznaczając faktyczną granicę zabudowy miasta. Po 1768 nastąpił w Warszawie wzrost osadnictwa Żydów, którzy założyli dużą gminę na Pradze. W latach 1788–1792 podjęto w Warszawie ostatnią próbę naprawy Rzeczypospolitej. Polskie mieszczaństwo wymogło na obradującym sejmie, zwanym Wielkim, pierwsze ustępstwa na rzecz polskiego trzeciego stanu. Przyjęcie przez Sejm Wielki reform wzmacniających państwo, a zwłaszcza Konstytucji 3 Maja, ściągnęło na kraj rosyjską interwencję wojskową. W dniu 24 marca 1794 rozpoczęło się powstanie kościuszkowskie. 17 kwietnia 1794 wybuchła insurekcja warszawska.